24 พฤศจิกายน 2548 21:43 น.
นัทนิตย์
เหนื่อยล้ามานานแล้วใช่ไหม ?
แรงใจเริ่มโรยมิใช่หรือ ?
พักสิ..พักตา อย่าทำปรือ
โทษ...อย่าทำสลึมสลือเหมือนคนเมา
ก็แหงล่ะซี...
จากวันนั้นถึงวันนี้กี่ปีเล่า
ที่ร่างเหมือนเครื่องจักรหนักมิเบา
มิบรรเทาเลยสักนิดชีวิตชีวา
สมองคอยสั่งทุกนั่ง-นอน
กล้ามเนื้อมิหยุดผ่อนมีแต่ฝ่า
หลับยังฝันตื่นก็ฝืนยืนหยัดมา
ไม่มีแม้สักครา...พักชีวิน
เถอะนะ...ให้หัวใจได้พักบ้าง
หนึ่งเส้นทางที่ยาวไกลใช่สุดสิ้น
พักวันนี้เพื่อต่อห้วงแห่งดวงจินต์
เพื่อสักครั้งยังได้ยิน...เสียงกวี
24 พฤศจิกายน 2548 00:28 น.
นัทนิตย์
เหมันต์ผันลมพัดพรมพร่าง
พัดกลางวิถีที่เหน็บหนาว
หอบความเยือกเย็นเป็นเยือกยาว
ให้หนึ่งรอยร้าวยิ่งหนาวนาน
ฝันถึงหนึ่งใครให้ผ้าห่ม
ฝากลอยกับลมที่พรมผ่าน
ห่มคลุมหัวใจได้พบพาน-
ไออุ่นกรุ่นกาลสานเวลา
ฝันหนึ่งดวงใจได้ไอรัก
จากผู้ตระหนักในคุณค่า
มองความโดดเดี่ยวเปลี่ยวอุรา
เคียงหยดน้ำตาที่โง่งม
ให้หนึ่งเหมันต์ได้หันมอง
ลึกความหม่นหมองไร้ผ้าห่ม
หนาวกายถึงทรวงห้วงระบม
หนาวนี้หวังผ้าห่ม...ตราหัวใจ
20 พฤศจิกายน 2548 20:39 น.
นัทนิตย์
หากเปรียบใจเธอเป็นกระดาษ
ให้ฉันเขียน-วาด อะไรก็ได้
ฉันจะเขียนความรู้สึกลึกๆลงไป
วาดรูปหัวใจที่ฉันมี
ลายเส้นดินสอเพื่อบอกเล่า
วันเก่าๆเรารู้จักมักจี่
รองพื้นสีอ่อนแทนวจี
ทุกถ้อยวลีที่สื่อนำ
ด้วยปลายพู่กันอันสัตย์ซื่อ
จากมือที่คิดถึงทุกเช้าค่ำ
สีสองเริ่มข้น-การกระทำ
แทนความทรงจำที่คุ้นเคย
สุดท้ายป้ายปาดสีแดงสด
แทนเลือดทุกหยดดังเอื้อนเอ่ย
แทนหนึ่งใจรักภักดีทรามเชย
เราจะไม่ละเลยความผูกพัน
19 พฤศจิกายน 2548 22:19 น.
นัทนิตย์
ขนมที่ส่งมาให้
เหมือนดวงใจส่งมาหา
เมื่อความหิวได้เวลา
ฉันก็คว้ามาขบกิน
ขนมเธอทำจากมือ
ฉันก็ถืออย่างถวิล
เฝ้าระวังมิให้ตกดิน
แมลงวัน ไร ริ้น มิให้ตอม
ถ้าขนมคือความรัก
ฉันก็จักทะนุถนอม
ไม่แลบเลียให้เสียฟอร์ม
หากค้อมกายก่อนเคี้ยวกลืน
หากขนมแทนหัวใจ
คงร้องไห้สะอึกสะอื้น
เมื่อแต่ละวันแต่คืน
เสี่ยงจุดจบถูกขบเคี้ยว
8 พฤศจิกายน 2548 20:17 น.
นัทนิตย์
กวัดไกวไหวซ้อนสะท้อนแสง
รุนแรง-เบาบาง ระหว่างฝัน
โยงใยสายยาวมิเท่ากัน
ส่วนสั่นสาดส่ายระบายฟ้า
หลากสีสดใสไสวสี
พลิกพลิ้วริ้วฤดีปรารถนา
ระยิบระยับกับนภา
แรรูปละล้าเริงระบำ
โล้นรูปงดงามยามตะกาย
เปลี่ยนโลกเฉิดฉาย เช้าและค่ำ
แปรสีริบบิ้นปลิ้นทรงจำ
ปรับถ้อยปล่อยคำมิคุ้นเคย
ริบบิ้นสิ้นสายอยู่ปลายฝน
จ่อมโลกวกวนจนนิ่งเฉย
เก็บเกลียวกลืนฝันวันผ่านเลย
ยอมหัวใจเชย...อยู่เดียวดาย
หน้าส่วนตัว
1789
