โลมรมรื่นชื่นฉ่ำยามโปรยสาย ต้องแสงจันทร์เป็นประกายเมื่อบ่ายหา แต่ละเม็ดแต่ละหยดรดลงมา ก็คำนึงสิเนหา ... คราวันวาน หรือวสันตฤดูมิรู้รัก จึงแสร้งผลักหยาดฟ้า...น่าสงสาร ให้ตกลงจากฟ้าสู่บาดาล อวสานความรักจักอย่างไร ด้วยยังมีใบหญ้าว่าหลงรัก รับหยาดฝนลงบนตักมิผลักไส พสุธาผืนดินยินเสียงใด ล้วนเต็มใจต้อนรับสดับมา โอละเห่..หยาดน้ำฟ้าคราวสันต์ มิมีวันจะสิ้นสุดสน่หา แม้นผืนดิน..ใบหญ้า...จะเมตตา แต่ทว่า...ดวงใจ...ให้ฟ้าเดียว
หน้าส่วนตัว
1382
