3 มิถุนายน 2547 11:37 น.
ปะการังสีเงิน
อยากบอกเธอ...ว่าฉัน...นั้นสุดเหงา
อยากมีเงา...เราสอง......จะได้ไหม
โปรดอย่าจาก....ฉันนี้......ไปแสนไกล
หมดหัวใจ....ฝากไว้.....แค่เพียงเธฮ
จะสายไป....หรือเปล่า.....ถ้าขอโทษ
เธอยังโกรธ....ฉันอยู่....อีกไหมหนอ
จะอีกนาน....เท่าไหร่....ฉันจะรอ
แค่เพียงขอ...เธอพร้อม...ยอมคืนดี
ตอนนี้รู้......ดีแล้ว.....ว่าทำผิด
เพิ่งมาคิด..ผิดนี้...มันคงสาย
นอนร้องไห้...ไร้เธอ...ข้างเคียงกาย
แสนเดียวดาย....ใจหาย.....คิดถึงเธอ
อยากขอโทษ...เธอนั้น....สักล้านคำ
ที่เคยทำ...เธอช้ำ...อยู่เสมอ
สำนึกแล้ว...เวลา...ที่ห่างเธอ
ที่พลั้งเผลอ.....อภัยให้....นะคนดี
3 มิถุนายน 2547 11:15 น.
ปะการังสีเงิน
มองเห็นเธอ..... ร้องไห้ ......น้ำตาเอ่อ
ใครทำเธอ.......ให้เป็น... เช่นนี้หนอ
หรือว่าเป็น.... คนที่....เธอเฝ้ารอ
เค้าไม่พอ.... กับรัก.... เธอหรือไร
อยากเข้าไป... ปลอบใจ.... ตรงเธออยู่
แต่ฉันรู้.... รอเพียง.... เขาใช่ไหม
ฉันคงได้..... แค่ปลอบ..... เธอไกลไกล
ด้วยหวังให้.... ใจเธอ....คืนเหมือนเดิม
สุดอิจฉา.. คนที่...เธอนั้นรัก
เธออกหัก.... ก็รัก.... เขาเสมอ
ผิดกับฉัน....ที่มัน..... มีแต่เธอ
กลับได้เจอ..... แค่คำ..... ว่าเพื่อนกัน
ไม่เป็นไร....ให้ได้....มองห่างห่าง
เช็ดน้ำตา...ยามล้า...หรือเศร้าหมอง
จะขออยู่....เคียงข้าง...คอยประคอง
จะเฝ้ามอง....ไม่ต้อง...ร้องอาลัย
1 มิถุนายน 2547 11:12 น.
ปะการังสีเงิน
ใต้แสงจันทร์.....คืนนี้ช่างสวยจริง
ทุกทุกสิ่ง.....ต้องแสง....ดูอ่อนไหว
ภาพงดงาม....หวานซึ้ง......ตรึงติดใจ
จะหาไหน......รำพันจันทร์สีทอง
แต่มุมหนึ่ง...ใต้แสง......ที่มืดมน
กลับมีคน.....คร่ำครวญ.....ช่างหม่นหมอง
มือป้ายปาด...แก้มอาบน้ำตานอง
ให้ตรึกตรอง....มองดู.....เศร้าเอกา
กว่าแสงจันทร์.....จะพ้นล่วงเลยผ่าน
ราตรีกาล....คืนนี้....นานหนักหนา
สิ่งข้างเคียงมีเพียง......หยดน้ำตา
สุดเหว่ว้า.....พาลพา.......ใจขาดรอน
หากจะขอ.....สิ่งใดจากจันทร์จ้าว
ไม่ขอข้าว...ขอแกง.....สิ่งไหนไหน
ขอเพียงจันทร์....คืนคนที่เอาไป
คืนเขาให้...กลับมา.......หาฉันที
หน้าส่วนตัว
937
