16 กุมภาพันธ์ 2549 13:49 น.
ปตารมินทร์
เก็บเสื้อผ้า ยัดใส่ กระเป๋าเป้
วันนี้จะ เสเพล..แอบหนีหน้า...
ก็ไม่มี.. ใครสนใจ แล้วนี่นา
จะอยู่ให้ เสียเวลา ไปทำไม
ตรวจเช็ครถ ทั่วไป ใช้ได้อยู่
เอาแผนที่ มากางดู จะไปไหน
ลังเลอยู่ ไม่รู้จะ เลือกอย่างไร
เหนือ-ออก-ใต้-ตก-อีสาน..รำคาญจัง
ตัดสินใจ เหวี่ยงแผนที่ เข้าในรถ
ใส่ของลงจนหมด...แล้วขึ้นนั่ง...
ไหว้ย่านาง ถามตัวเอง..พร้อมหรือยัง
นับดูตังค์ ก็น่าพอ...อย่ารอรี..
สตาร์ทรถ คาดเข็มขัด จัดเบาะเลื่อน
เริ่มขับเคลื่อน อยากหนีไป ไกลจากนี่
ปิดมือถือ ปิดหัวใจ ในทันที
คงจะดี ถ้าได้อยู่..กับตัวเอง...
ยิ้มกับฟ้า คุยกับลม ชมต้นไม้
มืดเมื่อไหร่ ก็พักได้....ไม่รีบเร่ง
ให้รางวัล กับชีวิต..ลิขิตเอง...
นั่งฟังเพลง จิบเบียร์สด รสละมุน
โลกส่วนตัว ใบใหญ่ ไร้ทุกข์โศก
พอลมหนาวโบยโบก..ห่มผ้า-อุ่น...
ไร้แขนโอบ ก็อุ่นได้..ใช่ไหมคุณ..
รักตัวเอง ดีกว่าลุ้น...รอรักใคร....
แอบหนีเที่ยว เปลี่ยวเปล่าบ้าง สร้างความแกร่ง
เผื่อหัวใจ จะแข็งแรง...เลิกร้องไห้...
อยู่นิ่งนิ่ง กับตัวเรา...จนเข้าใจ..
ไม่มีใคร..."รักเรา" เท่า "ตัวเอง" ......
15 กุมภาพันธ์ 2549 12:46 น.
ปตารมินทร์
มีเรื่องเก่า..คนเฒ่าแก่ แกเกยเล่า
เรื่องของเก๊า..ดอกเอื้องน่อย..บนดอยฮั่น
มันเกิดมา ปะเก๊าใหญ่ ใจ๋ผูกพัน
ฝังฮากฮัก เกาะติดกั๋น...ตลอดไป
เป๋นความฮัก ตี้ยิ่งใหญ่ ในไพรสน
บริสุทธิ์ เกิ๋นกว่าคน..เข้าใจ๋ได้
ว่าเก๊าเอื้อง ฮักไม้ใหญ่ ได้จะได
ขอถ่ายทอด เรื่องนี้ไป ฮื่อฮู้กัน
..........................................................
เอื้องอิง...แอบเก๊า ไม้ใหญ่....
สุขใจ๋ บ่ไป....จากกั๋น
ขออยู่ เป๋นกู้ จู้สัมปัน
เกี่ยวฮัด เก๊ามั่น...ตลอดไป
เอื้องฮับ เอื้องฮู้..อยู่บ่เมิน
เป๋นเก๊าน่อย ด้อยเกิ๋น...เข้าใจ๋
แต่ก้าฮัก..บ่ได้น่อย อย่างก้านใบ
ฮักของเอื้อง ยิ่งใหญ่...ใคร่บอกกัน
เอื้องขอ..ฮักเดียว เตียวบอกย้ำ
บ่ขืนกำ..เต๊าต๋าย อ้ายอย่าหวั่น
ใจ๋เอื้อง บ่เปลื๋องฮัก เลยสักวัน
ฮื้อ..ฮักนี้..จั้วนิรันดร์...แสน มั่นคง..
............................................................
ป ต า ร มิ น ท ร์
ขอฮื้อความฮักของตุ๊กคน...สวยงามสดใส ในหัวใจ๋เปี่ยมสุข
14 กุมภาพันธ์ 2549 14:53 น.
ปตารมินทร์
ดอกหญ้า ผู้จองหอง
หยิ่งผยอง มองกล้วยไม้
อยากได้เป็นคู่ใจ
ไม่คำนึงถึง เผ่าพันธุ์
ไม่มอง ความต่ำต้อย
ยิ้มใหญ่น้อย คิดเพ้อฝัน
เฝ้าหวัง ว่าสักวัน
ตัวของมันจะสูงเทียม
ยืดตัวให้ สูงขึ้น
หญ้าหยัดยืน หวังเต็มเปี่ยม
หญ้าเอ๋ย..ช่างไม่เจียม
พร้าถางเตรียม ปลิดชีวา
มิทันพร้า จะถางพง
ลมก็หลง พัดแรงมา
ความสูงของดอกหญ้า
ปลิดชีวา ตัวมันเอง
10 กุมภาพันธ์ 2549 12:19 น.
ปตารมินทร์
ความรู้สึกในใจฉัน..มันสุดแค้น
ความโกรธแล่น มาในใจ เหมือนไฟเผา
พอแล้วนะ ต่อไปนี้ คนไม่ดีไม่เอา
เดี๋ยวประวัติศาสตร์ เก่า-เก่า จะซ้ำรอย
คนมันเลว ถึงอย่างไร มันก็เลว
ใจแหลกเหลว แผลโดนสับ จนนับร้อย
ก็เพราะเจอไอ้พวก .... ไก่ได้พลอย...
เห็นใช้สอยไม่ได้ ก็เขี่ยไป
ดึงเธอมาจากพวกที่โส-มม
ล้างโคลนตมให้เธอ เป็นคนใหม่
พยายามปัดสิ่งไม่ดี ให้หนีไป
ฉุดเธอไว้ ไม่ให้ใกล้ ซึ่งอบาย
จนเธอกลายเป็นคนใหม่..ที่แสนดี...
และสัญญาว่าจะมี เพียงฉัน ที่มั่นหมาย
จะรักกันตลอดไป..จนวันตาย...
แต่สุดท้ายฉันคงตาย..เพียงลำพัง..
เมื่อเธอพบหนทางใหม่..ที่ดีกว่า...
จึงหนีหน้า ลืมหมดสิ้น กลิ่นความหลัง
..นี่นะหรือ.."ลูกผู้ชาย"..น่าอายจัง...
หาสัจจะ สักครั้ง...ก็ไม่มี....
10 กุมภาพันธ์ 2549 09:52 น.
ปตารมินทร์
ดาวระยิบ แหวกม่านฟ้า มากระซิบ
ฉันเงียบกริบ เงี่ยหูฟัง หวังสุขสม
ต้องใจหาย นัยตาพร่า พาระทม
หลั่งน้ำตาด้วยขื่นขม ก้มหน้าอาย
อายสายลม ที่เยาะหยัน เหมือนฉันบ้า
อายจันทรา ที่ค้อนให้..แล้วใจหาย....
อายหิ่งห้อย ที่บินเหยียด เฉียดข้างกาย
อายแสนอาย กับข่าวร้าย ที่ได้ยิน
ดาวมาบอก หลอกตัวเอง อยู่ใยเล่า
ช่างโง่เขลา ที่เขาบอก ลวงหลอกสิ้น
ฟังนะฟัง ที่รอมา เป็นอาจิณ
หลงเชื่อคำปลอกปลิ้น ลิ้นคนลวง
ในค่ำคืน เราเดียวดาย..น่าหน่ายแหนง
ไม่เคลือบแคลง มั่นคงนัก รักสุดหวง
เป็นห่วงใย ใจคิดถึง คะนึงทรวง
คนหลอกลวง แอบแนบชิด สนิทใคร
เจ็บแผลแรก รู้ว่ารัก ที่หนักแน่น
หาคนแทน โอบแขนอุ่น หนุนหลับไหล
เขาคนนั้น ที่เป็นหนึ่ง ซึ้งหัวใจ
บัดนี้แปร เปลี่ยนไป ไม่รักจริง
เจ็บแผลสอง หมองไหม้หนัก รักสุดร้าว
คงถึงคราว ต้องรันทด หมด..ทุกสิ่ง
เพื่อนรักแท้ ที่คบไว้ ด้วยใจจริง
คือผู้หญิง ที่คนรัก สมัครครอง
อับอายฟ้า อับอายดิน สิ้นความหวัง
ปวดร้าวจัง หวังใดไว้ ไม่สมสอง
เหลือเพียงตัว แสนโง่-บ้า น้ำตานอง
แผลทั้งสอง..บาดหัวใจ..ใกล้...สิ้นลม..
หน้าส่วนตัว
1956
