9 ตุลาคม 2542 07:59 น.

เสี่ยง

ปีกฟ้า

เก็บท้องฟ้าสีครามงดงามฝัน
เก็บตะวันสีแดงร้อนแรงฉาย
เก็บทะเลทุกหยดน้ำพราวประกาย
เก็บภูเขาที่วางวายในพนา
เก็บความฝันยังค้างกลางชีวิต
เก็บความคิดจากใจที่ไข่วหา
เก็บความหวังจริงจังที่ได้มา
เก็บความรักมีค่าจากหัวใจ
เก็บสิ่งของทุกอย่างกลางความคิด
เก็บชีวิตเคยเหงาเศร้าหวั่นไหว
เก็บราตรีสีดำขอบฟ้าไกล
เก็บเอาไว้บทเรียนที่จดจำ
แล้วเดินทางกว้างไกลไปสุดฟ้า
เอาเวลามาพนันความชอกช้ำ
อาจจะไปได้ดีไม่ระกำ
หรือตกต่ำตายลงตรงข้างทาง...				
9 ตุลาคม 2542 07:56 น.

ฝนฟ้า...ห่ากลางกลาง

ปีกฟ้า

กลุ่มเมฆหมอกกรีดกรายร่ายผ่านฟ้า
ท้องทุ่งนาพริ้วพริ้วปลิวออ่นไหว
สายลมโชยหวิวหวิวลิ่วแต่ไกล
ฝนลอยไล่เปาะแปะและน้ำนอง
เหล่าอึ่งอ่างร้องระงมกบจมน้ำ
เขียดร้องตามแล้วตัวตรงโดดลงหนอง
ปลาแหวกว่ายตามรายทางข้างริมคลอง
ใบไม้ล่องแลเลือนลางอยู่พร่างตา
เจ้านกน้อยค่อยซุกตัวกลัวเปียกฝน
ไม้หลายต้นชุ่มชื้นชื่นกับฟ้า
สีเขียวเหลืองของทุ่งข้าวยืนค้างคา
กับต้นหญ้าตากฟ้าฝนจนเปียกปอน
หุ่นไล่กาอ้าอ้อมแขนรับลมหนาว
เฉอะแฉะมาคันนายาวราวกับหนอน
วัวและควายไม่ยอมลุกคลุกโคลนนอน
รอแดดร้อนรุ้งกินน้ำโผล่ตามมา...				
9 ตุลาคม 2542 07:54 น.

อหังการ์

ปีกฟ้า

เทพยดา - บดบังแสงแห่งตะวันป้องกันร่าง
เหลือหนทางเส้นเดียวอย่าเหลียวหลัง
จงเลือกหนึ่งหนีเท่าที่มีกำลัง
หรือหยุดยั้งหลบหลีกเลี่ยงเบี่ยงเบนตัว
คนกระจอก - "จะให้ถอยปลีกกายมาก็คงไม่
และก็ไม่เร้นซุกซ่อนตอนสลัว  
ขอไม่ขลาดพลาดแผ่นดินกินความกลัว
จะร้ายชั่วเลวอย่างไรค่อยว่ากัน"
เทพยดา - อยากลองดีประการใดใครช่วยบอก
คนกระจอกคงละเมอช่างเพ้อฝัน
อหังการ์ค่าน้อยนิดคิดเทียมทัน
เจ้าดื้อรั้นเกินกว่าข้าจะปราณี
คนกระจอก - "แม้เปลวไฟไหม้ทุกอย่างกลางชีวิต
เพราะไม่ผิดจืงไม่เกรงไม่หลบหนี
ขึ้นอยู่กับหัวใจใส่เลือดดี
ท้าราศีโชคชะตามาประลอง"...				
9 ตุลาคม 2542 07:51 น.

หยากไย่

ปีกฟ้า

กว่าจะเป็นเส้นใยพิศวง
ก็แค่คงหยากไย่ไร้ความหมาย
เก็บเวลาทุ่มเทตั้งมากมาย
แล้วสุดท้ายเป็นผงลงพื้นดิน
แมงมุมเอยเร่ร่อนหาบ้านใหม่
เจ้าไม่ใช่เป็นนกจะผกผิน
จำเป็นต้องชักใยเพื่อหากิน
จนแรงสิ้นหมดลมที่หายใจ
ผิดด้วยฤาที่เกิดเป็นแมงมุม
มีใยหุ้มโยงยางไม่สวยใส
มนุษย์เล่าเลือกเกิดได้หรือไร
มนุษย์ใดกับแมงมุมก็เหมือนกัน
แค่ขอแบ่งความอยู่รอดบ้างได้ไหม
จากหัวใจให้ทางเพื่อสร้างสรรค์
คิดว่าเป็นงานศิลป์ด้วยชีวัน
คือความฝันของแมงมุมตรงเพดาน...				
9 ตุลาคม 2542 07:50 น.

ไกลแสนไกล

ปีกฟ้า

ขอบฟากฟ้าแผ่นดินฝันอันไกลโพ้น
ทางโชกโชนบุกลุยล่าฝ่าขวากหนาม                                   
ก้าวเหยียบย่างอย่างหาญกล้าจารึกนาม
ไม่ครั่นคร้ามอันตรายย่างกรายมา
แม้จุดหมายจักแสนไกลมิไหวหวั่น
กีดขวางกั้นด้วยน้ำดินภูหินผา
แทรกซึมทราบภาพฝันวันเวลา
เหนื่อยอ่อนล้ากว่าจักสู้สู่ปลายทาง
หลับตาลงกลางราตรีที่มืดมิด
หยุดชีวิตกายพักผ่อนก่อนฟ้าสาง
พลิกฝันเพิ่มเติมความหวังหลังเจือจาง
ค่อยเสริมสร้างฟูมฟักฟื้นคืนเรี่ยวแรง
เพราะดวงใจไม่เคยสิ้นกลิ่นชีวิต
ถูกลิขิตดุจตะวันเฉิดฉายแสง
สักวันหนึ่งการรอดอยู่คู่เปลี่ยนแปลง
จักพลิกแพลง่สูโพ้นฟ้าเกินกว่าไกล...				
ไม่มีข้อความส่งถึงปีกฟ้า