22 มกราคม 2545 13:26 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
เดือนดับลับแสงแหล่งหล้า
ท้องฟ้าครานี้ที่หมอง
เคยแจ่มแรมขึ้นยืนมอง
เคยครองท้องฟ้าธานีฯ
เดือนดับลับแหล่งหล้า หม่นหมอง
คืนหนึ่งซึ่งเคยครอง น่านฟ้า
ลาลับบ่มาปอง ดั่งเก่าแลนอ
เคยส่องแจ่มเจิดจ้า ทั่วพื้นธรณินทร์
ข้างแรมลาร้างเลื่อน ราตรี
หวนกลับสิบห้ารวี แจ่มแจ้ง
ใช่จากใช่ลาหนี ลาลับ
จักกลับมาเสกแสร้ง หยอกล้อพะนอกันฯ
22 มกราคม 2545 13:12 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
ใจเหน็บหนาวร้าวระทมใจขมขื่น
ใจไยฝืนชื่นฉ่ำพร่ำถึงเขา
เพียงแสงแดดแผดทรวงห่วงใยเรา
คงไม่หนาวเนานานตามวานวัน
เจ็บนะใจให้เขาทั้งเช้าค่ำ
เราดื่มด่ำพร่ำพรอดกอดความฝัน
เขามีอื่นไม่รื่นรักรักร้อยพัน
เขาคงหยั่นนามเหยียดเกลียดรึไร
19 มกราคม 2545 15:21 น.
นันท์คนเขียนโคลงกลอน
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมพัดพริ้ว
ช่างหวาบหวิวสยิวกายให้เหน็บหนาว
ทะเลหมอกละลอกคลื่นเป็นแนวยาว
หมอกเหมยพราวคราวโดนผิวสยิวทรวง
วิหกน้อยค่อยโผผินบินสู่ฟ้า
กางปีกอ้าอ่าอำไพในแดนสรวง
มวลยอดหญ้าท้าแรงลมที่โหมลวง
ดั่งจะร่วงทบพื้นบนผืนดิน
แจ้วจำเรียงเสียงไก่ร้องก้องป่ากว้าง
หมอกเหมยจางเริ่มห่างหายคล้ายคืนถิ่น
มวลบุปผารอแสงที่โรยริน
จรุงกลิ่นหอมฟุ้งรุ่งทิวา
ตะวันยอทอแสงแดงระยับ
เปล่งแสงจับกับหยดน้ำตามยอดหญ้า
เริ่มวันใหม่สดใสมาอีกครา
ได้ฟันฝ่าคืนหนาวอันยาวนาน
หน้าส่วนตัว
975
