14 มกราคม 2548 10:45 น.

คนเก็บฟืน...

ตุ๊กตาไล่เหงา


อยู่ห่างกันเกินเรียกหา
จะเอื้อมคว้าเอาสิ่งใด
มีแต่ความห่วงใย
ที่ส่งไปกับสายลม
               เปิดหน้าต่างตอนตีสาม
               เห็นความงามน่าชื่นชม
               พระจันทร์ดวงกลมๆ
               จะเชยชมได้อย่างไร
เธอคงนอนหลับปุ๋ย
หมีตุ้ยนุ้ยโอบกอดไว้
ผ้าห่มนวมหนาผืนใหญ่
ซุกซ่อนกายในค่ำคืน
               ปิดหน้าต่างตอนตีห้า
               ได้เวลาไปเก็บฟืน
               ชีวิตที่กล้ำกลืน
               เก็บฟืนมาต้มกา				
14 มกราคม 2548 10:27 น.

ว่างเปล่า...

ตุ๊กตาไล่เหงา


ฉันยืนอยู่บนฟุตบาท
รู้สึกประหลาดเมื่อมองไป
นี้หรือเมืองกรุงที่ยิ่งใหญ่
ที่ใครๆใฝ่ฝันดั้นด้นมา
               กลุ่มควันยังฟุ้งเลือนๆ
               กลาดเกลื่อนไปทั่วนครา
               ฉันยืนปิดหูปิดตา
               แต่ว่ายังได้ยินได้เห็นชัด
ภาพสังคมเมืองอันสับสน
ภาพดิ้นรนของคนจรจัด
ภาพวิวที่ไม่ใช่ทิวทัศน์
ภาพรกชัฏซากปรักหักพัง
               เธอมาตามหาอะไร?
               เธอได้พบแล้วหรือยัง?
               มันได้เป็นดังหวัง?
               สมตั้งใจหรือเปล่า?
ฉันมาตามหาความฝัน
ฉันเห็นมันแค่เงา
แม้อยากจะคว้าเอา
ความว่างเปล่าเท่านั้นที่มี....

5/1/48  เมืองเทวดา......				
22 กันยายน 2547 13:18 น.

เมล็ดพันธุ์สีแดง

ตุ๊กตาไล่เหงา


      เมล็ดพันธุ์สีแดง
      ส่องแสงทั่วถิ่น
      หล่นร่วงลงดิน
      ไม่สิ้นวิญญาณ์
                     มาจากท้องทุ่ง
                     มามุ่งศึกษา 
                     หวังใบปริญญา
                     สู้หน้าผู้คน
      โลกแห่งความฝัน
      ใจฉันสับสน
      สิ้นแสงมืดมน
      ไร้คนสนใจ
                     โลกแห่งความจริง
                     คือสิ่งท้าทาย
                     ค้นหาความหมาย
                     ตะกายคว้ามา
     มีความฝันใฝ่
     อยากไปแสวงหา
     ทิ้งถิ่นทุ่งนา 
     มุ่งหน้าเข้ากรุง
                     มาจากพื้นดิน 
                    จากถิ่นท้องทุ่ง
                    หวังจะเฟื่องฟุ้ง
                    จึงมุ่งพรากเพียร
    หาความฝันใฝ่ 
    อยู่ในห้องเรียน
    หัดอ่านหัดเขียน
    วกเวียนวกวน
                     เวลาผ่านผัน
                     ผ่านวันผ่านคน
                     มองไปทุกหน
                     สับสนปนเป.......18/9/46 ใต้327				
23 มีนาคม 2547 19:10 น.

รอ...เพื่อให้ผ่านเลย...

ตุ๊กตาไล่เหงา


ในคืนอันเงียบเหงา
แสงเศร้าเงาสลัว
เสียงฟ้าฟังน่ากลัว
จะมัวคิดถึงใคร
     เวลาความคิดถึง
     ลึกซึ้งสักเพียงไหน
     ยาวนานสักปานใด
     หัวใจยังฝังจำ
เวลาที่อยู่ใกล้
ถามไถ่สักถ้อยคำ
เสียงบอกยังตอกย้ำ
จดจำไว้นานนาน
    เพลิดเพลินกับความสุข
    สนุกกับความฝัน
    ซาบซึ้งถึงวิมาน
    ไม่นานกลับผ่านเลย..
				
23 มีนาคม 2547 19:08 น.

ลมฝน...คนรอ

ตุ๊กตาไล่เหงา


แสงสุดท้ายในวันที่มีฝน
แสงสีหม่นกล่นเกลื่อนแล้วเจือนหาย
เมฆปกคลุมทั่วฟ้าตาพร่าลาย
หยดเป็นสายกระหน่ำซ้ำลงพลัน
    แม้ตอนนี้ไม่มีฝนเป็นเพื่อน
    ลมที่คอยเตือนใจจนไหวหวั่น
    ทั้งฝนลมถมทับจับประจัน
    ขอพลิกผันแผ่นดินสิ้นวีรกรรม
แสงสุดท้ายในวันที่มืดมน
แสงสีหม่นส่องมาให้ข้าช้ำ
ปิดเปลือกตาลบภาพความทรงจำ
ที่ตอกย้ำคำเก่าแสนเศร้าใจ
    มาตอนนี้ยังมีกำลังฝัน
    จะฝ่าฟันไปถึงซึ่งจุดหมาย
    จะยังทนอย่างนั้นจนวันตาย
    จะท้าทายลมฝนจะสิ้นใจ...
				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟตุ๊กตาไล่เหงา
Lovings  ตุ๊กตาไล่เหงา เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟตุ๊กตาไล่เหงา
Lovings  ตุ๊กตาไล่เหงา เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟตุ๊กตาไล่เหงา
Lovings  ตุ๊กตาไล่เหงา เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงตุ๊กตาไล่เหงา