27 ธันวาคม 2552 17:56 น.
นางฟ้า นาวี
ฉันเป็นเพียงคนคุ้นเคยที่เคยคุ้น
เป็นเพียงฝุ่นในใจเธอก็ว่าได้
แค่ลมพัดผ่านมาแล้วผ่านไป
ฉันไม่ใช่ใครคนหนึ่งซึ่งสำคัญ
แค่เศษเสี้ยวความรู้สึกครานึกถึง
ไม่อาจตรึงตราใจติดในฝัน
แค่ลมปากฝากรักในวานวัน
หรือจะสู้คู่ขวัญในวันนี้
ขณะเธอเริงร่าหน้าสดใส
แต่อีกใจดวงเหงาร้าวเหลือที่
อยู่กับเงาเก่าเก่าเศร้าเต็มที
ต่อจากนี้ไม่มีค่าอะไร
เมื่อเธอกวาดเก็บใจไปจนหมด
เหลือเพียงความรันทดสลดให้
รักของฉันทั้งหมดเธอได้ไป
แต่ใจเธอทั้งใจใครครอบครอง
คำถามที่เวียนถามยามคิดถึง
เคยเป็นหนึ่งบ้างไหมใจสี่ห้อง
หรือเป็นได้แค่รักพักสำรอง
ไม่เคยปองแนบชิดนิจนิรันดร์
คงจบลงตรงนี้นะที่รัก
ขอบคุณที่มารู้จักและรักฉัน
ขอบคุณที่มาเติมเต็มกันและกัน
แม้เพียงแค่ชั่ววันฉันขอบคุณ
27 ธันวาคม 2552 17:45 น.
นางฟ้า นาวี
กลิ่นดอกแก้วรวยรินคล้ายกลิ่นเจ้า
เคยพะนอคลอเคล้าเฝ้าเคียงข้าง
กลิ่นนวลเนื้อเจือกลิ่นเจ้ายังไม่จาง
ยังไม่เคยเลือนลางห่างจากใจ
คิดถึงเจ้าคราใดใจแทบขาด
แต่ไม่อาจตามไปชิดสนิทใกล้
ด้วยรู้ค่าต่ำต้อยด้อยเกินไป
ไม่อาจเทียมเทียบใครในสังคม
แหงนมองฟ้าที่สูงเกินเอื้อมอาจ
ได้แค่เพียงเขียนวาดผสานผสม
คนสูงศักดิ์มิควรคู่กับโคลนตม
หลงเชยชมเพียงเงาอย่างเปล่าดาย
ฟ้าควรคู่กับฟ้าดั่งว่าไว้
ส่วนคนไร้คู่ใครอยู่รู้ความหมาย
หากรักนั้นยังคงมั่นไม่เสื่อมคลาย
แต่คนเคียงข้างกายคือคู่ควร
เราต่างมีคนคู่ควรที่ควรคู่
เราต่างอยู่คนละฝันอันปั่นป่วน
หนึ่งอาจสุขสมหวังดังที่ควร
แต่อีกหนึ่งอาจจวนจะขาดใจ
ต่างต้องทำหน้าที่ที่เลือกแล้ว
กลิ่นดอกแก้วยังคงดอมดมได้
แม้กลิ่นนั้นในวันนี้ที่เปลี่ยนไป
แต่ที่ไม่เปลี่ยนใจคือคนดม
หน้าส่วนตัว
1115
