25 มกราคม 2546 07:39 น.
นายดอกไม้
นี่ก็บทเก่ามาเล่าใหม่...ใกล้ๆ กันน่ะครับ
น่านะ..เห็นใจกันหน่อย...
....ลมหนาว...
สายลมพัดพาเอื่อย...เรื่อยไหลล่อง
ตามทำนองเกลียวคลื่น...ผ่านคืนหนาว
จากฟากฟ้าแดนไกล...ไร้เดือนดาว
หอบเรื่องราวมากมาย...ในอุรา
ผ่านป่าเขาไพรกว้าง...ทะเลใหญ่
สู่เมืองไทยด้วยฝัน...ผ่านเวลา
มอบแด่ใครคนหนึ่ง...ซึ่งห่วงหา
บอกเธอว่า คิดถึง...และห่วงใย
25 มกราคม 2546 07:33 น.
นายดอกไม้
ก็ไงดีล่ะครับ แต่งไว้ในชื่อของเดียวดาย หรือคนผ่านทางนี่แหละ
จำไม่ได้แล้ว แต่ไม่ได้สมัครสมาชิก เลยเก็บไม่ได้น่ะครับ อีกอย่าง
ผมก็สมัครในชื่อนั้นไม่ได้ ด้วยสิน่ะ ก็เลย ต้องอย่างนี้แหละจ้า
อย่าว่ากันนะครับ...
...ลมหนาว...เยือนแล้ว
ลมหนาวเยือนเตือนจิต...ให้คิดถึง
เคยครั้งหนึ่งตรึงจิต...มิคิดลืม
ใต้ร่มไม้เงาจันทร์...ยังปลาบปลื้ม
ได้ดูดดื่มน้ำค้าง...ที่พร่างพราย
ชมแสงเดือนวันเพ็ญ...เย็นลมหนาว
นับดวงดาวน้อยใหญ่...ใต้จันทร์ฉาย
สายลมพัดเย็นฉ่ำ...สะท้านกาย
เหมือนเสียงทายทักท้วง...จากดวงดาว
จำเอาไว้นะจ๊ะ ...ค่ำคืนนี้
ค่ำคืนที่จันทร์ใหญ่...ใสสกาว
อย่าลาร้างลืมเลือน...คืนเดือนหนาว
พร้อมดวงดาวน้อยใหญ่...ใต้แสงจันทร์
ให้จดจำทุกคำ...ความรู้สึก
ในส่วนลึกข้างใน...ใจดวงนั้น
แม้นห่างไกลยังไง...ให้คิดฝัน
คงสักวันจะได้...มาเยี่ยมเยือน
ลมหนาวพัดพาผ่าน...สะท้านจิต
ไม่เคยคิดหรอกหนา...ว่าลืมเลือน
แม้นลับห่างทางไกล...ใจยังเอื้อน
ถึงดาวเดือนดวงนั้น...วันฟ้าหนาว
ยังคิดถึงคืนนั้น...วันฟ้าใส
ใต้ร่มไม้ต้นใหญ่...ใต้แสงดาว
ป่านนี้แล้วที่นั่น...คงจะหนาว
เหมือนเรื่องราวคราวจร... นครเรณู
20 มกราคม 2546 06:17 น.
นายดอกไม้
๑. ทิวาวันจะลับ...แลดับล่วง
ความโชติช่วงหดหาย...สลายสิ้น
ตะวันน้อยค่อยค่อย...ผล็อยสู่ดิน
ปักษาหวนคืนถิ่น...เมื่อสิ้นวัน
๒. ทิวยอดไม้แกว่งไกว...ด้วยสายลม
หนาวแผ่พรมคืบคลาน...สมานฉันท์
ละอองหมอกโปรยปราย...กายไหวหวั่น
พลิ้วเพลิงควันแทนที่...สุริยา
๓. กองไฟสุมจับเจ่า...ยามหนาวเยือน
ประดั่งเพื่อนยามไร้...สุดไขว่หา
สายลมโบกสะบัด...โชยพัดมา
หวนรำพึงสัญญา...จะมาขอ
๔. หนาวคราวนี้น้องพี่...ช่างหนีไกล
อยู่แห่งไหนน้องรัก...ห่วงนักหนอ
คำสัญญาสองเรา...เจ้าจะรอ
หนาวแล้วหนอน้องพี่...อยู่ที่ใด
18 มกราคม 2546 08:08 น.
นายดอกไม้
...สุดขอบฟ้าแสนไกล...
๕. สุดขอบฟ้าแสนไกล...ใต้เงาฝัน
ต่างเสกสรรค์วาดแดน...สู่แม้นสรวง
กี่มากน้อยล้มหาย...มลายทรวง
ต่างล้มร่วงโรยลา...สู่อาจม
๖. สุดขอบฟ้าแสนไกล...ที่ไหนเล่า
อยากให้เจ้าร่วมทุกข์...ยามสุขสม
ก้าวเดินไปสองเรา...แม้นเศร้าตรม
สู้ฝนลมฟ้าแดด...ที่แผดเคือง
๗. สุดขอบฟ้าแสนไกล...ที่หมายมั่น
จะเก็บฝันปันเจ้า...คราวฟ้าเหลือง
ราตรีเยือนเตือนเจ้า...เก็บดาวเรือง
ประทินเทืองแต่งองค์...นวลนงเยาว์
๘. สุดขอบฟ้าแสนไกล...ยังดายเดียว
ไร้คนเกี่ยวเกาะกาย...ให้หายเหงา
เพียงคิดไปพูดไป...ใจยังเศร้า
ใต้ฟ้าเทาแสนไกล...สุดปลายฟ้า...
18 มกราคม 2546 08:05 น.
นายดอกไม้
...สุดขอบฟ้าแสนไกล...
๑. สุดขอบฟ้าแสนไกล...วาดหมายมอง
อยากก้าวลองสักหน...บนทางฝัน
ด้วยว่าปรารถน์ใฝ่เดิน...มาเนิ่นนาน
เก็บตะวันปลายฟ้า...มาส่องใจ
๒. สุดขอบฟ้าแสนไกล...หทัยมุ่ง
เก็บสายรุ้งหลากสี...สุดที่ไหน
แล้วเก็บเมฆหมอกฝนสู้ทนไป
มาเรียงรายเป็นทาง...ไว้ย่างเดิน
๓. สุดขอบฟ้าแสนไกล...สุดปลายฝัน
ใช่สุดวันไขว่คว้า...หากจะเหิน
สุดขอบฟ้าไกลตา...คงเพลิดเพลิน
อยากชวนเชิญร่วมทาง...ข้างกายา
๔. สุดขอบฟ้าแสนไกล...ไร้จุดหมาย
ขอเพียงกายเหน็ดเหนื่อย...ไม่เอื่อยล้า
มีหนึ่งเดียวดวงนั้น...ผูกพันมา
เศร้าโศกาโอบอ้อม...คอยกล่อมดวง...
หน้าส่วนตัว
647
