10 มิถุนายน 2550 12:35 น.

คุณค่าของลมหายใจ

ตะวันจะลับขอบฟ้า

O จะทำตัวเฉกเช่นไรให้เธอคิด
เหตุผลจริงจึ่งจะผิดมิใช่ฉัน
ประเด็นใหญ่ยกถึงเหตุให้ชนกัน
ตัวเธอนั้นนั่นเองไม่เกรงใจ

ใครว่าฉันพลันรักร้างห่างเหิน
ใครว่าฉันนั้นเมินเดินทำไก๋
ใครว่าฉันเฉยชาน่าเหนื่อยใจ
ใครว่าฉันเผอิญไฝไปเปลี่ยนแปลง



O กี่วันวานที่เราเฝ้าถือโทษ
วจีโกรธโกรธาพาแสแสร้ง
พฤติกรรมซ้ำซากย้ำรุนแรง
ไยทำแกล้งแชเชือนบิดเบือนไป


มีกี่คนต้องทุกข์ทนจมกับเรา
มีกี่คนที่คลอเคล้าเฝ้าเคียงใกล้
มีกี่คนหลั่งน้ำตาความห่วงใย
มีกี่คนที่จดใจใคร่จำเรา


เหตุไหนหรือถือโทษคนนั้นอยู่
ใจจำกู่ก้องเกริกมิ...เลิกเฝ้า
คิดทิฐิจนจินต์สิ้นแสงเงา
แห่งทุเลาที่บางใครใคร่แลดู

ถ้าเรายังไม่สำนึกสิ่งที่ทำ
ให้เราจำซ้ำตรงใจที่รับรู้
ไตร่ตรองว่าลมหายใจของเขาอยู่
ตั้งตรงคู่ตราค่าเงินได้เท่าไร?
				
27 พฤษภาคม 2550 20:01 น.

ลาก่อน...ความรักของฉัน

ตะวันจะลับขอบฟ้า

ยอมรับเถอะถ้าความจริงสิ่งที่คิด
ไม่มีสิทธิ์บิดเบือนคลายสงสัย
การกระทำที่ซ้ำซากฉุดลากใจ
นั้นเพราะเขาเฝ้ามองใคร...ไม่ใช่เรา

จักเจ็บจินต์จนแตกยับกับตัวเธอ
จึงหายเพ้อเพรียกหาล้าความเหงา
กี่เนิ่นนานความช้ำชะแลเงา
จะบรรเทาที่ทุกข์ทนระทมกาย

หรือต้องเหงาเศร้าเจ็บเก็บความรัก
ที่มันมักง่ายเกินเพลินจนสาย
เสียดสีใจจนแสบสันต์พลันวุ่นวาย
หรือต้องตายจากกันนั้นจากจร

ความรักเอ่ยไยไม่เคยสงสารบ้าง
อุราร้างจางสุข...หยุดซุกซ้อน
ให้ปวดใจจนดวงแดแน่ขาดรอน
จะอ้อนวอนเว้าขอต่อสิ่งใด

นี่นะหรือคือเจ้าความรักเอ่ย
ไยละเลยเลือนรางว่างเว้นใส่
จนตัวข้าหลั่งน้ำตาหมดอาลัย
ความรักไกลใช่วาวหวามดั่งใฝ่ฝัน

ถ้ารักแล้วจักต้องทนพิษบาดแผล
โดยเดียวดายไร้คนแลแม้เสี้ยวนั้น
จะรักต่อไปไยจากลากัน
ความรักนั้นของฉัน...ล่วงลาไกล
				
19 พฤษภาคม 2550 17:47 น.

พรแก่ตน

ตะวันจะลับขอบฟ้า

คำคุ้นเคยได้ยลยินจนชินหู
ก็เพราะรู้เรื่องราวที่กล่าวขาน
หลายวจีที่ตักเตือนเกื้อกูลนาน
ได้พ้องพานผ่านพบประสบมา

หนึ่งสิ่งสวยรวยเพื่อนพ้องต้องมีไว้
คือน้ำใจใสสุดจุดคุณค่า
ดั่งเพชรพลอยพิสมัยน่านำพา
ได้มากกว่ากรวดดินหินเหล็กทราย

เมื่อมีหนึ่งหรือไยให้มีสอง
คิดควรใคร่ไตร่ตรองลองก่อนสาย
ความจริงใจมีไว้ใช่ลวดลาย
ความรุนแรงเลวร้ายจะหายไป

อีกสำคัญนั้นหนาอย่าลืมเลือน
คอยตักเตือนตัวเองอย่าสงสัย
คำพูดจาพาทีนี่เกี่ยวใจ
ถนอมไว้ว่าวางทางพอดี

ทุกข้อเขียนเพียรทำเพื่อเกิดผล
หวังได้ยลความสุขสมบ่มวิถี
เพราะต้องการสร้างสรรค์สิ่งดีดี
บรรจงเจิดเกิดมีแก่ตนเอง
				
8 พฤษภาคม 2550 14:17 น.

เห็นใจ...เห็น(แก่)ตัว

ตะวันจะลับขอบฟ้า

ในพื้นฐานด้านจิตคิดควรใคร่
ยากจักหาผู้ใดสำนึกผิด
กิริยาคนเถื่อนถ่อยด้อยความคิด
อ้างถึงสิทธิ์แสนจริตจิตพิกล

รสวาจาหวานหูไม่รู้สึก
หรือส่วนลึกถูกฝึกมิให้สน
ช่างปะไรหัวใครที่ทุกข์ทน
จะด้นร้นไปไยเล่าเหล่ากวี

กติกาบอกไว้ว่าห้าบท
ห้ามเป็นกฎกำหนดให้ทันที
เพราะทุกคนต่างต้องการความพอดี
อย่าให้มีกริยาพาเอือมอา

เมื่ออยู่ร่วมรวมกันฉันท์มิตรเพื่อน
ความถูกผิดอย่าร้างเลือนตักเตือนว่า
ความคิดตัวที่มัวหมองอย่าพบพา
สิ่งดีดีนำใส่มาในบทกลอน
				
2 พฤษภาคม 2550 19:35 น.

...แค่คลื่นทะเล...

ตะวันจะลับขอบฟ้า

หลับตาลงลาลับกับชีวิต
เพราะความผิดพลาดพลั้งยังฝังหัว
เธอจากไปจนไกลให้รู้ตัว
สิ่งที่กลัวคือสิ่งนี่ที่เสียไป

แม้เวลาดีดีมีด้วยกัน
นั้นแสนสั้นเพียงเสี้ยวเกินเยียวได้
แค่อยากให้คนดีโปรดเข้าใจ
ที่ทำไปไม่ต้องการเช่นนั้นเลย

วางดอกไม้ไว้หน้าหลุมฝังศพ
ไม่อยากจบเรื่องราวความคุ้นเคย
สำนึกผิดทุกสิ่งที่ละเลย
อย่านอนเฉยอย่างเดียวให้เปลี่ยวใจ

ก้มหน้ารับกับน้ำตาที่ชอกช้ำ
เฉกเช่นมีดกรีดซ้ำย้ำผู้ใด
ที่ทำให้คนที่รักหักล้างไป
แบบว่าไม่มีวันกลับ...ลับแสนไกล
				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
Lovings  ตะวันจะลับขอบฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
Lovings  ตะวันจะลับขอบฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
Lovings  ตะวันจะลับขอบฟ้า เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงตะวันจะลับขอบฟ้า