7 กรกฎาคม 2552 22:35 น.
ปรางทิพย์
เห็นวิหคผกผินบินล่องฟ้า
ในนภาจ้าแจ่มดั่งแต้มฝัน
เจ้าบินเหิรเดินไกลเพื่อใครกัน
ให้หนาวสั่นงันงกอกช้ำทรวง
ในถิ่นไกลใครหนอที่รอเฝ้า
คอยรับเจ้าเข้ารังทั้งแสนหวง
จากวันคืนฝืนทนดั่งกลลวง
จนปีล่วงห่วงน้องต้องช้ำใจ
คนเฝ้ารอพ้อรักมักใจท้อ
คำที่ขอพอแล้วแว่วยินไหม
จากอ้อมกอดพลอดพร่ำย้ำจากใจ
ดั่งเสียงใครให้หวนชวนกลับรัง
ณ วันนี้ที่ต่างแดนแสนเหนื่อยล้า
อยากหลับตาคราตื่นคืนดังหวัง
ซบอกอุ่นกรุ่นไอในรวงรัง
เป็นพลังหวังเพิ่มเติมชีวา
5 กรกฎาคม 2552 16:28 น.
ปรางทิพย์
>ท่ามราตรีสีโศกโลกรันทด
ดั่งมีดกดกรีดกลางหว่างใจใส
นอนร่ำไห้ใจสลายเพราะบางใคร
น้ำตาใสไหลย้อนสะท้อนทรวง
>ทนกล้ำกลืนฝืนยิ้มกลบรอยร้าว
คนชั่วคราวหนาวรักหมดสิทธิ์หวง
แม้จะทวงหาจิตชิดคนลวง
สุดแดนสรวงห่วงหาแค่รักจริง
>อยากตะโกนร้องไปให้ก้องโลก
ความทุกข์โศกโยกไหวใจล้ายิ่ง
หวังเพียงแค่หัวใจให้พักพิง
แต่ทุกสิ่งล้วนสลายในพริบตา
>หยดน้ำตาอาบแก้มนัยน์ตาช้ำ
เพียงบอกย้ำคำรักหักใจพ้อ
ทุกคืนท้อพรอดพร่ำด้วยใจรอ
จากนี้พอขอหยุดทำร้ายใจ
หน้าส่วนตัว
2408
