ในวังวน

นายสิทธิ

ภาคกำเนิด
ในประเทศ แห่งโลก กะโหลกหนา
ชาวไพร่ฟ้า หนาใส ใจหม่นหมอง
นั่งเฝ้าคอย ผู้นำ มาประคอง
นำพาผอง ปวงชน พ้นกลี
ต่างเฟ้นคัด จัดตั้ง หัวหน้าฝูง
ให้ลากจูง ไปสู่ อารยสมัย
ให้ชาวอื่น เขารู้ถึง ความยิ่งใหญ่
ความมั่นใจ ในเศรษฐกิจ และสังคม
จัดเลือกตั้ง แบ่งพรรค จัดแบ่งเขต
คัดพิเศษ ใส่ได้ คนหนึ่งเสียง
เลือกกันไป แล้วนับ อย่าลำเอียง
แล้วรวมเสียง จัดตั้ง เป็นผู้แทน
เมื่อผู้แทน เริ่มทำงาน ตามระบบ
มันไปคบ กับพ่อค้า มาข่มเหง
ชาวบ้านเลือก มันเสือก มาล้างเอง
ไม่ยำเกรง เสียงปวง ชาวประชา
พอได้ดิบ ได้ดี แล้วลืมตัว
มันไปฮั้ว ไปฮุบ ให้อิดหนา
มันรุมทึ้ง รุมงับ กินตับประชา
ไม่รู้สึก รู้สา หน้าด้านครัน
ปากพรำพูด ว่าทำไป เพื่อชาวบ้าน
มันหน้าด้าน พูดได้ ไม่อายหมา
มันคงคิด ว่าเราโง่ ดังเช่นลา
ที่ปิดหู ปิดตา ไม่รู้ความ
ถึงวันหนึ่ง มีเสียง ทนไม่ได้
เริ่มแผ่ไกล แผ่ซ่าน ทั่วถิ่นฐาน
ข่าวข้อมูล หลายแหล่ ต่างประจาน
ไม่ช้านาน ก็มี การลุกฮือ
 
ภาคล่า
ในประเทศ แห่งโลก กะโหลกหนา
ที่สัตว์ป่า ออกมา นำพาชาติ
เสียงคำราม เขี้ยวยาว แลน่าขลาด
ป่าวประกาศ มึงกล้า มาหือกู?
มึงรู้มั้ย เขี้ยวกู นั้นคมกริบ
กูหมั่นลับ หมั่นขลิบ อยู่สม่ำเสมอ
กูจะใช้ มันงับ ให้จังเบอร์
มึงอย่าเซ่อ อย่าเสือก ให้เจ็บตัว
หากมึงมา อวดตัว ว่าดีกว่า
กูจะพร่า ชีวา ให้อาสัญ
จะประจาน ให้คน ได้รู้กัน
ว่าข้ามัน นี่แน่ กว่าใครใคร
เวลานี้ ใครมา ยุดข้าอยู่
ให้มันรู้ กันไป ว่าใครใหญ่
เมืองเมืองนี้ รู้มั้ย ว่าของใคร
มึงไม่รู้ กูบอกให้ ว่าไม่ใช่มึง
กูคุ้มครอง มึงให้ ได้เป็นสุข
มึงเป็นทุกข์ กูไม่รู้ ไม่ดูไม่เห็น
มึงลำบาก อย่าพูดมาก ให้ยากให้เย็น
มึงลำเค็ญ ก็เป็นเรื่อง ของพวกมึง
แต่ภาษี ส่วยอากร เบี้ยบ่อนใบ้
มึงต้องใช้ ให้กู อย่ายึกยัก
มึงไม่ให้ กูจะเชือด ให้เหมือนผัก
อย่าได้พัก คิดหนี ให้เปลืองแรง
ภาคลงทัณฑ์
จนวันหนึ่ง กงกรรม ก็หมุนกลับ
ตาลปัด สัตว์ป่า ดูน่าขัน
ถูกจับตรึง แขนขา ประชาทัณฑ์
เพราะพวกมัน นั้นต่ำช้า ไอ้สามานย์
เขี้ยวของมึง ยาวดี น่าเก็บไว้
ขนของมึง คงขาย ได้หลายตังค์
เนื้อมึงนั้น ก็เหนียว น่าเคี้ยวจัง
เขาของมึง ก็ตั้ง  น่าดูชม
กูจะเก็บ เศษซาก ของมึงไว้
เพื่อสอนใจ อนุชน ในรุ่นหลัง
ให้มันทราบ ไม่ให้ มันพลาดพลั้ง
อย่าเอาอย่าง เช่นนี้ อัปรีย์ชน