11 พฤษภาคม 2547 23:25 น.
นิติ
วิว วิว แว่วละลิ่วแล้ว ละแลลม
ใบไม้วน วง วง แหวก แตกต่าง
ดอกหญ้าไหว ระริรื่น ระเริงทาง
กับวันว่าง วันไหว เจ้าสายลม
ภูเขาสูงสุดสายตาแลหาหาย
บ้างเมฆย้ายเคลื่อนไหวไปต่างกลุ่ม
ลมพัดพาดผ่านกายก็วายใจชุ่ม
มือลองจุ่มก็ลำธารสำราญไหล
โลกก็ไหวแลกเปลี่ยนตะวันวันเวลา
แสงเจิดจ้าส่องกระทบจรัสเปล่งประกาย
กระทบน้ำก็เพริศพริ้งเพริศแพรวพรรณราย
รอบรายห้อมล้อมกล่อมเกล้าด้วยแมกไม้เย็น
เธองามยามย้ายเอียงอายยิ้ม
แม่ขวัญดินอรพินถิ่นทาพาพบเห็น
เจ้าดอกไม้หลากสี นารีเพ็ญ
แม่เนื้อเย็นอยากเด็ดดม แต่กลัวขม ทำร้ายเธอฯ
11 พฤษภาคม 2547 01:41 น.
นิติ
--
ไม่มีใครและมีใคร ก็มีเรา
เป็นคนเก่า คนเดิม คนนี้
คอยห่วงหา อาวรณ์ ทุกทุกที
กี่สิบปี กี่ชาติไหน ไม่ลืมเลือน
เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ เป็นหนี้รัก
คอยปกปักษ์ รักษา มาแชเชือน
จักดูแล ทนุถนอม กล่อมดวงเดือน
ดั่งดวงดาวสกาวเกลื่อนเยือนราตรี
ไม่มีใครและมีใคร ให้รับรู้
ใจฉันอยู่ เป็นคู่เธอ ไม่หลีกหนี้
อยู่อย่างดินคู่ฟ้า พาราคู่ประชาชี
ดั่งเงาเหงาเฝ้าตามเธอฯ
11 พฤษภาคม 2547 00:47 น.
นิติ
วันก่อน...นอนไม่หลับ
กระส่ายกระสับขยับย้าย
พลิกขวา มาพลิกซ้าย
กลับกายหน่ายราตรีทุกวี่วัน
วันก่อน...นอนไม่หลับ
ใจวับ แสงวาวฤาดาวดวงนั่น
ส่องกระทบ สบตามาจากสวรรค์
ทุกค่ำคืน วันดีคืน ร้ายเริ่มลงตัว
วันก่อน...นอนไม่หลับ
จึงนอนนับแกะกับแพะและถั่ว
กระวุ่นกระวายใจหยักยั้ว
เลยหันหัวมาแทนที่เท้าตน
วันนี้...อยากนอนให้หลับ
นอนนับดาวเดือนในฝันคืนฝน
เปียกปอยดั่งนกน้อยหลงกล
มาหมองหม่นพัดหลงกับฝูงไป
นกตัวนี้คงได้หลับ
และหลับยาวกว่าอายุไข
หากแต่เราก็อ่อนใจ
ตื่นจากฝัน หลับไม่ลงอยู่อย่างเคยฯ
11 พฤษภาคม 2547 00:19 น.
นิติ
แปรผันพัลวันทั้งจันทร์ดาว
เคยสกาวพราวอยู่มิรู้ร่วง
กลับโหรงเหรงเคว้งคว้างดั่งล่อลวง
จึงหน่วงน้าวลมเนาก็เหงาเยือน
อื่นอื่นใดในภพหล้าพารารุ้ง
มาแต่งปรุงโลกาแด่ข้าและผองเพื่อน
หมดทั้งดาวสาวถึงเดือน
มาเปื้อนยิ้มอิ่มเอมเกษมเปรมปรีดิ์
แปรผันพัลวันทั้งสากลทิศ
แผ่นดินบิดสะกิดฟ้าเคียงราศี
มหาสมุทรดุจน้ำจืดร่วมยินดี
ใครมั่งมีก็เท่ากับจนกลอุบาย
ดั่ง ยุคสมัยเปลี่ยนแปลงสำแดงเดช
เกิดอาเพศเฉกเช่นพายุร้าย
ถล่มลง ซัดขึ้น อย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่สุดท้าย จุดหมายวายไปเมื่อสิ้นลม
3 พฤษภาคม 2547 16:47 น.
นิติ
รอยนั่น วันนั่น ยังจำอยู่
เป็นรอยรู รู้สำนึก ลึกความหมาย
ริ้วรอยลวง ริ้วมีด ขีดใจวาย
รอย ราย ราย กายรับ จับใจตรม
หนักกว่าตีนกา หนากว่าตีนยักษ์
รอยช้ำหนัก อย่างเขียวเสวย ชิมเชยขม
รอยนี่ใหญ่ ไพศาลกว้างกว่าแผ่นน้ำ ที่เคยชม
เจ็บในอารมณ์ ขย่มย้ำ ระกำใจ
เป็นรอยข่วนด้วยคำนาง คนลืมคำ
ด้วยรอยคำ จดจำได้ ทุกอณูนัย
เป็นรอยปิดความคิดถึงเคยฝักใฝ่
เป็นร่องเปิดความห่างต่างกันไป
เป็นรอยร่องใหม่
ในใจฉันและใจเธอ
หน้าส่วนตัว
633
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนิติ
