5 พฤษภาคม 2548 09:40 น.
นายหมึกซึม
ฉันอาจจะรักเธอมากเกินไป
คืนว่างไร้หัวใจจึงไหวอ่อน
เธอบอกจะเก็บฉันไว้ในอาทร
ความไหวอ่อนก็ทำให้เธอเปลี่ยนไป
บนเส้นทางอันรวดร้าวเหงาสุดเหงา
ฉันว่างเปล่าหนางเหน็บเจ็บร่ำไห้
เป็นเพราะฉันตามใจเธอมากเกินไป
ความเสียใจจึงอยู่กับฉันคนเดียว
4 พฤษภาคม 2548 11:01 น.
นายหมึกซึม
เคยคิดไว้ว่าหัวใจกับความรัก
ทำให้ใจได้รู้จักความอ่อนไหว
คิดว่าหากไม่มีใครในหัวใจ
โลกจะคงยิ่งสดใสในทุกวัน
แต่ผล...สุดท้ายก็ได้รู้
ว่าความสุขมีอยู่ชั่วคราวเท่านั้น
เมื่อรักที่ให้กลับเป็นไม่เข้าใจกัน
โลกที่เคยสดใสสรรค์พลันมืดมัว
4 พฤษภาคม 2548 10:43 น.
นายหมึกซึม
เพราะเป็นห่วงและหวง
ไม่อยากให้เธอไปควงใครที่ไหน
ทุกเวลาจึงอยากจะอยู่ไกล้
อยากติดตามเธอไปในทุกที
อยากให้เธอเข้าใจฉันบ้างนะ
ก็เพราะรักนี่หล่ะเป็นอย่างนี้
ได้โปรดเถอะที่รักนะคนดี
ถ้ายังรักฉันคนนี้อย่ามีใคร
4 พฤษภาคม 2548 10:38 น.
นายหมึกซึม
บนเส้นทางที่ไกลสุดไกล
เชื่อบ้างไหมว่ามีใครคอยห่วงหา
ความคิดถึงเฝ้าตามติดทุกเวลา
ไกลสุดฟ้าเชื่อเถอะว่ายังคงเดิม
ไม่ว่าจะไกลห่างสักเพียงไหน
กำลังใจจะตามไปซ่อมเสริม
สิ่งที่ขาดจะสานก่อและต่อเติม
ยังเหมือนเดิมทั้งตัวและหัวใจ
3 พฤษภาคม 2548 21:58 น.
นายหมึกซึม
อยากขอบคุณ..วันเวลา..แบ่งบันให้
อยากขอบคุณ..ความห่วงใย..ได้รับเสมอ
อยากขอบคุณ..รอยยิ้ม...เมื่อพบเจอ
ขอบคุณเธอ...ให้รักฉันนั้นหมดใจ
หน้าส่วนตัว
845
