11 มีนาคม 2552 15:30 น.
นายสิทธิ
@ สเลเอ๋ยสเลเต เจ้าช่างเก๋จริงจริงหนา
ดอกงามขาวนวลตา ยามโชยมาหอมชวนใจ
กลีบเอ๋ยเจ้ากลีบขาว ดังแก้มสาวน่าหลงไหล
เกรงกลีบเจ้าช้ำไป ก่อนจักได้เจ้าเชยชม
ขาวเอ๋ยแม่ขาวผ่อง ไม่เป็นสองไม้พันธุ์ใหน
เจ้าขาวเป็นยองใย คิดฝันใฝ่เจ้าแนบเคียง
หอมเอ๋ยแม่หอมเย็น แม้นซ้อนเร้นยังหอมไกล
กลิ่นโชยน่าคลั่งใคล้ หวังจักได้เจ้าดอมดม ฯ
14 พฤศจิกายน 2550 21:57 น.
นายสิทธิ
ในห้วงของชีวิต
ต้องก้าวผิดกันได้บ้าง
ในใจที่อ้างว้าง
อาจหลงทางกันบ้างได้
แต่ในเวลานี้
อยากหลีกลี้หลบลาไกล
ก้าวย่างสู่ทางใหม่
หนีออกไปจากกากี
1 พฤศจิกายน 2550 06:32 น.
นายสิทธิ
ในคืนที่วุ่นวาย
ร่างกายที่ชุ่มเหงื่อ
ผิวเนื้อที่หยาบกร้าน
เจองานที่หนักหนา
ปัญหามารุมเร้า
ความเศร้าพาถ่าโถม
ชโลมแต่เพียงฝัน
ถึงวันที่ดีกว่า
นำพาชีวิตใหม่
ให้ไกลกว่าตอนนี้
....
หลีกลี้ลาลับกลับบ้าน
กบดานสานฝันวันหวาน
พักใจพักกายเพิ่มพลัง
คืนรังสู่พงยงยืน
.....
25 ตุลาคม 2550 18:32 น.
นายสิทธิ
แว่วเสียงซอ เพลงเศร้า เร้าดวงจิต
หวนนึกคิด ถึงรักพี่ ที่หม่นหมอง
เฝ้าพร่ำเพ้อ รักเธอ มั่นใจปอง
อยากได้น้อง แนบกาย คู่ชีวี
นั่งมองมอง เธอได้ ทุกวันวี่
หาวิธี สารพัน จะสรรหา
ระดมแผน เตรียมความพร้อม พบแก้วตา
แต่ก็เซ่อ ไม่กล้า อิดหนาใจ
มาวันหนึ่ง ได้รู้ ความลับเจ้า
พี่สุดเศร้า ชอกช้ำ ใจหม่นหมอง
ความรักพี่ ต่อเจ้า กลับโดนดอง
แม้นวลน้อง เป็นตุ๊ด สุดคะเน....
25 ตุลาคม 2550 17:03 น.
นายสิทธิ
ภาคกำเนิด
ในประเทศ แห่งโลก กะโหลกหนา
ชาวไพร่ฟ้า หนาใส ใจหม่นหมอง
นั่งเฝ้าคอย ผู้นำ มาประคอง
นำพาผอง ปวงชน พ้นกลี
ต่างเฟ้นคัด จัดตั้ง หัวหน้าฝูง
ให้ลากจูง ไปสู่ อารยสมัย
ให้ชาวอื่น เขารู้ถึง ความยิ่งใหญ่
ความมั่นใจ ในเศรษฐกิจ และสังคม
จัดเลือกตั้ง แบ่งพรรค จัดแบ่งเขต
คัดพิเศษ ใส่ได้ คนหนึ่งเสียง
เลือกกันไป แล้วนับ อย่าลำเอียง
แล้วรวมเสียง จัดตั้ง เป็นผู้แทน
เมื่อผู้แทน เริ่มทำงาน ตามระบบ
มันไปคบ กับพ่อค้า มาข่มเหง
ชาวบ้านเลือก มันเสือก มาล้างเอง
ไม่ยำเกรง เสียงปวง ชาวประชา
พอได้ดิบ ได้ดี แล้วลืมตัว
มันไปฮั้ว ไปฮุบ ให้อิดหนา
มันรุมทึ้ง รุมงับ กินตับประชา
ไม่รู้สึก รู้สา หน้าด้านครัน
ปากพรำพูด ว่าทำไป เพื่อชาวบ้าน
มันหน้าด้าน พูดได้ ไม่อายหมา
มันคงคิด ว่าเราโง่ ดังเช่นลา
ที่ปิดหู ปิดตา ไม่รู้ความ
ถึงวันหนึ่ง มีเสียง ทนไม่ได้
เริ่มแผ่ไกล แผ่ซ่าน ทั่วถิ่นฐาน
ข่าวข้อมูล หลายแหล่ ต่างประจาน
ไม่ช้านาน ก็มี การลุกฮือ
ภาคล่า
ในประเทศ แห่งโลก กะโหลกหนา
ที่สัตว์ป่า ออกมา นำพาชาติ
เสียงคำราม เขี้ยวยาว แลน่าขลาด
ป่าวประกาศ มึงกล้า มาหือกู?
มึงรู้มั้ย เขี้ยวกู นั้นคมกริบ
กูหมั่นลับ หมั่นขลิบ อยู่สม่ำเสมอ
กูจะใช้ มันงับ ให้จังเบอร์
มึงอย่าเซ่อ อย่าเสือก ให้เจ็บตัว
หากมึงมา อวดตัว ว่าดีกว่า
กูจะพร่า ชีวา ให้อาสัญ
จะประจาน ให้คน ได้รู้กัน
ว่าข้ามัน นี่แน่ กว่าใครใคร
เวลานี้ ใครมา ยุดข้าอยู่
ให้มันรู้ กันไป ว่าใครใหญ่
เมืองเมืองนี้ รู้มั้ย ว่าของใคร
มึงไม่รู้ กูบอกให้ ว่าไม่ใช่มึง
กูคุ้มครอง มึงให้ ได้เป็นสุข
มึงเป็นทุกข์ กูไม่รู้ ไม่ดูไม่เห็น
มึงลำบาก อย่าพูดมาก ให้ยากให้เย็น
มึงลำเค็ญ ก็เป็นเรื่อง ของพวกมึง
แต่ภาษี ส่วยอากร เบี้ยบ่อนใบ้
มึงต้องใช้ ให้กู อย่ายึกยัก
มึงไม่ให้ กูจะเชือด ให้เหมือนผัก
อย่าได้พัก คิดหนี ให้เปลืองแรง
ภาคลงทัณฑ์
จนวันหนึ่ง กงกรรม ก็หมุนกลับ
ตาลปัด สัตว์ป่า ดูน่าขัน
ถูกจับตรึง แขนขา ประชาทัณฑ์
เพราะพวกมัน นั้นต่ำช้า ไอ้สามานย์
เขี้ยวของมึง ยาวดี น่าเก็บไว้
ขนของมึง คงขาย ได้หลายตังค์
เนื้อมึงนั้น ก็เหนียว น่าเคี้ยวจัง
เขาของมึง ก็ตั้ง น่าดูชม
กูจะเก็บ เศษซาก ของมึงไว้
เพื่อสอนใจ อนุชน ในรุ่นหลัง
ให้มันทราบ ไม่ให้ มันพลาดพลั้ง
อย่าเอาอย่าง เช่นนี้ อัปรีย์ชน
หน้าส่วนตัว
1736
