10 พฤษภาคม 2547 00:36 น.
ที่รักของฉัน
๏ มิมีผลต่างแล้ว ลบลัพธ์
เลยสั่งบัญชาทัพ ที่พร้อม
เพราะจะร่นขยับ ยุทธ์ต่อ สู้นา
เติมแต่งจัดทัพล้อม ไล่ผู้อาจหาญ
เหิมฮึกการแย่งหล้า รัฐมิตร
มันน่าจะควรคิด ค่าไซร้
สายฝนบ่นหงุดหงิด หงอดยิ่ง
อยากฆ่ากบฏไท้ ที่เข้าเขตขัณฑ
ขยับกันเพลี่ยงพล้ำ พลาดเหตุ
เหินห่างโคเคนเขต ข่อนซ้ำ
ซอกซอนผ่านทางเนตร นำสู่ รัฐพี่
เสริมส่งทัพขย้ำ อย่าเว้นไพรี
รีบกรีฑาว่าช้า ชัดนัก
นานเนิ่นยาดองจัก จึ่งแพ้
เพราะโจรฆ่าคึกคัก คิดหลู่
รีบช่วยหากถึงแม้ ไม่ม้วยคงเห็น
หากเย็นใจเพื่อนเจ้า จักหมอง
มันฆ่าเสียหมดกอง เกลื่อนแคว้น
ขนพลเคลื่อนครอบครอง คิดโค่น
ควรด่วนทัพดับแค้น ค่ำเช้าอาจถึง
ถามเอ็ดอึงแซ่ซ้อง แซดแซม
ซาบซ่านจัดทัพแถม เถื่อนย้ำ
ยาอีนี่รอนแรม รับร่วม ทัพหน้า
รบล่ายาเคซ้ำ ซ่อนท้ายขบวน ๚ะ
9 พฤษภาคม 2547 17:44 น.
ที่รักของฉัน
๏ ว่าป่านนี้ หนีกบฏ ที่คดคิด
คงชีวิต พร้อมพี่ยา อยู่ป่าไหน
หนุนนอนขอน นอนสักที อาจมีภัย
ภักษาใด ดูหายาก ลำบากครัน
คงได้แต่ แค่วอนวัก สิ่งศักดิ์สิทธิ์
สิงสถิต ทั่วหล้าใด ในไพสัณฑ์
สกลโลก โชคที่ร้าย มลายพลัน
พาลใดนั้น ที่เคยมี อย่าบีฑา
ทอดอาลัย ในเวรกรรม ทำเพื่อนรัก
ร้อนใจนัก ลูกเจ้าไป ถึงไหนหนา
หนีพ่อไป ไม่บอกเล่า เจ้าลูกยา
ไยเอาม้า คู่เวียงชัย ไปลำพัง
เพราะหนทาง กลางป่าดง ทำหลงทิศ
ท้องที่ผิด อาจพลาดไป ไม่สมหวัง
หวั่นการช่วย ป่วยการแก้ แย่ประดัง
ดันทุรัง ไม่ไตร่ตรอง คิดกรองการณ์
เกิดเจ้าไป ไม่ถูกที่ นี่คงแย่
ยิ่งคิดแก้ ยิ่งยุ่งยาก จากถิ่นฐาน
ทั่วแดนดง หลงทางไป ไม่พบพาน
พ่อจักอ่าน เรื่องราวได้ อย่างไรกัน
เกิดเจ้าอยาก ฝากลิขิต คำติดต่อ
ตอบรับข้อ ความอันใด ให้เป็นหมัน
เหมือนหมดแหล่ง แสงสว่าง บนทางตัน
ต่อคิดหัน ไปทางใด ให้มืดมน ๚ะ
17 มกราคม 2547 01:39 น.
ที่รักของฉัน
ในฐานะที่ฉันนั้นเป็นศิษย์ ขอเคารพผู้สร้างทางชีวิต
ที่ประศาสน์วิชาให้กับฉัน
เหมือนเรือจ้างส่งคนไม่เว้นวัน เหมือนสะพานข้ามฝั่งถึงฝั่งฝัน
จนลืมท่านผู้ส่งให้พ้นภัย
ศิษย์ร้อยดอกมะเขือเป็นมาลัย คล้องมือน้อยที่คอยชี้ทางไป
ศิษย์ใหญ่น้อยอยู่ได้ในแผ่นดิน
แด่คุณครูผู้สอนศาสตร์และศิลป์ ศิษย์ขอจำคุณครูอยู่อาจิณ
ด้วยหัวใจถวิลนี้บูชา
ปาเจราจริยา โหนติ คุนุตตะรา นุสาสะกา
ข้าขอประณตน้อมสักการ บูรพคณาจารย์
ผู้กอปรเกิดประโยชน์ศึกษา
ทั้งท่านผู้ประสาทวิชา อบรมจริยา
แก่ข้าในกาลปัจจุบัน
ข้าขอเคารพอภิวันท์ ระลึกคุณอนันต์
ด้วยใจนิยมบูชา
ขอเดชกตเวทิตา อีกวิริยะพา
ปัญญาให้เกิดแตกฉาน
ศึกษาสำเร็จทุกประการ อายุยืนนาน
อยู่ในศีลธรรมอันดี
ให้ได้เป็นเกียรติเป็นศรี ประโยชน์ทวี
แก่ข้าและประเทศไทยเทอญ ฯ
ปัญญาวุฒิกเร เต เต ทินโนวาเท นมามิหัง
21 ธันวาคม 2546 01:02 น.
ที่รักของฉัน
๏ กบฏกดขี่ชีวิต
ว่าฤทธิ์ต่อเหตุเขตขันธ์
เขารุกบุกมาฆ่าฟัน
ฟาดบั่นบัลลังก์พังไป
ป้าลุงมุ่งมาหาหลาน
หลุดผ่านโจรมาอาศัย
ศัตรูอยู่แคว้นแดนไกล
ก่อนไล่เอาเมืองเรืองรอง
เรื่องราวกล่าวมาน่าแค้น
คนแคว้นเดียวกันปันสอง
ไส้ศึกคึกคละคะนอง
นั่งครองถิ่นแคว้นแทนลุง
เล่าไปใจนางพลางหมอง
เหมือนต้องกระสิงกระสุง
สาส์นป้าพาพี่หนีกรุง
กะมุ่งตรงมายาดอง
ได้ฟังดังนั้นพลันจิต
จากคิดขุ่นหายคลายหมอง
หมดสิ้นกินใจได้ตรอง
ตรึกถองเรื่องราวกล่าวมา
มันร้ายหมายมัดจัดทัพ
ทำกับพี่เราเศร้าหนา
หนึ่งทรงสงสารหลานยา
ยินว่าแชมเปญเด่นวัย ๚ะ
20 ธันวาคม 2546 22:44 น.
ที่รักของฉัน
๏ ครานั้นกัญชาธิดาเจ้า
จำเล่าพี่ยาพร้อมม้าเหลือง
หลบซุกบุกป่าลาจากเมือง
มุ่งเบื้องทิศารัฐยาดอง
ด้วยสาส์นท่านป้าโซดาจืด
จดกล่าวยาวยืดว่ามืดหมอง
หมดท่ามายั้งมังกรทอง
ที่จ้องกบฏไม่ลดรา
รับสาส์นหลานป้ารีบมาเถิด
ถิ่นเกิดหลานรักร้อนหนักหนา
หนึ่งนั้นขวัญใจในหลานยา
แย่กว่าใครใครอีกหลายคน
ครั้งนี้หนีหลบไม่พบหน้า
หนึ่งว่าตายลับอย่างสับสน
แสนแค้นแน่นใจดั่งไฟรน
ร้อนจนใจขาดด้วยหวาดกลัว
กลุ่มร้ายหมายจิตคิดกบฏ
บุกปลดปล้นฉุดบ้างกุดหัว
หากรั้นมันฆ่ากว่าตั้งตัว
ตายทั่วรอบวังบัลลังก์ลุง
ล่วงวันพลันคืนป้าขื่นขม
เข็ญข่มใครหนาจะมาหุง
หาข้าวคาวปลามาพยุง
ยามยุ่งจึงมาอาศัยกัน ๚ะ
หน้าส่วนตัว
1024
