24 กันยายน 2548 10:48 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ชั่งน้ำหนักอย่างไรในความสุข
แบกเอาทุกข์เพียงไรใครจะรู้
มีชีวิตอย่างไรใครขอดู
ต่างไม่รู้ความต่างทางจิตใจ
มากเพียงไรคนเราจึงจะพอ
น้อยเพียงไรกันหนอจึงต่อใหม่
ทุกทุกอย่างร่างกายมีเท่าไร
เรากลับไม่พอใจในสิ่งนั้น
ตกสะทกเส้นทางบางชีวิต
พบบางอย่างยึดติดว่าบากบั่น
ทุ่มพลังชีวิตเพื่อเท่าทัน
ณ จุดหมายปัจจุบันเพื่ออะไร
อะไรคือคำตอบที่สมบูรณ์
มีเหตุผลเกื้อกูลอยู่ใช่ไหม?
ยามลดราวาศอกทางจิตใจ
เหลือไว้ได้เท่าไหร่ในราคา
ก็อ่อนล้ากับการรบรายิ่ง
กับภาพแห่งความจริง ณ เบื้องหน้า
ก็มีสุขทุกข์บ้างอย่างธรรมดา
ก็มีช้าเร็วบ้าง-ทางชีวิต
กำหนดแผนบางอย่างบนทางตัน
ฟ้าที่เห็นบางวันอย่าทันปิด
มรสุมที่รักวันละนิด
เว้นลิขิตโปรดห่างโปรดร้างไกล
เพราะไม่มีเวลามานั่งคิด
ว่าฉันยังมีสิทธิ์สักแค่ไหน
หากใจยังดีพอก้าวต่อไป
จะสั้นยาวเท่าไหร่-ใจคงพอ
.....................................
23/09/48
ที่บ้าน
23 กันยายน 2548 15:12 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ถึงนับต้นชนปลายได้หลายแสน
ถึงอาจแม้นแทนค่าราคาแท้
ก็เพียงศาสตร์อ้างอิงสิ่งผันแปร
เป็นลูกแก้เอ่ยอ้าง-ทุกอย่างจริง
บนวิถีสังคมส่อวิบัติ
ความถนัดเช่นนี้ที่กลอกกลิ้ง
เมื่อทุกอย่างชั่งวัดจัดลวง - จริง
พิพากษาทุกสิ่งดั่งคนเมา
หนึ่งอัตตาจึงมีค่าเป็นอนันต์
เพราะฉะนั้นผู้ฉลาดจึงขลาดเขลา
รักษาลมหายใจไล้ร่างเงา
ชำเราสัจจะธรรม-ก่อนจำศีล
เพราะความเชื่อมองเห็นเป็นตรรกะ
อารยะแห่งทรัพย์ขยับดิ้น
ขยายปีกชั่วช้าเป็นอาจิณ
ออกตบกินคนดี - ขี้เป็นทรัพย์
.......................................
13 ก.ย.47
23 กันยายน 2548 15:06 น.
ธรรม ทัพบูรพา
ดีใจที่แอบอ่านหนังสือได้
..ดีใจเป็นหนักหนา
ตาบ้องแบ้วซุกซนตั้งแต่เกิดมา
ใครจะรู้ว่า ..มาแอบเก่ง
ดีใจที่ขยัน จนอ่านออก
ไม่ต้องรีบเก่งหรอก..อย่ารีบเร่ง
ไม่ต้องอายใครเขาไม่ต้องเกร็ง
พ่อจะฟังลูกเอง อ่าน ช้า ช้า
เห็นคุณครูบอกว่าหนูนั้น-แสนซน
พูดก็เก่ง ทันคน อยู่นี่นา
ก็รู้หรอกคิดเป็น เห็นวาจา
ก็รู้ว่าโตแล้ว-นะแก้วใจ
อ่านช้าช้า อย่างนี้ น่ะดีแล้ว
แสนภูมิใจในแวว อย่าสงสัย
พี่เขาเก่งกว่าเรา ไม่เป็นไร
หนูเป็นน้องอ่านได้ พ่อชัยโย............
..
แด่..นางฟ้า.สุดที่รัก (อยู่ ป.1 )
02/09/48
23 กันยายน 2548 11:03 น.
ธรรม ทัพบูรพา
เมียหลวงโดนน้ำกรดสาดหน้า
เธอยังกล้าพาเมียน้อยมาเยี่ยม
โอ้หนอชายชาติทมิฬหัวใจเทียม
พกเอาความเหี้ยมเกรียมมาจากไหน?
ยึดเอางานด้านเซ็กส์เป็นสรณะ
ใจเธอจึงกักขฬะกระบือใหญ่
ไม่สงสารตาดำดำนั่นเป็นใคร
นั่งอยู่นั่น อะไรคล้ายลูกคน
คงไม่กล้าแก่ลงเพื่อเปื่อยเน่า
จึงคอยเฝ้ากกกินเพียงหวังผล
มีครอบครัวมีลูก-เป็นตัวตน
แต่สวรรค์ไม่ดล-เธอเป็นมนุษย์
สุดรันทดมองสังคม-วิปลาส
ใต้กระโปรงเลี้ยงทาสมิเคยผุด
ชินจนลุกเลยลามทรามจนทรุด
คนที่ซวยที่สุด คือเด็กน้อย
เด็ก กว่าจะโตและเป็นชีวิตนั้นไม่ง่าย
แต่ว่ายังทำลาย...เธอ ไอ้..ถ่..
อนาคตคงผีซ้ำคงด้ามพลอย
คุณพ่อชั่วลูกคอย-ชดใช้กรรม
สังคมใหม่ ก่อปัญหาขึ้นมากมาย
ทั้งเสพกินงมงายสิ่งตกต่ำ
คุณดีมาจากไหนกล้าชี้นำ
เห็นหน้าไหนก็ระยำได้ทั้งนั้น
เธอจะมัวร้องให้ไปทำไม
ผัวมันเลวปล่อยไปอย่านึกหวั่น
หาคนใหม่ หล่อ รวย ดีกว่ามัน
เพียงลูกติดไม่สำคัญ แสนธรรมดา..
....
เด็ก กว่าจะโตและเป็นชีวิตนั้นไม่ง่าย
เออ..พวกคุณพูดอะไร-เหมือนคนบ้า..
.
21 กันยายน 2548 18:29 น.
ธรรม ทัพบูรพา
........***........
..ต่อไปพี่
ยังมีอีกหลายล้านเข้าใจ
บนความใหม่-ที่ไม่ใหม่
หลอกได้อย่างไร คนไร้ค่า
..สู้ต่อไปพี่
เพื่อนยังมากมีกองปัญหา
หากตะวันยังไม่เคลื่อนเยือนทิวา
ลมล้า เยียบเย็นร้างเพียงพรางตน
..ต่อไปพี่
ให้ดวงดาวทรพี มันร่วงหล่น.
.
.......***.......
แด่พี่ชาย เพีย คำปัน
หน้าส่วนตัว
860
