1 มิถุนายน 2552 23:24 น.
ปีศาจหัวโต
ในสังคมเมืองแห่งสีสันล้วนสับสนและวุ่นวาย
ขอความเงียบสงัดมอบแด่ฉันทีเถิด
ได้โปรดเถอะเพียงเสี้ยวหนึ่ง
ของลมหายใจอันแผ่วเบา
โอ้ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว
มันเกาะกินจิตวิญญาณฉันทีละน้อย
จนแทบไม่เหลือความรู้สึก
บ้านหลังน้อยในความฝัน
ที่ฉันมองเห็นอย่างเลือนลาง
มันตั้งอยู่บนภูเขาแห่งสายน้ำไหลเชี่ยวกราก
เป็นบ้านไร้ซึ่งอาณาเขต
เสียงสายน้ำที่เคลื่อนไหว
กลบเสียงหัวใจจนแทบจะหยุดเต้น
เพียงแค่มองเห็นหลังคาบ้าน
คล้ายกับความหวังทั้งปวง
ได้ไปหยุดรอตรงหน้าประตู
เหลือแค่รวบรวมกำลังใจและความกล้า
เพื่อฟันฝ่าอุปสรรคเข้าไปข้างใน
หากแต่ประตูไม่ได้ปิดเอาไว้
มิหนำซ้ำยังแง้มไว้ล่อความอยากรู้อยากเห็น
เป็นความปวดร้าวอย่างหนึ่ง
ที่มองมิเห็นสิ่งใดเลย
แม้กระทั่งหลอดไฟ โต๊ะกินข้าว หรือบานหน้าต่าง
สิ่งหนึ่งที่บ้านหลังนี้จะมอบให้ฉันได้
คือความว่างเปล่าไม่มีที่สิ้นสุด
31 พฤษภาคม 2552 19:34 น.
ปีศาจหัวโต
ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน
แสงสว่างสุดท้ายอันลึกลับ
กระจ่างชัดก่อนจะมืด
ร่างกายจืดชืดเหนื่อยอ่อนล้า
เย็ดแม่งเข็มนาฬิกาจำเจ
โลเลปลิ้นปล้อนน่าสะอิดสะเอียน
เลียนแบบรูปทรงกลมของโลก
แต่โชคร้ายเป็นของมัน
วันเดือนปีมันก็แค่นั้น
ผันเปลี่ยนเวียนวนซ้ำซาก
คงยากที่จะรื้อถอนทำลาย
คล้ายกับโรคประจำตัวยึดติด
.......โอ้ความคิดทั้งปวง
ที่แท้หลอกลวงเพื่อเอาตัวรอด
ปอดแหกแหกปอดออกมาเสีย
เลียรอยแผลอันเจ็บปวดรวดร้าว
สองเท้าเหยียบย่ำประวัติศาสตร์
อำนาจทำลายล้างความเป็นส่วนตัว
น่าหัวเราะที่สุดแล้วแห่งความขมขื่น
ตื่นขึ้นมาเพื่อแข่งขัน
เข่นฆ่ากันเพื่อสันติภาพ
ชีวิตคือภาพวาดของธรรมชาติ
ธาตแท้ของความจริงคืออะไรกัน
หรือความฝันเท่านั้นที่จะรู้ดีที่สุด
31 มกราคม 2552 13:32 น.
ปีศาจหัวโต
กูผิดเพราะ กูอยากสร้าง ล้างความผิด
กูยึดติด บิดคำพูด สูดกลิ่นปาก
กูแทบอ๊วก กูโชกเลือด ปากเป่าสาก
กูพูดมาก กูพูดปด กูพูดจริง
กูปลิ้นปล้อน กูล่อนจ้อน ในอำนาจ
กูสร้างภาพ กูสาปแช่ง แก่งแย่งชิง
กูหูหนวก กูเป็นใบ้ ใช่ได้ยิน
กูชาชิน กับคำพูด ตูดมีฟัน
กูนึกคิด กูติดยา เวลาหลอน
กูก็นอน กูหลับไป ในความฝัน
กูตื่นเช้า กูเฝ้ามอง ทุกคืนวัน
กูงงงัน ฉันและเธอ เจออะไร
โอ้มนุษย์ สุดจะหยั่ง ยังความคิด
โอ้ชีวิต ใครลิขิต ปลิดชีพใคร
ในสังคม แห่งลมปาก กระชากไกล
แทนห่วงใย เข้าใจ กันและกัน
16 มกราคม 2552 19:07 น.
ปีศาจหัวโต
สายลมพัดโชยชิวโลดแล่นลิ่ว
ใบไม้ปลิวลอยล่องออกเดินทาง
โอ้รถไฟของเราวิ่งตามราง
ผ่านต้นยางสูงใหญ่แลลึกลับ
เสียงปู๊นปู๊นดังสนั่นก้องพิภพ
ให้หลีกหลบเส้นทางก่อนถูกทับ
บรรยากาศภายในตู้คนงีบหลับ
รีบเร่งกลับบ้านเรือนถิ่นกำเนิด
มองรอบข้างนอกหน้าต่างช่างเร็วรี่
คล้ายดั่งขี่สัตว์ตำนานแสนบรรเจิด
ธรรมชาติรายล้อมให้กำเนิดเกิด
ดูเอาเถิดอิสระแจ่มกระจ่าง
เนิ่นนานผ่านไปไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
วิ่งไปเรื่อยเปลี่ยนทิวทัศบานหน้าต่าง
พลันความมืดปกคลุมแสงสว่าง
รีบถ่างตาชะโงกหน้ารับสายลม
ขุนเขาตั้งตระง่านอยู่ไกลลิบ
กระพริบตาสักนิดก่อนชื่นชม
โอ้ชีวิตเวียนว่ายบนโลกกลม
ไม่ขื่นขมหากได้ลองนั่งรถไฟ
ใครบอกไว้ถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง
ระยะห่างใช่ปลายทางก็หาไม่
เสียงล้อเหล็กบดขยี้ความเป็นไป
เหตุไฉนจักต้องห่วงห้วงเวลา
16 มกราคม 2552 17:28 น.
ปีศาจหัวโต
เสียงนรกแว่วดังในกกหู
คนรู้ไม่พูด
คนพูดไม่รู้
สังคมจอมปลอมถือมีดไว้ด้านหลังแล้วคุยกัน
มีรอยยิ้มเสแสร้งก่อนจากลา
ประวัติศาสตร์มายาล้วนหลอกลวง
อยู่ในห้วงแห่งความคิดปราศจากอิสระ
กี่ร้อยปีผ่านไปก็ยังคงอยู่
หมาหมู่เห่าหอนเสียงดัง
ข่มขู่กรรโชกความมืดอันว่างเปล่า
อะไรเล่าคือคำพูด
ตัวอักษรที่หลุดออกมาจากปากเน่าเหม็น
มองเห็นแต่ไม่อาจแตะต้อง
นกน้อยได้แต่ส่งเสียงร้อง
ฟ้องเมฆฝนบนฟ้าให้ทำงาน
ให้มนุษย์เลิกระรานความเงียบสงบ
เผื่อจะพบเจอพระเจ้าในความฝัน
ได้เข้าใจความขัดแย้งกันและกัน
เพื่อสันติภาพคืนกลับมาในเร็ววัน
ผ่านรอยยิ้มแห่งการแบ่งปัน
เพราะว่าตัวฉันนั้นมีแต่ความห่วงใย
ใส่ใจต่อมนุษย์ตัวน้อยน้อย
ผู้เฝ้ารอคอยบางสิ่งบางอย่าง
ในโลกกว้างที่จะต้องเจอ
อาจจะเผลอทำสิ่งผิดพลาด
เนื่องจากยังขาดประสบการณ์
ปล่อยให้เป็นเรื่องวันวานของบทเรียน
แล้วจงเขียนความคิดผ่านสมอง
หากไม่ลองจะรู้หรอกหรือว่าทำได้
ตัวอย่างมีให้เห็นเด่นชัดมากมาย
คำพูดสร้างความวุ่นวาย
ความเสียสละเสื่อมสลาย
ผู้ใหญ่ปากมอมใส่ร้ายป้ายสี
เอาความดีใส่ตัวเต็มจนล้น
จะเข้มข้นในเนื้อหาก็มิใช่
แค่อยู่รอดไปวันวันแล้วตายไป
เหตุไฉนจักต้องใส่ใจคำพูดผู้ใหญ่เฮงซวย
หน้าส่วนตัว
901
