หน้าส่วนตัว
สักวาพาเศร้าเหงาหงอยจิต
หทัยคิดติดตรึงคนึงหา
ด้วยเหตุใดไม่ลืมเรื่องผ่านมา
รักนั้นหนายังทำกันช้ำทรวง
เมื่อมีรักแล้วทุกข์ไร้สุขสิ้น
ให้พังภิณฑ์สิ้นรักที่ห่วงหวง
อันความรักความเศร้าเฝ้าหลอกลวง
เจ็บที่ดวงใจช้ำระกำเอย
ถึง เจ็บต้องเก็บซ่อน แม้ ร้าวรอนนั้นเพียงไหน ยัง รักต้องหักใจ รัก ไม่ได้แม้ในฝัน ต้อง รู้เขาคู่ใคร หัก หทัยที่หมายมั่น ใจ เอยเคยผูกพัน ลืม เลือนมันให้ผ่านไป
1954
