27 กุมภาพันธ์ 2548 15:12 น.
ธนกร
ชีวิตนี้ไม่สิ้นต้องดิ้นไป
อยู่ที่ใจของใครจะกำหนด
หากบางครั้งชีวิตแสนรันทด
เพราะยังอดมิได้ให้ปล่อยวาง...
ใจสุขขีสบายดีก็เพราะจิต
ก็เพราะคิดในด้านดีไม่อ้างว้าง
ฝึกใจตนให้รู้การปล่อยวาง
รู้เว้นว่างจะก่อเกิดกำไร...
ใจหมกหมุ่นขุ่นมัวด้วยจริต
เพราะใจคิดมิยอมให้ใครไหน
ทั้งโลภโมโทสันจากภายใน
ทำเช่นไรก็มิไปด้วยพ่ายแรง...
ทั้งอยากได้อยากมีเป็นที่ตั้ง
ด้วยพลาดพลั้งไร้คนคอยโต้แย้ง
ดั่งสายลมพาดพัดด้วยความแรง
ที่แอบแฝงมาจากความอยากตน...
...ชีวิตนี้จักยังมิหยุดนิ่ง ตราบที่ความอยากยังมินิ่งในใจตน...
หากปล่อยวางได้ จักได้พบความสงบที่ยากจะค้นหา...
หากแต่บางครั้งเราก็ปล่อยวางได้ยากยิ่งนัก...
12 มกราคม 2548 23:50 น.
ธนกร
...ก็แค่ทำใจให้ยอมรับ
ว่าหยุดนิ่งยินสดับความรักร้าว
ความกรุ่นไอคลายละมุนคุ้นเรื่องราว
คือความกร้าวกร้านแกร่งแย้งตัวตน...
จะนิ่งหับหลับใหลไฉนหรือ
จะยึดถือสิ่งใดกัน..สักกี่หน
จะหยุดรับสรรพเสียงสำเนียงคน
หรือจะค้นหาใจแท้..แน่ของใคร...
สิ่งที่ค้น..สิ่งที่รับอาจหยุดนิ่ง
สิ่งที่จริง..อาจเพียงแค่ความฝันใฝ่
สิ่งที่ค้น...สิ่งที่พบจบข้างใน
สิ่งที่พบ..อาจแค่ใจลวงหลอกหลอกบอกแก่กัน...
จะหยุดพบจะหยุดค้นต่อเมื่อล้ม
จะหยุดตรอมจะหยุดตรมเมื่อสุขสันต์
ฤาจะทำให้บางใจสลายกัน
เพียงเพื่อวันตนสุขสันต์เท่านั้นพอ...
เท่าไหร่หนอจะพอแก่ดวงจิต
เท่าไหร่หนอจะได้คิดและหยุดก่อ
เท่าไหร่หนอจะหยุดพักและขอรอ
เท่าไหร่หนอจะหยุดก่อ..กรรมที่สร้างและวางใจ...
12 มกราคม 2548 23:33 น.
ธนกร
ฝันเอยโอฝันข้า
ยามนิทราดูพร่าเลือน
ฝันข้าดั่งดาวเดือน
ค่อยลางเลือนตามหนทาง...
ข้าอาจเช่นผู้ฝัน
ในนิรันดร์ความฝันกว้าง
ฝันหนอเจ้าดูอ้างว้าง
ฝันเคว้งคว้างท่ามเวลา...
ข้าอาจผู้เฟื่องฝัน
เฝ้าแสงจันทร์ที่ตรงหน้า
เห็นอยู่แล้วเต็มตา
แต่พอคว้ามิรื่นรมย์...
ข้าอาจเช่นหิ่งห้อย
บินเลื่อนลอยตามสายลม
แลดูมิสวยสม
มิชมชื่นดั่งเช่นดาว...
ฝันเอยข้าดั่งเช่น
ผู้แฝงเร้นในเรื่องราว
อาจซ่อนกลางเดือนดาว
ที่แสนยาวในเวลา...
ฝันเอยเจ้าอย่าแกล้ง
เย้าแหย่ข้าอยู่ทุกครา
ฝันเอยรู้ไหมว่า
ข้าอ่อนล้ากับฝันไกล...
9 มกราคม 2548 17:19 น.
ธนกร
1.เปรียบรักเธอนั้นดั่งฝัน
คือรอยวันของความฝันใฝ่
รักเธอนั้นช่างอยู่แสนไกล
เมื่อไหร่หนอ...ค่าใจทอต่อกัน...
2.ฉันรู้รักจากใจนั้นลึกซึ้ง
แม้เสี้ยวหนึ่งพึงได้ไออุ่นนั้น
รู้ว่าใจสองเราทอ..ต่อถึงกัน
แม้เงียบงันก็สุขสันต์ในตัวตน...
3.ขณะห้วงแห่งกาลเวลา
ตัวฉันอาจปวดปร่าสักกี่หน
ใจนั้นหวังเพียงแค่ใครสักคน
จะยินยลความรักจากฟ้าครวญ...
4.หากเธอนั้นมิหวังในภาพใด
เส้นสายใยที่ก่อไว้อาจไห้หวล
อาจเป็นแค่เส้นทางความรัญจวน
แต่มิควรคู่ฝัน..การต่อเติม...
5.ฉันรู้ดีอาจมิมีค่าควรมาก
ฉันรู้ดีอาจยุ่งยากที่จะเสริม
ฉันรู้ดีว่าควรอยู่เพียงที่เดิม
ฉันรู้ว่าควรเริ่มจะห่างไกล...
6.ณ ห้วงของทะเลกาลเวลา
เรื่องเล่าทักถอมาดั่งร่ำไห้
ฉันสงสารเธอยิ่งนัก..กับรักไกล
รู้ว่าใครคนนั้นเธอเฝ้ารอ...
7.สิ่งที่อยู่ในหวังและทำได้
คือเป็นกำลังใจยามเธอท้อ
แม้ดวงหน้าฉันจะล้า..น้ำตาคลอ
หากเพียงพอให้ฝันเธอก็ยินดี...
8.มิเป็นไรหรอกนะคนที่รัก
ขอให้สักวันหนึ่งเธอสุขขี
ฉันก็พร้อมยินยอมด้วยชีวี
จะเดินจากเธอนี้..อย่างเต็มใจ...
...จากใจหนึ่งถึงอีกหนึ่งใจ...
...จากใจสาวเจ้าฝากรำพันความนัย...
7 พฤศจิกายน 2547 00:14 น.
ธนกร
เคยหรือไหมที่บ้างครั้งบอกไม่ได้
เคยหรือไม่ห่วงใครมากเสียเกินกว่า
เคยหรือไม่ที่คิดถึงใครทุกครา
เคยหรือไม่ไม่เห็นหน้าจะบ้าตาย...
เคยบ่อยบ่อยพบสิ่งไม่อยากพบ
เคยบ่อยบ่อยอยากจะลบภาพให้หาย
เคยบ่อยบ่อยอยากทำตัวให้ละลาย
เคยบ่อยบ่อยอยากมลายกลายเป็นลม...
เคยคิดว่าทุกคนมิเคยคิด
เคยคิดว่าทำผิดจะเหมาะสม
เคยคิดว่าทำดีอาจแค่ลม
เคยคิดว่าตัวไม่สมควรเกิดมา...
แต่สุดท้ายสิ่งที่คิดก็ผิดได้
แต่สุดท้ายเราไม่ได้ไร้คุณค่า
แต่สุดท้ายเราคือคนธรรมดา
แต่สุดท้ายรู้ว่า(เรา)ทำดีก็เพียงพอ...
หน้าส่วนตัว
1148
