28 กันยายน 2547 05:42 น.

...อย่าเหยียดหยาม...



...อย่าเหยียดหยาม...แม้นต่างสีหรือที่อยู่
อย่าข่มขู่ขังกักหรือผลักไส
เป็นเช่นคนจากเขตขามหยามทำไม
ดูถูกไปก็ตัวตนคนเหมือนกัน

หรือ ...คุณ... มีปีกทอง... กางส่องฟ้า
หรือ ...หน้าตาสวยเลิศ...งามเฉิดฉัน
หรือ ...ต่างตรงภาษา...ว่าไม่ทัน
ตัว ...คุณนั้น...จึงผยอง... ลำพองใจ

ทั้ง ...ผิว...ผม... แตกต่างห่างกันสุด
...คุณ...จึงขุดความ... เลิศล้ำนำสมัย
ถึงจะเลิศหรูหรากว่าชาติใด
หยามทำไม ...คุณ...เดินบนถนน... เหมือนกัน

3686

love

comment

18 กันยายน 2547 21:11 น.

ความรู้สึก

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

เคยรู้สึกไหม...
อยู่คนเดียวตอนที่ไม่มีใครเคียงข้าง
รู้สึกตัวเมื่อไหร่น้ำตาก็ไหลเป็นทาง
ได้แต่รู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เดียวดาย

ตอนรู้สึกอ่อนล้าและว้าเหว่
ตอนรวนเร เริ่มโรยลา น่าใจหาย
ตอนถูกโดนแย่งชิง...ทิ้งให้ตาย
ที่อยู่ได้ยังไม่สิ้นซึ่งวิญญาณ์

ตอนถูกตอกยอกกลับรับไม่อยู่
ไม่เคยสู้...ทำตัวงอ..เพราะผวา
ก็แค่ดีแต่ปากถากวาจา
ไม่เคยกล้าสักหนจนเขาไป

ความรู้สึก
ที่มันอยู่ลึก...และบอกไม่ได้
ที่เก็บมานาน...หากแค่เธอไม่เลยผ่านก็จะเข้าใจ
ฉันลึกลับเกินไปใช่ไหม....ก็จะพยายามเข้าใจเธอ

ตอนที่ฉันเหนื่อยแสนแน่นในอก
เธอกลับยกเรื่องร้ายๆให้เสมอ
ตอนที่ฉันหายหน้าไม่มาเจอ
เพราะตัวเธอหายไปไกลจากกัน

อยากถ่ายทอด...ความเจ็บช้ำระกำเศร้า
อยากถ่ายทอด...ความปวดร้าว..เหงา...โศกศัลย์
ขอถ่ายทอด.......ความเจ็บ เก็บมานาน
ใจแห้งกร้าน...เหมือนอยู่แต่แค่วิญญาณ์

รู้สึกอะไรไหม
ตอนที่ไม่เหลืออะไรให้เรียกหา
น้ำตาที่ไหลไม่เคยมีคนสนใจตลอดมา
รู้สึกเหมือนว่า...ฉันไม่มีค่า...เหมือนใครๆ

อยากให้รู้สึก
ว่าความปวดร้าวลึกๆตอนที่ถูกผลักไส
ไม่เคยเห็นวันหรือคืนสวยงามได้อย่างใจ
ต้องอยู่กับความเดียวดาย...จะเป็นหรือตาย...ความหมายเหมือนกัน

อยากหลับตาพักกายให้หายเหนื่อย
ใจเต้นเอื่อยเมื่อยล้าฆ่าใจฉัน
จึงขอพรก่อนหลับ กราบพระพลัน
ขอให้ฉันไม่ตรมเหงาเศร้าทุกคืน

ขอทุกทิวาราตรีอันมีค่า
ไม่ให้ล้าโอยอ่อนนอนขมขื่น
และไม่ให้ใจช้ำอย่างกล้ำกลืน
อยากจะตื่นแล้วพบว่า...ข้าฝันไป...