10 พฤษภาคม 2547 00:36 น.
ที่รักของฉัน
๏ มิมีผลต่างแล้ว ลบลัพธ์
เลยสั่งบัญชาทัพ ที่พร้อม
เพราะจะร่นขยับ ยุทธ์ต่อ สู้นา
เติมแต่งจัดทัพล้อม ไล่ผู้อาจหาญ
เหิมฮึกการแย่งหล้า รัฐมิตร
มันน่าจะควรคิด ค่าไซร้
สายฝนบ่นหงุดหงิด หงอดยิ่ง
อยากฆ่ากบฏไท้ ที่เข้าเขตขัณฑ
ขยับกันเพลี่ยงพล้ำ พลาดเหตุ
เหินห่างโคเคนเขต ข่อนซ้ำ
ซอกซอนผ่านทางเนตร นำสู่ รัฐพี่
เสริมส่งทัพขย้ำ อย่าเว้นไพรี
รีบกรีฑาว่าช้า ชัดนัก
นานเนิ่นยาดองจัก จึ่งแพ้
เพราะโจรฆ่าคึกคัก คิดหลู่
รีบช่วยหากถึงแม้ ไม่ม้วยคงเห็น
หากเย็นใจเพื่อนเจ้า จักหมอง
มันฆ่าเสียหมดกอง เกลื่อนแคว้น
ขนพลเคลื่อนครอบครอง คิดโค่น
ควรด่วนทัพดับแค้น ค่ำเช้าอาจถึง
ถามเอ็ดอึงแซ่ซ้อง แซดแซม
ซาบซ่านจัดทัพแถม เถื่อนย้ำ
ยาอีนี่รอนแรม รับร่วม ทัพหน้า
รบล่ายาเคซ้ำ ซ่อนท้ายขบวน ๚ะ
9 พฤษภาคม 2547 17:44 น.
ที่รักของฉัน
๏ ว่าป่านนี้ หนีกบฏ ที่คดคิด
คงชีวิต พร้อมพี่ยา อยู่ป่าไหน
หนุนนอนขอน นอนสักที อาจมีภัย
ภักษาใด ดูหายาก ลำบากครัน
คงได้แต่ แค่วอนวัก สิ่งศักดิ์สิทธิ์
สิงสถิต ทั่วหล้าใด ในไพสัณฑ์
สกลโลก โชคที่ร้าย มลายพลัน
พาลใดนั้น ที่เคยมี อย่าบีฑา
ทอดอาลัย ในเวรกรรม ทำเพื่อนรัก
ร้อนใจนัก ลูกเจ้าไป ถึงไหนหนา
หนีพ่อไป ไม่บอกเล่า เจ้าลูกยา
ไยเอาม้า คู่เวียงชัย ไปลำพัง
เพราะหนทาง กลางป่าดง ทำหลงทิศ
ท้องที่ผิด อาจพลาดไป ไม่สมหวัง
หวั่นการช่วย ป่วยการแก้ แย่ประดัง
ดันทุรัง ไม่ไตร่ตรอง คิดกรองการณ์
เกิดเจ้าไป ไม่ถูกที่ นี่คงแย่
ยิ่งคิดแก้ ยิ่งยุ่งยาก จากถิ่นฐาน
ทั่วแดนดง หลงทางไป ไม่พบพาน
พ่อจักอ่าน เรื่องราวได้ อย่างไรกัน
เกิดเจ้าอยาก ฝากลิขิต คำติดต่อ
ตอบรับข้อ ความอันใด ให้เป็นหมัน
เหมือนหมดแหล่ง แสงสว่าง บนทางตัน
ต่อคิดหัน ไปทางใด ให้มืดมน ๚ะ
หน้าส่วนตัว
1024
