บ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย

ในสังคมเมืองแห่งสีสันล้วนสับสนและวุ่นวาย
ขอความเงียบสงัดมอบแด่ฉันทีเถิด
ได้โปรดเถอะเพียงเสี้ยวหนึ่ง
ของลมหายใจอันแผ่วเบา
โอ้ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว
มันเกาะกินจิตวิญญาณฉันทีละน้อย
จนแทบไม่เหลือความรู้สึก
บ้านหลังน้อยในความฝัน
ที่ฉันมองเห็นอย่างเลือนลาง
มันตั้งอยู่บนภูเขาแห่งสายน้ำไหลเชี่ยวกราก
เป็นบ้านไร้ซึ่งอาณาเขต
เสียงสายน้ำที่เคลื่อนไหว
กลบเสียงหัวใจจนแทบจะหยุดเต้น
เพียงแค่มองเห็นหลังคาบ้าน
คล้ายกับความหวังทั้งปวง
ได้ไปหยุดรอตรงหน้าประตู
เหลือแค่รวบรวมกำลังใจและความกล้า
เพื่อฟันฝ่าอุปสรรคเข้าไปข้างใน
หากแต่ประตูไม่ได้ปิดเอาไว้
มิหนำซ้ำยังแง้มไว้ล่อความอยากรู้อยากเห็น
เป็นความปวดร้าวอย่างหนึ่ง
ที่มองมิเห็นสิ่งใดเลย
แม้กระทั่งหลอดไฟ โต๊ะกินข้าว หรือบานหน้าต่าง
สิ่งหนึ่งที่บ้านหลังนี้จะมอบให้ฉันได้
คือความว่างเปล่าไม่มีที่สิ้นสุด