21 สิงหาคม 2545 16:55 น.
ปลาทูสามเข่ง
เห็นเข้าพูดกันว่าเด็กที่ขี้สงสัย ช่างคิดช่างถามคือเด็กที่ฉลาดจริงหรือเปล่าคะ? ถ้ามันเป็นความจริงก็จะแต่งกลอนถามพี่ๆเพื่อนๆดูนะ ว่าจะมีใครตอบได้ไหม? งั้นก็ลองตอบคำถามดูก็แล้วกันนะคะ
ไม่เข้าใจ ปากกา ถึงเขียนติด
ไม่เข้าใจ คนฉลาด ต้องใช้หมอง
ไม่เข้าใจ ขโมย ต้องคอยมอง
เผื่อฉกทอง คงร้อน เป็นฟืนไฟ
ไม่เข้าใจ เก้าอี้ มีไว้นั่ง
ไม่เข้าใจ นาฬิกา ถึงเดินได้
ไม่เข้าใจ ทุกอย่าง แม้ใกล้ไกล
ไม่เข้าใจ จริงจริง ที่ถามมา
ไม่เข้าใจ ทำไม แม่ถึงดุ
ลองสมมติ ทำของแตก นั้นหนักหนา
ไม่เข้าใจ คนหลับ ต้องปิดตา
ไม่เข้าใจ ประตู ต้องเปิดเอง
ไม่เข้าใจ พี่ๆ แต่งกลอนเพราะ
ดูเหมาะเหมาะ เหมือนดนตรี ได้บรรเลง
ไม่เข้าใจ ทุกอย่าง ด้วยตัวเอง
ถ้าใครเก่ง ก็ตอบ พวกนี้ที.....
20 สิงหาคม 2545 18:39 น.
ปลาทูสามเข่ง
วันที่ใจสิ้นหวังระบมจิต
อยากให้คิดเป็นแค่เพียงการวาดฝัน
มันคงทำได้แค่หลับตาพลัน
ไม่มีวันที่จะลืมมันได้เลย
เริ่มหวาดกลัวทุกสิ่งรอบๆด้าน
เริ่มระแวงทุกหยาดที่ไหลเอ๋ย
ไม่มีทางที่ให้มันเป็นอย่างเคย
ได้แต่ลืมให้มันเป็นจิตนาการ
ทั้งดั้นด้นพยายามทำทุกสิ่ง
แต่ความจริงมันคือการวิ่งหนี
พยายามลืมมันไม่รอรี
ถึงกี่ปีก็ได้แค่ห่างมัน
ไม่ยอมรับความจริงที่เป็นอยู่
คอยที่จะบีบมันให้ปิดกั้น
จนมีทุกข์ไม่เข้าใจอยู่ทุกวัน
ในที่สุดจึงให้เป็นเพียงแค่กาลเวลา
20 สิงหาคม 2545 17:41 น.
ปลาทูสามเข่ง
ดอกไม้งาม ผลิบาน ให้เห็นดอก
ดอกไม้ออก ดอกโต ดูสดใส
ดอกไม้เปรียบ เหมือนวัน ที่มีใจ
ผลิบานใส และมี ความมั่นคง
ยามฝนตก ดอกไม้ ก็เริ่มหุบ
ยามฝนหยุด ดอกไม้สวย ไม่หม่นหมอง
อาจมีลม ดวงอาทิตย์ คอยประคอง
เหมือนเราสอง ดูแลกัน อย่างเข้าใจ
พื้นดินแห้ง ดอกไม้งาม ก็เริ่มเหี่ยว
จากสวยเพลียว เริ่มกลายเป็น เพียงเศษไม้
ไม่มีใคร ดูแล ไม่อาจใกล้
เอาใจใส่ ความเข้าใจ ลดน้อยลง
ดอกไม้เปรียบ เหมือนคน บางประเภท
จะคบกัน แค่โชว์ ไม่ประสงค์
คนรักกัน ใจมั่น จะซื่อตรง
ดีกว่าคน คบแล้ว ไม่เข้าใจ
ดอกรักอาจ เริ่มงอก ด้วยความรัก
กว่าประจักษ์ ความรัก ที่ยิ่งใหญ่
ใช่เวลา กว่าริเริ่ม จะเข้าใจ
หมั่นเอาใจใส่ ดูแลกัน จนเติบโต
19 สิงหาคม 2545 20:50 น.
ปลาทูสามเข่ง
ถึงเธอจะ ห่างไกล ฉันแค่ไหน
แต่ยังไง ก็จะตาม ให้ไปถึง
ไม่รอเก้อ เจอกัน ที่ตรงบึง
สุดคนึง ฉันจะตาม เธอต่อไป
ถึงเธอจะ ท้อแท้ หรือสิ้นหวัง
มีพลัง จากตัวฉัน อันยิ่งใหญ่
จงจำไว้ เธอจะไกล ขนาดไหน
มะต้องกลัว ฉันจะ เป็นเพื่อนเธอ
แม้วันนี้ เธอจะเริ่ม เบื่อตัวฉัน
ให้ฉันคอย อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน
แล้วเมื่อไร จะเริ่ม เดินทางไกล
ฉันไม่ใช่ คนนั่งคอย อยู่ฝ่ายเดียว
ถึงเธอจะ เริ่มห่าง ถอยจากฉัน
ยังไงกัน ฉันรู้ตัว แล้วตอนนี้
ถ้าเธอจะ ไม่จำเป็น ต้องใช้ชี้
ฉันจะถอย ห่างเธอ เป็นฝ่ายไป
แต่ถ้าเธอ ยังต้องการ พลังใหญ่
ก็รู้ไว้ เรียกฉัน ได้ทุกที่
ยังไงก็ จะดูแลเธอ เพื่อนที่แสนดี
ถึงได้เพียง คอยเวลา ก็จะทำ
18 สิงหาคม 2545 19:43 น.
ปลาทูสามเข่ง
อาทิตย์ขึ้น มองเวลา บ่ายสองแล้ว......
จะเริ่มไป สวนสัตว์ ตามคำขอ
รอสักพัก รถก็มา เข้ารถพ่อ
เริ่มเดินทาง มุ่งตรงไป ที่นั่นเอง....
อะ!...ถึงแล้ว สวนสัตว์ มีดุสิต
เป็นแหล่งที่ รวมสัตว์ ไว้หลายฝูง
พอเข้าไป ก็เจอ เห็นคุณมูล
เจ้าตัวสูง กินหญ้า ไม่แบ่งเราToT...
อุ้ย!นั่นแน่ เดินต่อไป เจอฮิปโป
ดูตัวโต ตัวใหญ่ น่าเกรงขาม
แต่ไม่เท่า เจ้าเสือ ลายอราม
จามฮัดชิ้ว อึ้ยใครกัน? นิทราเรา
เดินต่อไป ใกล้จะถึง บ่อจระเข้
มีคนเฮ เพราะมันนิ่ง อ้าปากค้าง.....
ไม่ขยับ ดูตัวอื่น ก็เป็นตาม
อะไรกัน? น่าคำราม ไม่หนุกเลย...
เย้!เดินไป เจอแหล่ง ที่สนุก
เจอสวนนก นานาพันธุ์ ดูมากหลาย
แต่ละตัว ดูน่าร๊ากกกก สีผิวกาย
ดูแล้วน่า นับสี ทุกๆตัว^---^
เดินสักพัก เฮ้อเหนื่อย แล้วสินะ
อยากหยุดพัก นั่งต่อ แต่ขี้เกียจ
ก็อยากดู ให้ครบ และน้องเรียก
ให้รีบดู เพราะมัน สา..หนุกจิง
โอะช้างใหญ่ ดูมัน น่าจับลูบ
แต่ไงได้ เข้าไม่ให้ เข้าชิดใกล้
ฉันเลยได้ แค่เพียง พูดซักไซร้
กับช้างพลาย ตัวใหญ่ ไม่ห่างเลย
ได้เวลา สวนสัตว์ ใกล้จะปิด
ทำตัวจิด รีบเดิน ไปที่รถ
พอขึ้นรถ ได้กลิ่น อุ้ยใครตด
หน้าต่างรถ เปิดขึ้น โดยเร็วพลัน
พอถึงบ้าน..เฮ้อเสียดาย อยากดูต่อ
แต่ไม่รอ ต้องรีบเร่ง ไปอาบน้ำ
ต้องรีบนอน ตื่นเช่า ลุกเดินคลาน
ค่อยเอาเรื่อง ไปฝันต่อ ก็แล้วกัน
หน้าส่วนตัว
494
