8 พฤศจิกายน 2548 21:46 น.
ปักษาวายุ
สายไป..รู้ไหมเธอ
นานมาแล้วคือวานวันฉันรักเธอ
มั่นเสมอรักเสมือนเดือนคู่ฟ้า
เฝ้าใฝ่ปองดุจกระต่ายหมายจันทรา
เหมือนทิวารอแสงจันทร์มั่นดวงใจ
นานมาแล้วเพียงเฝ้าดูอยู่ข้างข้าง
แม้เลือนลางรักคงมั่นไม่หวั่นไหว
เธอรู้ได้ที่ฉันบอกถึงความใน
หากทำไมแกล้งไม่รู้ดูชอบกล
นานมาแล้วที่เฝ้ารอขอความรัก
ช่างนานนักแน่นิ่งไปใจสับสน
หัวใจเธอยากเข้าใจยิ่งวกวน
จิตร้อนรนใจทดท้อรอแสนนาน
นานมาแล้วให้เป็นแค่ความทรงจำ
ใจบอบช้ำเกินไขว่คว้ารักหอมหวาน
แม้ยากยิ่งขัดเขินเกินทัดทาน
เสียงหัวใจยังต้องการรักนำพา
เมื่อมีรักครั้งใหม่หัวใจชื้น
รักเยียวยาวันคืนฟื้นรักษา
จิตอิ่มเองใจดวงเดิมเพิ่มชีวา
ปราถนาได้สมจิตผิดเคยมา
แล้ววันนี้วันที่ฉันต้องกล้ำกลืน
เธอกลับคืนย้อนมาถามความห่วงหา
แม้รักอยู่เธอคงรู้จากสายตา
กลั้นใจเอ่ยวาจาว่า"สายไป..รู้ไหมเธอ"
7 พฤศจิกายน 2548 22:03 น.
ปักษาวายุ
ไม่เคยแต่งกลอนแบบนี้ลองอ่านดูนะคับ
เคยสักครั้งบ้างไหมในดวงจิต
จะท้อแท้ในชีวิตหมดสิ้นหวัง
นั่งพร่ำเพ้อพรรณนาอยู่ลำพัง
ฟ้าเกลียดชังฉันหรือไรไม่ช่วยกัน
สามสิบลิขิตฟ้าช่างเล็กน้อย
อย่ามัวคอยอีกเจ็ดสิบต้องล่าฝัน
แม้ลำบากสักเพียงใดจงฝ่าฟัน
แล้วสักวันความสำเร็จคงมาเยือน
สิ่งที่มั่นฝันที่หมายอยู่ปลายฟ้า
แค่หลับตาก็คงเห็นภาพเสมือน
แต่หัวใจก็คงรู้คอยย้ำเตือน
ความเป็นจริงช่างลางเลือนเหมือนดึงดัน
เมื่อมุ่งมั่นเพื่อสิ่งหมายของชีวิต
จงลิขิตด้วยหัวใจไม่แปรผัน
แล้วก้าวไปด้วยความคิดจิตสำคัญ
คือความฝันอันยิ่งใหญ่ให้ครอบครอง
4 พฤศจิกายน 2548 08:10 น.
ปักษาวายุ
หากว่าฉันมีไม้วิเศษ เสกอะไรได้เอง อยากจะของเสกของที่มี เป็นอะไรดีดีให้เธอ...
ไม้วิเศษเสกสรรค์บันดาลสิ่ง
แม้มีจริงอยู่แห่งใดในทั่วหล้า
เนรมิตลิขิตใจให้โสภา
จะนำมาเสกสรรค์ให้ดังใจเธอ
ไม้วิเศษเสกหมาน้อยคอยทักทาย
โฮ่งโฮ่งบ๊อกกวนเจ้านายอยู่เสมอ
คอยคลอเคลียวุ่นวายไม่ห่างเธอ
ช่วยออเออเวลาเหงาไม่เศร้าใจ
ไม้วิเศษเสกดอกไม้หลายหลากพรรณ
มากสีสันหมุนเวียนผันเปลี่ยนได้
หอมเย้ายวนกลิ่นสดชื่นระรื่นใจ
กลิ่นกรุ่นไออบอวนชวนผ่อนคลาย
ไม้วิเศษเสกอาภรณ์งามวิจิตร
ลายประดิษฐ์โสภาเฉิดโฉมฉาย
เบาบางยิ่งเมฆาโอบสรรพางค์กาย
พรรณรายล้ำงามใดไม่เทียบทัน
ไม้วิเศษเสกสรร์ปั้นแต่งดาว
สุกสกาวระยับล้อมรอบจอมขวัญ
ระยิบแสงระยับพราวราวอนันต์
เธอของฉันจะพอใจไหมคนดี
ไม้วิเศษคงมีได้ในนิทาน
แค่ตำนานหล่อหลอมใจให้สุขี
ไม่เป็นไรเธอมีฉันนะคนดี
จะทุ่มเททั้งชีวีไว้เพื่อเธอ
3 พฤศจิกายน 2548 11:10 น.
ปักษาวายุ
Incomplete...หัวใจไม่สมบูรณ์
ตะวันสาดพาดฟ้าเวลาเช้า
แอบขี้เซาบิดกายหายเหนื่อยล้า
ได้สติถึงคราวตื่นฝืนลืมตา
อีกหนึ่งคราทางชีวิตลิขิตไป
หนึ่งวันวานพานพบคบผู้คน
มีสุขเศร้าเหงาระคนความสดใส
ยิ้มหัวเราะทั้งร่าเริงได้สุขใจ
แต่อะไรเหมือนไม่ครบจบสมบูรณ์
หนึ่งชีวิตท่องเที่ยวไปตามใจรัก
เหนื่อยก็พักฟื้นแรงใหม่ไม่สิ้นสูญ
พบสิ่งใหม่ประสบการณ์ได้เพิ่มพูน
แต่รู้สึกไม่สมบูรณ์ขาดสิ่งใด
หนึ่งความฝันที่มีของชีวิต
เราลิขิตมุ่งมั่นไม่เหลวไหล
ตั้งมานะพยายามได้ดั่งใจ
แต่ทำไมใจไม่จบครบเสียที
หนึ่งวันนี้ได้พบเจอเธอผู้หนึ่ง
ติดตราตรึงในหัวใจไม่คลายหนี
บอกตัวเองอย่างมั่นใจไม่รอรี
ชีวิตนี้สมบูรณ์ครบจบที่เธอ
1 พฤศจิกายน 2548 12:42 น.
ปักษาวายุ
นั่งมองฟ้าเวลานี้เป็นสีขาว
ฟ้าสกาวกว้างใหญ่แผ่ไพศาล
ประดับเมฆใหญ่น้อยลอยนิ่งนาน
ยิ่งคิดถึงวันวานยามห่างไกล
มองทุ่งหญ้าเวลานี้หลากสีสัน
หญ้าหลากพันธุ์ชูช่องามสวยสดใส
ลมพัดเอื่อยผ่านทุ่งหญ้ากวัดแกว่งไกว
ทำให้ใจยิ่งไหวหวั่นวันห่างเธอ
มองสายน้ำระยิบใสที่ไหลเอื่อย
กระแสน้ำไหลเรื่อยเรียบเสมอ
ปลาน้อยใหญ่มีมากมายให้พบเจอ
แต่ทำไมฉันกับเธอไม่พบกัน
ขอมองฟ้าแทนหน้าเธอให้คลายเหงา
ขอทุ่งหญ้าคือที่ของเราในความฝัน
ขอเสียงน้ำแทนเสียงเธอยามห่างกัน
จะรอวันที่ความฝันกลายเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
1123
