8 กุมภาพันธ์ 2551 18:11 น.
บนข.
อินทรวิเชียร ๑๑
....เจ้าต่ายซิหมายท้า
ชิชะมาสิเต่าเอ้ย
ช้าใยกระไรเลย
บ่มิเคยจะแข่งขัน
สองเรานะสี่ขา
และจะมาพนันกัน
วิ่งไป ณ จุดนั้น
ชนะฉันชะช้าใย
แม้ใครสิแพ้พ่าย
ธนจ่ายละลายไป
หากแน่กะแก่ใจ
เถอะจะได้ประลองตน
ให้เจ้านะไปก่อน
ระยะผ่อนมิร้อนรน
ส่วนข้าจะนอนกรน
พละล้นจะเป็นไร
เต่ารับมิรอช้า
มนพามุเดินไป
งุ่มง่ามคละคลานไซร้
ชนะชัยมิไกลเกิน
ส่วนเจ้ากระต่ายดง
มุหะหลงสิเพลิดเพลิน
ตื่นพลันตะวันเดิน
ระยะเนิ่นทิวากร
สี่ตีนสิโกยอ้าว
กลราวจะบินจร
ถึงพลันตะวันรอน
อุระร้อนสิไฟลน
เส้นชัยคะคาดหวัง
อุวะชั่งมิเห็นผล
เต่าคว้าเสวยยล
ชิชะตนนะปราชัย
เรื่องเล่านิทานนี้
วจะชี้จะขานไข
ถ้ามัวประมาทไซร้
ทุสะให้ระยำตัว
ตัวอย่างกระต่ายนั้น
มุหะมั่นสิพันพัว
แพ้เต่ามุเมามัว
มนชั่วประมาทเอย....
6 กุมภาพันธ์ 2551 06:52 น.
บนข.
เมื่อดอกรักบานในหัวใจฉัน
โลกก็พลันยิ้มย่องผุดผ่องใส
ฟ้าสีครามงามยิ่งกว่าสิ่งใด
มวลดอกไม้ชูช่อลออตา
เมื่อดอกโศกบานในหัวใจฉัน
โลกก็พลันเหงาหงอยละห้อยหา
ฟ้าสีครามกลับหม่นปนเมฆา
มวลมาลาซ่อนกลีบไม่รีบบาน
เพราะรักนั้นสรรสร้างสิ่งสดชื่น
แต่โศกยื่นยาพิษคิดประหาร
เพราะรักจึงมองโลกงามตระการ
แต่โศกขานเรียกโลกให้โศกตรม
ปลูกดอกรักค่ำเช้าเฝ้าถนอม
น้ำปุ๋ยพร้อมบรรจบประคบประหงม
หมั่นดูแลด้วยใจใฝ่ชื่นชม
รักนิยมผลิดอกออกตามกาล
อนิจจาปลูกรักปักใจหมาย
แต่ดอกกลายเป็นโศกวิโยคขาน
นักพฤกษาต้องจารึกเป็นตำนาน
ว่ารักบานเป็นโศก....โลกตะลึง...
3 กุมภาพันธ์ 2551 18:55 น.
บนข.
ถ้า- อายุลุขัยวัยกำหนด
แว่วปรากฏมัจจุราชผู้อาจหาญ
เข้าประชิดติดพันผันลมปราณ
เพื่อทวงกาลแห่งวัยไม่ลำเอียง
แม้ค้นคิดวิธีจะหนีพ้น
แล้วดั้นด้นหนีลับไร้สรรพเสียง
ติดสินบนน้ำใจให้พอเพียง
มีหรือเลี่ยงสายตาพยามาร
หาก- วันนี้หรือวันไหนไม่กำหนด
ฉันอาจหมดบุญกรรมนำสังขาร
เดินทางไกลไหลลับไปกับกาล
กี่เนิ่นนานหนอนับด้วยกัปกัลป์
จะยินดียิ่งนักถ้าจักสิ้น
ชีพพังภินท์ฉิบหายมลายขันธ์
มัจจุราชขลาดไยอยู่ไหนกัน
นี่ชีพฉันอย่าช้ามารับไป
ฉัน- จึงต้องเตรียมตัวไม่ประมาท
เพื่อแคล้วคลาดก่อนสายจะแก้ไข
อีกเสบียงเดินทางอันห่างไกล
ตระเตรียมไว้เป็นทุนหนุนนำพา
หนทางใกล้หรือไกลใครกำหนด
นี่คือกฎความจริงวิ่งค้นหา
อันบุญบาปจารึกผนึกตรา
เพื่อนมรรคาแห่งตนคนเดินทาง
ต้อง- เรียนรู้กำหนดกฎสรรพสิ่ง
หลักความจริงธรรมชาติมิอาจขวาง
คือสมมติปิดตามาอำพราง
ให้เลือนรางไม่เห็นเช่นความจริง
ถอนสมมุติทั้งหลายอันคล้ายเงา
คือตัวเราทั้งหลายทั้งชายหญิง
ล้วนธาตุสี่ขันธ์ห้ามาแอบอิง
ไร้หยุดนิ่งเปลี่ยนผันทุกวันวาร
ตาย- แล้วเกิดเกิดแล้วตายว่ายวัฏฏะ
ใครหนอละหลีกหลบภพสงสาร
อันความตายหมายเยือนถึงเรือนชาน
แห่งสังขารของเราเผ่าหญิงชาย
แต่ความตายใช่หมายว่าสิ้นสุด
เพียงแค่หยุดพักผ่อนก่อนที่หมาย
แล้วก้าวเดินต่อไปไม่กลับกลาย
ณ จุดหมายแสนไกลที่ไหนเอย...
หน้าส่วนตัว
11001
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบนข.
