7 พฤศจิกายน 2548 13:21 น.
นัทนิตย์
ผู้ชายที่เธอรัก...
เขารู้จักบ้างไหมความอ่อนหวาน
เขาเข้าใจหรือไม่ความทรมาน
ปล่อยให้เธอนอนเฝ้าบ้านอยู่คนเดียว
ผู้ชายที่เธอรัก...
เขาตระหนักบ้างไหมในส่วนเสี้ยว-
ความห่วงใยในวิถีที่กลมเกลียว
ในโลกมิแปลกเปลี่ยวของบางคน
ผู้ชายที่เธอหลง...
อาจยังคงพรั่งสำเนียงเสียงด่าก่น
ให้เธอเจ็บจุกร้าวเศร้าสุดทน
ในบ้านอันมืดมนเธอเลือกมา
ผู้ชายที่รักเธอ...
ยังห่วงใยเสมอ...ปราถนา-
จะคอยปลอบรอรับซับน้ำตา
รอจนกว่าเธอสุดทน...จนเห็นใจ
6 พฤศจิกายน 2548 17:14 น.
นัทนิตย์
บ้านหนึ่งหลังตั้งเด่นเป็นสง่า
คือบ้านใครกันหนาช่างน่าอยู่
เจ้าของบ้านเป็นอย่างไร...ใคร่ถามดู
ที่อยากรู้เพราะชอบบ้านเมื่อผ่านมา
ตัดสินใจเคาะประตูให้รู้แน่
ถึงแม้อาจต้องเสี่ยงเสียงก่นด่า
ทันทีที่ได้พบได้พูดจา
เจ้าของช่างน่ารักและใจดี
หาน้ำหาท่ามาต้อนรับ
เชื้อเชิญสู่ห้องหับเหมือนมักจี่
มิรู้จักแต่รู้ใจยื่นไมตรี
เปิดซีดีบรรเลงเลือกเพลงให้ฟัง
ให้ทำตัวตามสบายไม่ห้ามหวง
มิกลัวเกรงถูกหลอกลวงจ้วงแทงหลัง
ช่างไว้ใจ ใจพเนจร อาทรจัง
มิปิดบังหากตั้งจิตเป็นมิตรแท้
ใจดวงน้อยที่ลอยเลื่อนเหมือนเร่ร่อน
จึงได้ย้อนกลับมาพักประจักษ์แน่
บ้านหลังนี้แหละที่รอ...ที่อยากแล
ติดอยู่แต่ว่าเจ้าของจะต้องการ
เหลือบไปเห็นรูปถ่ายบนชั้นโชว์
คนข้างข้างผมผูกโบว์-เธอยิ้มหวาน
ช่างโชคดีมีเขาอยู่ด้วยอีกนาน
กลับมองเรา...แค่คนผ่าน...เจ้าของบ้านใจดี
เมื่อผ่อนคลายหายเหนื่อยมิเมื่อยล้า
จึงเอ่ยลาห่างไกลใช่หลีกหนี
จะจดจำสิ่งงดงามตามฤดี
มิได้อยู่ร่วมชีวีก็สุขใจ
แค่นิดหนึ่งความอาทรสะท้อนมา
ก็เหมือนช่วยหนึ่งชีวาให้สดใส
ให้มีแรงได้สืบเท้าก้าวต่อไป
ค้นหาบ้านหลังใหม่ไว้พักพิง
31 ตุลาคม 2548 22:48 น.
นัทนิตย์
ฝนตกพรำพรำ ในยามย่ำค่ำ หนึ่งใจชอกช้ำ ยอมเปียกปอน
มองบ้านหลังเก่า เมื่อครั้งสองเรา จิบกาแฟเช้า คราวพักผ่อน
อาบแสงแดดอุ่น ยิ้มรับอรุณ ไอรักละมุน มิถ่ายถอน
ส่งยิ้มให้กัน สายใยผูกพัน มอบการแบ่งปัน มิซุกซ่อน
แต่ไยค่ำนี้ หนึ่งห้วงฤดี เช่นเธอเคยมี จึงหลอกหลอน
ปล่อยฉันตากฝน เหน็บหนาวเกินทน เธอไม่ยินยล ไม่อาทร
แค่หน้าประตู มองเห็นกันอยู่ ทำเป็นไม่รู้ ไม่ทุกข์ร้อน
ร่มเคยมากาง ใบกล้วย,ผ้ายาง ส่งลงหน้าต่าง เธอทำมาก่อน
ฝนตกค่ำนี้ เธอไม่ปรานี หางตาไม่มี ไม่อาวรณ์
เพราะเขาใช่ไหม เขาผู้มาใหม่ มาเปลี่ยนหัวใจ เธอไหวอ่อน
หรือฉันต่ำต้อย สมบัตินิดน้อย ไร้ซึ่งเพชรพลอย ขาดเงินฟ่อน
เธอจึงทอดทิ้ง ไม่เคยประวิง มิได้รักจริง เป็นดั่งขอน
เลือกเขาเคียงกาย ทำอะไรมากมาย ร่างฉันแทบละลาย เพราะความร้อน
พิษของความรัก เมื่อยามรู้จัก หนึ่งความอกหัก จึงโหยอ่อน
ฝนตกเรื่อยไป ฉันยืนร้องไร้ น้ำตาเริ่มไหล เธอเข้านอน
หนอความชอกช้ำ เพราะเธอกระทำ ภาพความทรงจำ ฉายสะท้อน
ฉันเดินกลับมา หัวเข่าอ่อนล้า ปวดเมื่อยแขนขา ดังเร่ร่อน
รู้สึกสะใจ ชอบมากใช่ไหม เกมหลอกใจใคร จนล่อนจ้อน
ปล่อยฉันหลงรัก หัวปำหัวปัก เจ็บจนกระอัก เลือดเป็นก้อน
แต่นี้ต่อไป ฉันอยู่ส่วนไหน ทำตัวอย่างไร หนอ...งามงอน
29 ตุลาคม 2548 22:53 น.
นัทนิตย์
กวีสาว...
ยินเธอเล่าเรื่องราวของความหลัง
เนิ่นนานในฤดีที่พ่ายพัง
เพราะความไม่จริงจังของบางคน
กวีสาว....
ดูเธอช่างปวดร้าวและหมองหม่น
เส้นทางแห่งความฝันนั้นมืดมน
หวาดสะทกวกวนทนเดียวดาย
กวีสาว...
เธอรู้สึกเหน็บหนาวมากใช่ไหม ?
ฤดูเปลี่ยนใจเขามาเปลี่ยนไป
ทิ้งดวงใจน้อยน้อยเธอระทม
สาวกวี...
โลกของเธอใบนี้มิสุขสม
อาจดูเหมือนขาดหายบางสายลม
มาพัดพรมดอกไม้ไหวชื่นบาน
สาวกวี...
อย่าให้โลกใบนี้ที่แสนหวาน
ต้องแหว่งวิ่นจนไร้สิ้นจินตนาการ
ปล่อยวันวานเป็นบทเรียนเรื่องความรัก
สาวกวี...
ฉันคือคนหวังดีที่เธอไม่รู้จัก
ขอเป็นเพื่อนคอยห่วงใยมาทายทัก
ช่วยแบ่งเบาภาระหนักจากใจเธอ
27 ตุลาคม 2548 22:21 น.
นัทนิตย์
สวัสดี...ดวงดาว
วันนี้ฟ้าพร่างพราวดาวไสว
เมฆหมอกคงหลบหนีไปแสนไกล
หลีกทางให้อีกสายลมแห่งฤดู
สยายดีไหม...ดวงดาว
ยามหลมหนาวพัดเยี่ยมยามความเป็นอยู่
นานมากแล้วเหมือนบ้านเธอปิดประตู
ฉันเฝ้าดูแต่ก็เห็นเป็นเมฆบัง
ฉันยินดีมาก...ดวงดาว
ที่ได้พบแสงสกาวเธออีกครั้ง
ได้สัมผัสแรงกะพริบระยิบยัง
ด้วยเรี่ยวแรงแห่งพลังความหวังเธอ
เธอรู้ไหม...ดวงดาว
วันนี้ฉันเจ็บร้าวจนพร่ำเพ้อ
ทรมานกับวิถีที่พบเจอ
กับฝันร้ายหลอนละเมอทุกค่ำคืน
ได้ยินบ้างไหม...ดวงดาว
ในบางคราวที่ฉันเผลอร่ำสะอื้น
หน้าซุกหมอนเพราะชอกช้ำสุดกล้ำกลืน
ไร้เรี่ยวแรงจะหยัดยืนเพราะบางคน
ดาวจ๋า...เขาจากฉันไปแล้ว
ไร้วี่แววจะหวนคืนมาอีกหน
อนาคตพังทลายคล้ายมืดมน
เวลานี้ฉันสับสน...รู้ไหมดาว
หน้าส่วนตัว
1335
