6 เมษายน 2547 14:18 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ขอบคุณเธอที่ผ่านเข้ามา
แม้เป็นช่วงเวลาที่ไม่นานเท่าไหร่
อยากบอกเธอรักเธอมากในวันนี้ที่ต้องห่างไกล
ดีกว่าต้องเก็บไว้คิดเวลาเดียวดายเพียงลำพัง
ในวันที่เธอผ่านเข้ามา
ฉันก็รู้ตัวดีว่าเป็นได้แค่ทางผ่านเท่านั้น
ไม่อาจให้เธอใส่ใจยกให้เป็นคนสำคัญ
แต่แค่นี้ที่เธอทำให้ฉัน ฉันก็รู้สึกดี
ขอบคุณที่ใส่ใจในความเป็นไปของฉัน
แม้ไม่กี่คืนวันก็ยังขอจดจำเอาไว้อย่างนี้
คำพูดที่เธอเคยบอกกัน คิดแล้วฉันยังยิ้มได้ทุกที
ถึงแม้ความจริงที่มีจะเปลี่ยนแปลงไป
เราไม่อาจเป็นเหมือนวันเก่า
แต่ไม่ว่านานแค่ไหนฉันยังคงเก็บคำว่าเราเอาไว้
สัญญาได้รึป่าว หากเธอเจ็บช้ำมาไม่ว่าเพราะเหตุใด
ให้เธอนึกถึงฉันได้มั้ย สัญญาสิคนดี
ก็เพราะไม่ว่านานสักเท่าไหร่
ฉันจะไม่ไปไหนจะรอเธอในฐานะนี้
เพราะรักเธอหมดแล้วทั้งหัวใจที่ฉันมี
ไม่อาจเผื่อไว้ให้ใครนอกจากคนสำคัญ คนดี (ของใจ) อย่างเธอ
1 เมษายน 2547 19:24 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ในความคิดของฉัน
อยากจะเจ็บเจ็บซ้ำ
จะได้จำว่าใครทำให้หวั่นไหว
อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาหมดไป
จะได้ไม่มีน้ำไหลออกมาจากตา
อยากจะเก็บทุกความอ่อนแอ
จะได้ไม่มีใครมองว่าเป็นผู้แพ้ที่มีแต่ความกล้า
อยากจะลืมทุกภาพความทรงจำของสายตา
จะได้ไม่มีคนไร้ค่าคนเดิมอีกต่อไป
แต่ในความเป็นจริงของฉัน
ฉันไม่อาจเจ็บซ้ำอีกครั้ง
เพราะแค่นี้ความเจ็บปวดยังเกินทนไหว
ฉันไม่อาจร้องไห้ให้น้ำตาหมดไป
เพราะน้ำตาคงเป็นเพื่อนของใจในสักวัน
ฉันไม่อาจเก็บทุกความอ่อนแอ
เพราะฉันเป็นเพียงแค่ผู้แพ้ไม่มีแม้ความหวัง
ฉันไม่อาจลืมภาพความทรงจำ
เพราะฉันยังเป็นคนเดิมที่ยังผูกพันกับวันเดิมๆ
1 เมษายน 2547 12:12 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ฉันนั่งเดียวดายอยู่ใต้ฟากฟ้า
มองแสงจันทร์ที่ส่องลงมาด้วยความสงสัย
คืนนี้ไม่มีดาวสักดวงเพราะดาวคงหนีจันทร์ไปแสนไกล
จันทร์จะเหงาบ้างไหมอยากรู้บ้างจัง
จันทร์รู้สึกเหมือนฉันบ้างรึป่าว
อาการที่เรียกว่าเหงาอาการไหวหวั่น
เวลาที่เปล่าเปลี่ยวไม่มีใครข้างๆกัน
เคยร้องไห้บ้างมั้ยจันทร์บอกฉันที
อาการที่ฉันเป็นอยู่
จันทร์รู้จันทร์เข้าใจบ้างไหมตอนนี้
ก็ตอนที่ไม่มีใครสนใจใยดี
สิ่งที่เกิดขึ้นทุกวินาทีอยากมีจันทร์ที่คอยเข้าใจ
หน้าส่วนตัว
2553
