30 พฤศจิกายน 2547 12:13 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
เมื่อความสุขมากมายที่มี
ทำไมไม่ให้คนๆนี้บ้าง
หาความสุขไม่เห็นแม้เล็งมาจากต้นทาง
ฝืนเดินไปอย่างสิ้นหวังเพราะทุกอย่างไม่มีค่าอะไร
เห็นคนอื่นหัวเราะร่า
น่าเวทนาเมื่อฉันน้ำตาไหล
ถ้าเลือกเกิดได้เอง ฉันคงไม่ต้องวังเวงข้างใน
ทีคนอื่นมีชีวิตที่ดีได้ ฉันน้อยใจรู้ไหม...โชคชะตา
แกล้งกันใช่ไหมที่ให้ฉันเกิด
ใช่อยากจะรวย ล้ำเลิศ หรูหรา
แต่อยากจะเป็นคนที่มีความสุข ไม่อยากเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลา
ฉัน...สามัญชนคนธรรมตา ที่ฟ้าไม่เคยแล
น้อยใจทุกอย่าง
น้อยใจที่ฟ้าทิ้งขว้างไม่แยแส
ต้องทำเป็นแข็งแกร่ง ที่ต้องแสร้งเพราะอ่อนแอ
โชคชะตาเล่นงานจนพ่ายแพ้ เหลือไว้เพียงแค่ ...น้อยใจ
อยากให้ฟ้ารู้
ว่าหดหู่เพียงไหน
ฉันไม่มีตัวตน หรือ เป็นคนไร้ความรู้สึกหรือไง
หัวเราะอยู่ใช่ไหม? บอกให้รู้ไว้ ไม่ตลกเลย
12 พฤศจิกายน 2547 23:17 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
อยากทำอะไรก็เชิญ
จะเดินเหินกับใครก็ไม่ว่า
หรือไม่อยากมองหน้ามองตา
ก็ไม่ได้ว่าอะไร
เธอเองที่เป็นคนบอกรัก
แปลกนักที่เธอไม่ผลักไส
เธอเองที่ไปมีใครต่อใคร
ชีวิตของเธอใครก็ควบคุมไม่ได้ นอกจากเธอ
เธอทำเกินไป
เธอปล่อยตัวปล่อยใจจนเผลอ
ต่อหน้าฉันยังเอาผู้หญิงคนนั้นมาบำเรอ
ขอโทษนะ ที่ฉันไม่เซ่อ ที่จะคอยไปบำเรอใครต่อใคร
ถ้าเธอไม่รักก็ปล่อยฉัน
ทนอยู่ทุกวันจนทนไม่ไหว
ฉันร้องไห้ทุกคืน ต้องเก็บความขมขื่นไว้ข้างใน
หมดรักก็ปล่อยกันไป ให้ฉันเป็นอิสระได้ไหมคนดี
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
2000
