17 กรกฎาคม 2551 16:40 น.
ทะเลใจ
หลับตาลงเบาเบา
ปัดเป่าความโหยหา
ความรักแสนทรมา
ที่เจ็บปร่าไปทั้งใจ
รักเอยรักเธอ
ที่ล้นเอ่อหวั่นไหว
แต่ภาพซ้อนของบางใคร
ทำให้ใจฉันร้าวรอน
รักเธอเธอรักฉันไหม
คำตอบหายไปใจทอดถอน
สุดแสนรักแสนอาวร
ได้แต่นอนทุกข์ระทม
ใจเอยใจดื้อรั้น
ความผูกพันธ์แสนขม
ฝังกลบให้ใจจม
ทับถมคนอ่อนแอ
+++++++++++++++++++++++++++
ความรักกำลังเล่นตลกกับหัวใจ
ส่งหนึ่งคนเข้ามาในชีวิตมาทำให้เรารัก
และวันหนึ่งเขามาบอกเราว่า
กำลังคบอยู่กับอีกคนหนึ่ง
โดยทิ้งเศษซากหัวใจที่กำลังจะดี
ปล่อยให้แตกกระจายพังลงเหมือนเดิม
แต่ไม่รู้ทำไมใจถึงรักเขาอยู่มากมาย
และความรักยังส่งใครอีกคนนึงมาคอยเอาใจทุกอย่าง
ทำดี และคอยบอกเสมอว่ารักและจริงจัง จริงใจกับเรามาก ๆ
แต่ติดที่ว่าเราไม่ได้คิดอะไรด้วย
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะเลือกโดยไม่ลังเลหัวใจว่า
จะอยู่กับคนที่รักเรา แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่
พยายามแล้วและพยายามอย่างมาก มันก็ทำไม่สำเร็จ
ทุกครั้งที่เจอและยิ้มให้ หน้าของคนที่เรารัก
ก็ดันโผล่มาให้เห็นทุกที จนคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้ว
ไม่มีความสุขสักนิด แต่เวลาอยู่กับคนที่เรารัก
ดันยิ้มทั้งหน้า สายตา ทั้งใจ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า
สุดท้าย เราก็เป็นได้แค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น
ถ้าจะบอกว่าเจ็บมันก็เจ็บ จะว่าทรมานมันก็ทรมาน
แต่ก็ห้ามความรู้สึกว่ารักไม่ได้ บางครั้งเวลาอยู่ใกล้ ๆ
กอดเขาเราก็รู้สึกผิด บ่อยครั้งที่เผลอร้องไห้
เพราะรู้สึกเจ็บแต่ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้ง
ที่อยากให้เขาสองคนเลิกกัน เหตุผลเพราะครั้งนึงเคยเจ็บ
จากคนที่รักเราเดินจากเราไปเพราะรักคนอื่น
กอดเราทั้ง ๆ ที่ใจเขาคิดถึงคนอื่น เพราะรู้ว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน
ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดเหมือนอย่างที่เราผ่านมา
5 กรกฎาคม 2551 18:10 น.
ทะเลใจ
บาดแผลลึกเชือดใจในวันนั้น
รอยแผลเป็นยืนยันวันปวดร้าว
คำบอกลาเหมือนจบลบเรื่องราว
น้ำตาพราวร่วงหล่นบนแววตา
เหมือนไม่อยากหายใจในโลกนี้
สิ่งที่มีมันเลือนหายกายเหว่ว้า
ทิ้งทุกอย่างเอาไว้เหมือนไร้ค่า
ความเย็นชามาแทนที่ไม่มีใคร
เหมือนคนใบ้เหมือนคนบ้าน้ำตารื้น
วันและคืนเป็นสีเทาเหงาหวั่นไหว
ไม่รับรู้ไม่รับฟังไม่ยั้งใจ
ปล่อยจมหายใต้ความเศร้าเฝ้าแต่ตรม
ไม่เคยคิดว่าจะกลับและยับยั้ง
ใจที่พังหวนคืนใหม่ให้สุขสม
แต่เวลาผ่านไปใจโทรมซม
ทุกข์ทับถมเริ่มจางหายคลายลงไป
ทำให้ได้เรียนรู้อยู่กับโลก
ความเศร้าโศกจะผ่านพ้นคนอ่อนไหว
เมื่อใจพร้อมจะฝ่าฟันวันทุกข์ใจ
เราอยู่ได้แม้เดียวดายพ่ายรักมา
เพียงเปิดใจรับความรักอย่าพลักทิ้ง
คนรักจริงยังคงมีที่เห็นค่า
เพียงแต่รอสักวันคนนั้นมา
รอยแผลเป็นที่ไร้ค่าจะจางไป
2 กรกฎาคม 2551 13:00 น.
ทะเลใจ
หากพื้นที่หัวใจใช้เพาะปลูก
ผลของลูกความโศกเศร้าเป็นเจ้าที่
รอยยิ้มแต้มเหือดหายคล้ายไม่มี
ปุ๋ยชั้นดีคือน้ำตารอยอาลัย
คงจะมีคนเศร้าเป็นเจ้าของ
น้ำตานองกับเรื่องเก่าที่เร้าไหว
รอยแผลเป็นเจ็บช้ำซ้ำหัวใจ
ตกอยู่ใต้กิ่งโศกโลกมืดมน
ถ้าหากฉันขอเพาะปลูกผูกสัมพันธ์
ด้วยใจมั่นความห่วงใยให้อีกหน
จะรับไหมหนอเพื่อนแท้แค่อีกคน
ลบรอยหม่นให้เลือนลางจางหายไป
แต่งแต้มกิ่งแซมรอยยิ้มที่อิ่มเอม
ความปรีเปรมของความสุขคอยรุกใกล้
แผ่ขยายเมล็ดพันธุ์ด้วยหัวใจ
จะรับไหมพิจารณาตอบมาที
==============================
= กิ่งเอยกิ่งโศก =
=ใช่ว่าโลกจะมีแต่ความทุกข์เศร้า =
=เปิดประตูหัวใจค่อยค่อยลืมเรื่องเก่าเก่า =
=ความเจ็บอาจบรรเทาได้สักวัน =
==============================
ปล : บทกลอนบทนี้ใช้เวลาเขียนค่อนข้างนาน ( ถึงแม้มันจะเหมือนว่าไม่น่าจะนานก็ตามที )
เพราะว่าเป็นคนชอบเขียนกลอนเปล่า ( จะบอกว่าไม่ถนัดเขียนกลอนแปดก็ได้ )
นาน ๆ กลอนแปดที่เป็นรูปเป็นร่างเป็นเรื่องเป็นราวถึงจะโผล่มาสักครั้ง
ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ คุณกิ่งโศก (=^_^=)
ปลสอง : ผ่านความเห็นชอบจากค้างคาวคืนคลอน บอกว่า พอใช้ได้ ( เป็นครั้งแรกที่พี่แกอ่านแล้วผ่านเลยไม่ต้องแก้ไขข้อความ อิ อิ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟทะเลใจ
หน้าส่วนตัว
2637
