รัฐประหาร ประหารรัฐ

นนทสรวง

วิโยคใดไหนเลยเคยเทียบได้
วิบากใดไหนเลยที่เคยผัน
อันว่าทุกข์ไหนเลยเคยจาบัลย์
จักเท่าวันนี้เล่าของเผ่าไทย

กรุงเทพร้อนการเมืองเรื่องเหตุผล
คนเพียงคนสร้างแง่กระแสได้
ศาลสูงต่ำเคยพักเป็นหลักใจ
วันนี้ไซร้ดุจแร้งขัดแย้งกัน

ทั้งม็อบมั่วแย่งยัดล้วนจัดฉาก
ดั่งเศษซากศพฝืนยืนหลับฝัน
อวิชชาพาหลงมิลงกัน
อีกกี่วันเล่าจักพบประสบชัย

สสร.หวังหลักยิ่งหนักอก
สุดจะยกบัญญัติญัติไหน
มาตราสงฆ์มัดตราสังข์ต้องชั่งใจ
ฤาจักให้ศาสน์ร้อนทุกข์รอนราน

อีกสองเส_ผู้ใหญ่ใจฉกาจ
ต่างฟันฟาดไม่ลดละเกินประสาน
แต่ยุคก่อนเคยกล่าวมายาวนาน
ก่อนภัยพาลเกิดพิบัติอาณัติมี

น้ำตาองค์ปฏิมาถึงคราหลั่ง
ไฟไหม้วังเวียงวัดช่างบัดสี
เหล่านกกาตายกล่นหล่นปฐพี
ผู้ใหญ่มีเหตุอนาจวิวาทกัน

ไหนเล่ากรุงรุ่งเรืองเมืองสุขศรี
ทุกข์ทวีใช่ประเทืองเมืองสวรรค์
มหาภัยโจมจู่อยู่ทุกวัน
แล้วจะหันหน้าซึ่งไปพึ่งใคร

ทางเหนือเล่ารอยพิบัติวิวัฒน์สู่
แผ่นดินแยกแตกเป็นรูเคยมีไหม
ธรณีเร่งรัดวิบัติภัย
ดั่งแคว้นไทยเขตจะแยกแตกแผ่นดิน

ที่เห็นชัดภาคใต้ภัยมหันต์
ต่างฆ่าฟันหมู่ชนจนจะสิ้น
ผู้ใหญ่เด็กคนชราคร่าชีวิน
ดั่งแผ่นดินทุรยศกบฏเรือง

เหล่าทหาร ตำรวจ ต่างปวดร้าว
ล้วนถึงคราวถูกสับแทบดับเครื่อง
ครูถูกฆ่าพร่าชีวิตหมายปิดมือง
แสนขัดเคืองพวกหมู่ผู้ก่อการ

นายอำเภอ ตุลาการ มาพาลดับ
ต่างย่อยยับรับเหตุเขตประหาร
ดั่งเมืองไร้ขื่อแปพ่ายแพ้มาร
ทุกเรือนรานหลั่งน้ำตาประชาไทย

ขอเถิดท่านผู้บัญชาในครานี้
เกียรติศักดิ์ศรีถูกลบกลบไฉน
โจรใต้เหิมเกินรับจงฉับไว
ขจัดภัยขจัดทุกข์เพื่อสุขชน

ขอเทพไทที่สถิตประสิทธิ์สร้าง
อย่าให้ร้างคนดีมีเหตุผล
มาช่วยดับทุกข์เข็ญให้เย็นยล
กล้าประจญปวงทุกข์ที่รุกราน

ดั่งที่วอนว่ามาในครานี้
แต่ล้วนตีความชัด รัฐ ประหาร
หากว่าใต้คงร้อนมิผ่อนพาล
อีกกรุงกาญจน์วายวุ่นกรุ่นการเมือง

ดั่งศึกเหนือเสือใต้ภัยประชิด
เศรษฐกิจ  สังคม  จมทุกเรื่อง
เห็นได้ชัด รัฐ เอ๋ย เคยประเทือง
ถูกการเมือง พร่าผลาญ ประหารเอา.