23 ตุลาคม 2549 15:00 น.
นางไม้
กายมนุษย์ สุดแสน จะซับซ้อน
ใจยิ่งย้อน ยอกกว่า เป็นไหน ๆ
หากต้องเจ็บ แม้ในวัน หนึ่งวันใด
ก็ขอให้ อย่าเจ็บแสบ เกินบรรเทา
กระดูกหัก คอหัก เกินทนไหว
เทียบกับใจ ชอกช้ำ เพราะความเหงา
เปรียบไม่ได้ ลองคิด ตรึกตรองเอา
เจ็บใจเรา เขาไม่เจ็บ เสียเวลา
เปรียบเอาเถิด คนแขนหัก กับรักคุด
เป็นมนุษย์ อันไหนเจ็บ เกินรักษา
ต้องเสียใจ อกหัก เสียน้ำตา
ยังดีกว่า แขนหัก สบักสะบอม
11 ตุลาคม 2549 17:38 น.
นางไม้
ชื่อเธอนี้ ฉันเห็น ก็คุ้น ๆ
คงมีลุ้น คนเดียวกัน ที่ชอบเขียน
ทู้มุมฝัน พันกวี ทั้งสอนเรียน
คอยเยี่ยมเยียน แมเนเจอร์ เรดิโอ
ใช่อ๊ะป่าว คิดว่าเรา ทักไม่ผิด
บอกสักนิด ให้รู้ไว้ อย่าโมโห
จำได้ป่าว เราจอมกวน ปากโลโซ
ที่ชอบโผล่ เข้าไปเยี่ยม ในทู้เธอ
ถ้าใช่จริง ก็ขอบอก ว่าเราชอบ
อ่านถามตอบ ในมุมฝันฯ อยู่เสมอ
เป็นอันว่า เธอรักกลอน จริง ๆ เออ
ถ้าอ่านเจอ ตอบเม้ากัน มันไปเลย
11 ตุลาคม 2549 13:16 น.
นางไม้
ดึกสงัด กลางป่า ดาราฉาย
แมลงกราย ปีกสั่น สนั่นเสียง
ลำธารใส แผ่วผ่านหิน รินไหลเรียง
ขาดแต่เพียง แสงจันทร์เจ้า ที่เฝ้ารอ
เหมือนตัวข้า ยามนี้ มีทุกอย่าง
แต่อ้างว้าง ขาดเพียงเขา เฝ้าวอนขอ
เพียงเพื่อนใจ หนึ่งน้อย คอยพะนอ
มาเคลียคลอ คู่เคียงข้าง ไม่ห่างกัน
26 มิถุนายน 2549 16:48 น.
นางไม้
พอพบรัก ใจสปาร์ค เหมือนฟ้าผ่า
อยากเห็นหน้า ใจเต้น กำเดาไหล
อยากจับมือ โอบกอด ทุกทีไป
เป็นยังไง ใจเจ้ากรรม ทำเสียฟอร์ม
อยากรักเขา ด้วยหัวใจ ให้แน่วแน่
แต่มันแย่ กายไม่ค่อย ช่วยถนอม
อยากส่งตา ดันส่งมือ ไม่ออมชอม
อยากทักทาย ดันโอล้อม รอบเอวเธอ
อยากบอกรัก ดันแอบ ไปจุ๊บเขา
อยากบอกเรา คิดถึง ก็ดันเผลอ
ไปกอดเข้า ไม่ได้นึก เกรงใจเธอ
แถมยังเบลอ ลวนลามทั่ว ไม่หยุดเลย
ตั้งสติ ดีกว่า ไปขอโทษ
บอกไปโลด ไม่ตั้งใจ ใคร่เฉลย
ธรรมชาติ สั่งมา ไม่ตั้งใจเลย
ก็ไม่เคย มันตื่นเต้น เลยเป็นไป
รักกับใคร รักกับใคร่ แยกไม่ออก
ไม่อาจหลอก ให้กายใจ หยุดเผลอไผล
เอาเถิดนะ ต่อไปนี้ ยอดดวงใจ
จะเริ่มใหม่ รักด้วยใจ ได้ไหมเธอ
ดูแต่ตา มือไม่ต้อง คุมสติ
เตือนด้วยดิ เวลาใด ฉันไผลเผลอ
กัฉันรัก รัก รัก รักแต่เธอ
ไม่ยอมเก้อ เสียเธอไป เพราะใคร่เอย
4 พฤษภาคม 2549 12:04 น.
นางไม้
ขอบฟ้าโค้ง ฝั่งนั้น และฝั่งนี้
มองทุกที ดีใจ ฟ้าไพศาล
แต่วันหนึ่ง คนรัก ต้องจากนาน
อยากบนบาน ให้ขอบฟ้า มารวมกัน
เหมือนฟ้าดึง เธอห่าง จนเกินเอื้อม
ถึงใจเชื่อม ผูกกันไว้ เพียงในฝัน
แต่กายห่าง อย่างนี้ อยู่ทุกวัน
ถึงรักกัน อยู่ต่างฟ้า เหมือนลาเลย
ด้วยหน้าที่ ต้องห่าง ต่างยอมเจ็บ
คืนหนาวเหน็บ ทนได้ ไหมเธอเอ๋ย
วันท้อแท้ เธอต้องเหงา เศร้าเหมือนเคย
ขอบฟ้าเอย โปรดมาชิด สนิทกัน
หากขอบฟ้า มารวมกัน เมื่อวันไหน
ใจสองใจ ได้คืนเคียง เรียงเธอฉัน
แต่ฝั่งฟ้า มิอาจ มารวมกัน
เพราะฉะนั้น เราทั้งสอง ต้องอดทน
หน้าส่วนตัว
986
