26 กรกฎาคม 2548 16:00 น.
นายหมึกซึม
นานมาแล้ว โลกเป็นเพียงวัตถุทรงกลมเรียบๆเปล่าๆ
ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากน้ำแข็งก้อนใหญ่กับนาฬิกาทรายเรือนยักษ์ที่มีปลายเปิดสามารถปล่อยทรายออกได้อย่างเดียว
น้ำแข็งกับนาฬิกาทรายเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็ก ร่วมทุกข์ร่วมสุข
จนทั้งคู่เติบใหญ่เข้าสู่วัยหนุ่มสาว ความงดงามของน้ำแข็ง
ทำให้นาฬิกาทรายแอบชื่นชมหลงใหล
แต่ทุกครั้งที่พยายามแสดงความสนิทสนมใกล้ชิด
ความเย็นชาจากน้ำแข็งก็ทำให้นาฬิกาทรายต้องผิดหวังทุกทีไป
วันหนึ่งนาฬิกาทรายทะเลาะกับน้ำแข็งอย่างรุนแรงถึงขั้นแตกหัก
นาฬิกาทรายร้องไห้เสียใจหนีไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง
เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่านาฬิกาทรายกับน้ำแข็งก็ยังไม่คืนดีกัน
ต่างคนต่างอยู่คนละซีกโลก จนมาวันหนึ่งเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่
ทำให้โลกจะต้องแตกออกเป็นสองส่วน
น้ำแข็งรู้ดีว่าถ้าโลกแตกเป็นสองส่วนแล้ว
ก็คงไม่ได้เจอกับนาฬิกาทรายตลอดกาล แต่ด้วยทิฐิที่มีอยู่
น้ำแข็งจึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆแทนที่จะออกตามหานาฬิกาทราย
ดวงจันทร์โคจรผ่านมา
น้ำแข็งจึงถามว่าอีกซีกโลกเป็นอย่างไรบ้าง
ดวงจันทร์บอกว่า
นาฬิกาทรายกลับมาไม่ทันเพราะโลกกำลังจะแยก จึงปล่อยทรายออกมาปกคลุมรอยแตกของโลก
เพื่อยึดไว้ไม่ให้แยกออกจากกัน โดยหวังว่าจะได้กลับมาพบน้ำแข็งอีก
ทันทีที่รู้
น้ำแข็งก็รีบออกตามหานาฬิกาทราย........
สายเกินไป ทรายกำลังจะหมดจากตัวนาฬิกาแล้ว
เมื่อน้ำแข็งมาถึงก็ได้ยินเพียงคำพูดสุดท้ายจากปากของนาฬิกาทราย "ฉันรักเธอ"
ความเย็นชาที่มีในตัวน้ำแข็งหมดลงทันที น้ำแข็งเม็ดสุดท้ายร่วงลงสู่พื้นดิน
กลายเป็นน้ำทะเลที่อ่อนโยน โอบอุ้มผืนทรายที่บริสุทธิ์ อยู่คู่กันมาจนทุกวันนี้
22 กรกฎาคม 2548 14:20 น.
นายหมึกซึม
หัวใจกับความรัก
แล้ววันหนึ่งเราก็พบว่า เพียงแค่มีบางสิ่ง.....
ชีวิตก็มีความหมายแล้ว.....
มนุษย์เกิดขึ้นมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว
พร้อมด้วยหัวใจคนละ 1 ดวง
เมื่อมนุษย์ 2 คน มาพบกัน เราจึงเรียนรู้ว่า......
1 + 1 อาจจะยัง คงเท่ากับ 1
แต่ความโดดเดี่ยวนั้นหายไป.....
ที่เล็ก ๆ ขนาดไม่ใหญ่โตไปกว่ากำปั้น
ที่ทำให้เราอยู่รวมกันบนโลกใบนี้
อวัยวะที่สะกดด้วยอักษรง่าย ๆ ใช้แทนคำว่า "รัก"
ได้เป็นอย่างดี
ความรัก ที่ประทับใจขอเก็บไว้ในใจแล้วอมยิ้มนะ
ความรัก ที่ไม่ประทับใจขอเก็บไว้เป็นประสบการณ์
ความรัก ที่ทำเพื่อผู้อื่นเป็นความภูมิใจแบบเก็บไว้เอง
ความรัก ที่ทำเพื่อตัวเองนั่นไม่เรียกว่ารัก
ความรัก ที่คุณเจอในอดีตขอให้เป็นความทรงจำที่แสนดี
ความรัก ที่คุณเจอในปัจจุบันขอให้สมหวังกันทุกคน
ความรัก ที่คุณจะเจอในอนาคตขอให้.....อธิษฐานกันเอาเองนะ
"ถ้าอ๊อกซิเจนทำชีวิตนี้ดำรงอยู่ได้
ความรักก็ทำให้การมีชีวิตนั้นมีความหมายมากยิ่งขึ้น"
เคยมั้ยที่จะมี.....
คุณเคยมีคนแบบนี้ที่ไม่ใช่พ่อแม่พี่น้องหรือยัง...?
ตอบตัวเองให้ได้ว่าใคร...
เคยมั้ยที่จะมี... คนให้อภัยคุณทุกอย่าง -
เคยมั้ยที่จะมี... คนอยู่เคียงข้างคุณเวลาที่คุณเสียใจ -
เคยมั้ยที่จะมี... คนจดจำความเป็นคุณได้ทุกอย่าง -
เคยมั้ยที่จะมี... คนยอมเสียสิ่งที่รักเพื่อคุณ -
เคยมั้ยที่จะมี... คนเห็นคุณสำคัญกว่าเพื่อน -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่คุณอยู่ด้วยเฉย ๆ แล้วมีความสุข -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่มั่นใจในคำว่ารักของคุณ -
เคยมั้ยที่จะมี...ไม่อายเมื่อเดินข้างคุณ แม้คุณหน้าตาไม่ดีก็ตาม -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่ทนคุณได้ไม่ว่า คุณจะด่า จะว่า เค้ายังไง -
เคยมั้ยที่จะมี... คนรับได้ในสิ่งที่คุณเป็นไม่ว่าจะมีคนมาว่าร้ายคุณยังไง
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่เห็นความผิดของคุณเป็นเรื่องน่ารัก -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่คุณอยากตื่นมาแล้วก็เจอ -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่คุณคิดถึงเค้า แม้ว่าคุณไม่เหงาก็ตาม -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่คุณคิดถึงคนแรก เมื่อคุณทุกข์ใจ -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่คุณรู้ว่า เค้าช่วยให้คุณสบายใจได้ -
เคยมั้ยที่จะมี... คนแคร์คุณมากมาย ไม่ว่าคุณจะทำร้ายเค้ายังไง -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่รับรู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณ -
เคยมั้ยที่จะมี... คนที่ยังรักคุณแม้คุณไม่เห้นความสำคัญของเค้าเลย
ถ้าคุณเคยมีเค้าคนนี้อยู่จริง คุณควรถนอมเค้าไว้ให้ดี
ถ้าคุณสูญเสียเค้าไปคุณเองที่จะเป็นคนเสียใจ ... ความหมายของหัวใจ
เราอาจจะหาความหมายของทุกสิ่งมาตลอดชีวิต
แล้ววันหนึ่งเราก็พบว่า เพียงแค่มีบางสิ่ง .....
ชีวิตก็มีความหมายแล้ว .....
17 กรกฎาคม 2548 11:24 น.
นายหมึกซึม
เจ้าไส้เดือน..น้อยคอยแหงนมองดอกไม้มานาน
ในใจคิดว่า..ดอกไม้ช่างงดงาม
เจ้าดอกไม้..เจ้าก็ชื่นชมที่ผีเสื้อมาดอมดมทุกวัน
ไม่เคย..ไม่เคยมองลงพื้นดิน
ไม่รู้..ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่คอย..รัก
ยังจำได้ดี. ตอนที่เจ้าดอกไม้เล็กอยู่..ไม่มีแรงอ่อนล้า..เจียนตาย
เจ้าหนอน..กัดกินทั้งใบ. และหัวใจของเธอ
ไส้เดือนตัวหนึ่ง..คอยมาพรวนดินเสมอ
ดูแลอยู่ทุกวัน. ดอกไม้ไม่เคยรู้
เมื่อคราวเจ้าหนอนกลับมา..เป็นผีเสื้อโก้หรู
ดูเธอพอใจ แต่. ไส้เดือนเจ็บช้ำ
เธอรู้รึเปล่า..เมื่อเธอเฉามันก็ไป
เธอรู้รึเปล่า. เมื่อเธอเฉาไป ใครกันที่ห่วงเธอ
และไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร
จะร่วงโรย. แห้งเหี่ยว
ไส้เดือนไม่เคยรังเกียจเธอ..ไส้เดือนตัวนี้..รักเดียว
จะอยู่กับเธอ
ยอมเป้นใส้เดือน..ที่รักเธอ
ตลอดไป...
13 กรกฎาคม 2548 17:42 น.
นายหมึกซึม
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....
มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน
ความสุข, ความเศร้า, ความรู้ และอื่น ๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า
เกาะกำลังจะจมดังนั้นทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ
'ความรัก'
ต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายเมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว
ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ...
'ความรวย' แล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้
เพราะเรือฉันหนะเต็มไปด้วยทองและเงินแล้วมันไม่มีที่ให้คุณ"
ความรักตัดสินใจจะถาม 'ความเห็นแก่ตัว'
ซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม "ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย"
"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณหนะทั้งเปียก
อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย"
'ความเศร้า'
ได้พายเรือใกล้เข้ามาความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
"ความเศร้าอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ"
"โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ"
'ความสุข' ได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน
แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียก
ขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง"
เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง
ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้งคนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
ความรักจึงถาม 'ความรู้' และคนแก่คนอื่น ๆ
"ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบว่า "เวลา"
ความรัก "แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันหล่ะ"
ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า...
"ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน"
10 กรกฎาคม 2548 09:58 น.
นายหมึกซึม
ณ มุมสะพานลอยเก่าเก่าข้างตลาดนัดแห่งหนึ่ง ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายยามเช้า
มีหญิงในวัยกลางคนนั่งอยู่ มือทั้งสองประคองลูกของเขาอย่างอบอุ่น
ข้างหน้าของเขา มีแก้วพลาสติกเก่าเก่าและขวดนมขวดหนึ่งตั้งอยู่...มีเหรียญบาทไม่กี่เหรียญอยู่ในแก้วใบนั้น
ผมไม่รู้ว่าคนที่เดินผ่านไปผ่ามา...เขาจะเรียกคนพวกนี้ว่าอย่างไร
ผมรู้แต่เพียงว่า ผู้คนมักเรียกเขาว่า " ขอทาน "
ผมหยุดคิดครู่หนึ่ง
...ทำไมจึงเรียกเขาว่าขอทาน
...เขามานั่งทำอะไรที่นี่
...แล้วสามีเขาไปอยู่ไหน
...แล้วเขาไม่พาลูกกลับบ้านเหรอ
แววตาของเด็กน้อยคนนั้น น่าสงสารมาก
ผมหวนคิดถึง ความรักของแม่ ที่มีต่อลูก มันยิ่งใหญ่มาก
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนจน เขาไม่เคยทิ้งลูกของเขาเลย ทั้งทั้งที่เขาทำได้...แต่เขาไม่ทำ
แล้วคนที่มีทุกสิ่งทุกอย่างครบล่ะ
...เขาจะฆ่าตัวตายทำไม
...เขาจะทิ้งลูกในใส้ตัวเองทำไม ฆ่าลูกตนเองอย่างโหดเหี้ยม
ทั้งทั้งที่มีการศึกษาดีดี มีรถขับ มีเงินใช้ แต่จิตสำนึกเขา ด้อยกว่าขอทานเสียอีก
ผมอยากจะช่วยเขา แต่ทำได้เพียงแต่ให้เงินเขา เขาขอบคุณผม และให้พรผมเสียยาวยืดเชียว
ผมขอบคุณเขาในใจ ที่ทำให้ผมมขอคิดดีดี...ในวันนี้
จากนี้ต่อไป ผมคงจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากว่านี้ รักพ่อรักแม่ให้มากกว่านี้
ถ้าวันใดผมท้อ...
คงจะมีภาพของแม่ลูกคู่นั้น เป็นแรงใจให้ผมฮึดสู้อีกครั้ง...
หน้าส่วนตัว
1428
