17 กรกฎาคม 2545 17:54 น.
ปรัชญ์
ระหว่างเราจะมีทางไหนที่ทำได้
ที่จะได้ใจใช่ร่างกายมาครอบครอง
เมื่อใจเธอนั้นแบ่งได้เป็นสอง
มีตัวสำรองตัวจริงยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นใจ
เธอทำให้ใจเราต้องลังเล
เมื่อเธอว้าเหว่ก็โผลเข้ามาใกล้
ใจเธอเปลี่ยนเร็วดั่งสายน้ำไหล
มีหัวใจแปรปรวนไม่แน่นอน
หัวใจเริ่มอ่อนล้า
ติดที่ว่ารักเธอมากไม่อาจถ่ายถอน
จะห่างจากเธอแต่หัวใจบอกว่ารอก่อน
อยากจะจรจากเธอทำไม่ได้สักที
17 มิถุนายน 2545 09:00 น.
ปรัชญ์
หลายวันไม่เห็นหน้าเจ้าใจแทบวางวาย
ไม่รู้ว่าเจ้าหายไปไหน
หรือเจ้าหลงทางหรือใครจับเจ้าไป
ป่านนี้เจ้าจะหิวไหมจะมีใครเข้าใจเจ้าเท่าเราคงไม่มี
ปลาทูที่เจ้ากินทุกวัน
รู้ว่ามันก็คอยเจ้าเหมือนเรานี่
ห้องที่ว่างเปล่าก็รอเจ้ากลับมาเสียที
นี่ก็เข้าวันที่สี่ยังไม่มีวี่แววเจ้ากลับมา
เคยเคลียคลอเจ้าก่อนเข้านอน
เจ้าตื่นก่อนก็มาปลุก ยามเรียกก็เข้ามาหา
ถ้าเจ้ายังอยู่จงกลับมา
เจ้าของคนนี้ยังตั้งตารอเจ้าคืน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
14 มิถุนายน 2545 13:05 น.
ปรัชญ์
ความเบื่อกับใครก็เกิดขึ้นได้
ไม่ว่าใครก็ต้องเจอกับความผิดหวัง
การที่ต้องว่ายทวนน้ำเราต้องใช้พลัง
เมื่อข้ามถึงฝั่งด้วยความปลอดภัยคือชัยชนะของเรา
ถ้าท้อแท้ขอให้มีใจคิดต่อสู้
อย่าจมอยู่กับความแพ้พาให้เหงา
วันทั้งวันถ้าคุณจมอยู่กับเศร้า
ไม่มีใครเขาจะช่วยได้ถ้าใจคุณอ่อนแอ
มองโลกใบนี้ด้วยจิตใจที่แจ่มใส
พร้อมก้าวไปด้วยใจมุ่งมั่นอย่าท้อแท้
โลกใบนี้ไม่ต้องการคนที่อ่อนแอ
รู้จักแก้ปัญหาต้องกล้าตัดสินใจ
อย่าพูดว่าทำไม่ได้และไม่มีเวลา
เมื่อคุณหาวิธีทำยังไม่ได้
คุณจะรู้ว่าเวลามีค่าถ้าปล่อยให้เสียไป
จงลุกให้ไว เมื่อล้ม พร้อมตั้งต้นที่จะยืน
10 มิถุนายน 2545 10:44 น.
ปรัชญ์
ฉันรู้ว่าฉันควรคู่กับอะไร
อย่าเผยอคิดไปน้ำตาจะนองหน้า
มนุษย์เงินเดือนเดินดินริอาจปองดอกฟ้า
เสนอหน้ารักเขาเลยเศร้าไม่เป็นท่า
มีแต่ช้ำกับช้ำและเจ็บปวด
เขามองเราเสมือนกรวดทรายไม่มีค่า
ชาตินี้เราคงไม่มีวาสนา
เลิกคิดถึงเขาดีกว่าเสียเวลาไม่ได้อะไร
ให้เวลาที่เหลือไว้รักษาแผล
เขาไม่เหลียวแลเราจะเหนื่อยไปทำไม
ไม่มีเขาแต่เรายังมีลมหายใจ
ต้องก้าวไปช้ำเจ็บจำเป็นประสบการณ์
5 มิถุนายน 2545 17:50 น.
ปรัชญ์
ทุกครั้งที่เราได้พบกัน
รู้ไหมว่ารอคอยเธอด้วยหัวใจ
แม้เธอจะคุยแต่เรื่องเขาคนนั้นอยู่ร่ำไป
ทำใจรับฟังส่วนลึกในใจนั้นมันเจ็บเพียงใด
เราคงเป็นได้แค่คนที่เธอเคยมีใจ
มีไว้ปลอบโยนเวลาเธอหวั่นไหว
คั่นเวลาในยามที่เธอไม่มีใคร
เป็นได้เพียงที่ระบายยามเธอทุกข์มา
ส่วนลึกคือห่วงใย เมื่อรู้ว่าเธอเศร้า
รู้ว่าเหงาคงต้องการที่ปรึกษา
ไม่ต้องการดึงใจเธอให้คืนมา
ยังไม่กล้าพาหัวใจไปเจ็บเป็นครั้งต่อไป
หน้าส่วนตัว
570
