13 พฤศจิกายน 2546 13:40 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ถ้าฉันรู้จักให้
ก็คงไม่นั่งช้ำใจอย่างนี้
ถ้าฉันรู้จักคำว่า อภัย เขาคงไม่เดินจากไปโดยดี
ก็มัวแต่ทิฐิอยู่อย่างนี้ แล้วจะยังมีใครสนใจ
ถ้าฉันรู้จักคำว่ายอม
แล้วถนอมความรักนั้นไว้
ถ้าฉันรู้จักคำว่าพอ เขาคงไม่ท้อแล้วจากไป
แล้วเป็นยังไง จากนี้ไปเขาคงไม่กลับมา
ถ้าฉันรู้จักคำว่าแพ้
ก็คงไม่เป็นเด็กขี้แยที่ไร้เดียงสา
รู้คำเดียวว่าต้องชนะ แต่กลับทำให้ตัวเองเสียน้ำตา
บ้าดีไหมล่ะ แล้วจะพรรณนาถึงเขาทำไม
ก็ดีแต่รักตัวเอง
ไม่เคยกริ่มเกรงใครคนไหน
คิดว่าตัวเองต้องได้เสมอไป
ไม่สนว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร ปวดใจบ้างไหมกับสิ่งที่ได้ทำ
เพียงสนใจความรู้สึกเขาบ้าง
ก็คงไม่ต้องอ้างว้างเหงียบเหงาทนเศร้ากับความช้ำ
ถ้าฉันรู้จักขอโทษ เขาคงไม่โกรธกับสิ่งที่ฉันทำ
แค่ขอโทษสักคำ ก็คงไม่ต้องมารับกรรมอย่างนี้เรื่อยไป
11 พฤศจิกายน 2546 16:45 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
สบายๆกับฉัน
แต่เธอกลับไปมีความผูกพันกับเขา
เธอคิดที่จะทิ้งฉันเพราะเธอมีเขาติดตามดังเงา
เธอจึงอยากจะลบภาพเก่า เธอจึงเฝ้าที่จะจากกัน
แน่ใจแล้วหรอ
ว่าเธอคิดจะลืมฉัน
ใช่สินะเพราะที่ผ่านมาฉันไม่ใช่คนที่สำคัญ
ถึงทนคบกับยังไงเธอก็ไม่รักฉันอยู่ดี
อยากไปก็ไป
ไม่ได้รู้สึกอะไรก็แค่เธอจากกันไปเองนี่
ถึงแม้ว่าฉันยังไม่หมดรักเธอ แต่จะดึงเธอไว้ทำไมล่ะคนดี
อย่ากังวลไปสิ เพราะฉันคนนี้ไม่สามารถบังคับใจใคร
เธอรักเขา
ฉันไม่อยากเป็นคนงี่เง่าที่เฝ้ารักเธอเข้าใจไหม
เธอไม่รัก แล้วเธอยังจะปักใจกับฉันทำไม
ฉันไม่คิดที่จะรั้งเธอเอาไว้ โปรดให้เธอเข้าใจกัน
หรือว่าที่เธอยังไม่จากไป
เธออยากจะเห็นฉันร้องไห้ พอเหอะจงหยุดฝัน
ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะร้องไห้ให้กับคนที่ไม่รักกัน
น้ำตาของฉัน ไม่มีวันที่จะไหลเพราะเธอ
11 พฤศจิกายน 2546 16:39 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมา
ขอบคุณช่วงเวลาที่เคยมีให้
ขอบคุณความหวานละมุนของหัวใจ
ขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านเลยไปที่ไม่มีทางหวานคืนมาได้ของสองเรา
ขอบคุณเธอจริงๆ
ขอบคุณที่สอนให้ฉันรู้จักคำว่าถูกทิ้งและความเหงา
ขอบคุณคำว่ารักที่เธอพูดออกจากปากเบาๆ
ขอบคุณเรื่องราวในวันเก่าที่เฝ้าล่องลอยไปกับสายลม
ไม่ได้โกรธนะ
ไม่ได้ต่อว่าหรือทำให้เธอขื่นขม
ไม่ได้อยากจะให้คำพูดของฉันทำให้เธอช้ำตรม
ไม่ได้อยากให้เธอระทม แค่อยากจะคลายปมในใจ
ไม่อยากให้เธอหดหู่
ไม่อยากให้เธอรับรู้ความรู้สึกที่อ่อนไหว
ไม่อยากให้เธอสงสารฉันเหมือนใครต่อใคร
ไม่อยากให้เธอเข้าใกล้กลัวฉันจะเผลอมีใจให้เธอไป อีกครา
10 พฤศจิกายน 2546 21:27 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
สิ่งที่ผ่านมา
มันไม่มีค่าพอที่จะทำให้เธอหวั่นไหว
เธอจึงทำร้ายฉันด้วยการจากไป
และปล่อยให้ฉันร้องไห้เพียงลำพัง
เธอก็แค่พี่ชาย
ฉันจึงไม่อยากคิดอะไรมากมายไม่อยากรื้อฟื้นถึงความหลัง
หมดลงไปแล้ว ทุกๆอย่างที่เธอไม่คิดที่จะจริงจัง
อยากลืมทุกอย่างที่เธอเคยพูดให้ฟัง และไม่อยากช้ำใจทุกครั้งที่คิดถึงมัน
ยังไงเธอก็รักเขา
ปล่อยให้เรื่องของเราล่องลอยเหมือนความฝัน
ถึงแม้วันนี้ยังตัดใจจากเธอไม่ได้ แต่มันคงมีสักวัน
ที่ฉันจะลืมคนที่เคยรักกัน เพราะไม่อยากเสียใจอยู่อย่างนั้นอีกต่อไป
10 พฤศจิกายน 2546 21:10 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ยอมรับว่าฉันอ้างว้างและไม่อยากให้เธอห่างเหิน
ยอมรับผิดที่ฉันนั้นยึดติดโดยไม่รู้ว่าเป็นส่วนเกิน
ยอมรับว่าฉันรักเธออย่างไม่บังเอิญ แค่อย่าหมางเมิน คนดี
ยอมรับว่าตัดใจจาดเธอไม่ได้
ยอมรับความรู้สึกหมองไหม้อยู่อย่างนี้
ยอมรับว่าเธออยู่ในสายตาตลอดมา ทุกที
ยอมรับว่าทุกๆวินาทีเธอคนนี้ไม่คิดที่จะรักกัน
ยอมรับว่าเป็นมือที่สาม
ยอมรับว่าเป็นคนที่หาเรื่องคอยตามเธออย่างนั้น
ยอมรับว่าเธอไม่ใส่ใจและคิดที่จะผูกพัน
ยอมรับว่าได้แค่ฝันเท่านั้นจริงๆ
*ยอมรับว่าทุกวัน ตัดเธอไม่ได้เลย*
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
776
