17 กุมภาพันธ์ 2551 01:20 น.
ป๊ากเก้อร์
ภูรู้สึกว่าเม้าท์ที่จับไปนั้นมันช่างนิ่มนัก ภูฉงนใจเพราะ หารู้ไม่ว่าเม้าท์ที่ภูจับนั้นกลับกลายเป็นมือของผู้หญิง เธอคนนั้นชักมือกลับด้วยตกใจ ทำให้ภูหัวแทบทิ่มด้วยที่ว่าดันทิ้งน้ำหนักตัวลงไปในขณะที่เผลอไปจับมือเธอ พอภูเงือยหน้าขึ้นมาดู "แป๊ะ!" กลายเป็นเสียงประจำกลุ่มที่ก้องกังวาลในโส๖ประสาทของภู และตามมาด้วยเสียงของน่อง
"แฟนกูแฟนกู"
เพราะมือที่ภูจับไปนั้นไม่ใช่มือใครอื่นกลับกลายเป็นน้องส้มแฟนของน่องนั่นเอง "โอย...โทษๆ ดีใจเกินไปหน่อย กะว่าจะคลิ๊กเม้าท์ ไม่ทันได้มองอะโทษทีนะส้ม นึกว่าเม้าท์" ส้มแอบอมยิ้มเล็กน้อย "โททีน่อง ไม่ได้ตั้งใจจริงๆอะ" ส่วนเชและเพื่อนก็หัวเราะกันดังลั่น
"โหยเสียงนี่ดังสนั่นหวั่นไหวจริงๆหวะ" ฮ่าฮ่าฮ่า"
ระหว่างที่ทุกคนกำลังขำกันอย่างสนุกสนานกันอยู่นั้นภูก็ได้เหลือบไปเห็นเธอคนนั้นอีกแล้ว เธอคนนั้นที่ภูได้บังเอิญเจอเมื่อเกือบเดือนก่อน ภูรู้สึกหัวใจเต้นแรงอีกครั้ง เต้นแรงตุบตุบๆ ภูมองเธอคนนั้นแล้วมองเธอคนนั้นอีกพร้อมกับคิดในใจและพยายามนึกว่า เหมือนเคยเห้นเธอที่ไหนมาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2แล้วที่ภูเห็นเธอคนนี้
"ใช่แน่ๆ คนที่เราเคยฝันอยู่ตลอด แล้ว ทำไมเราถึงได้รู้สึกใจเต้นตุบตับๆอย่างนี้ ..แต่ช่างเหอะ เราคงไม่ได้รู้จักรกันหรอก"
ระหว่างที่ภูกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พลันก็สะดุ้งตื่นจากวังวลเพราะเสียงของเพื่อนในกลุ่ม
"เฮ้ย! นั่นไอนุนี่หว่า ภูเพื่อนมึงอะ" เสียงของตูนดังขึ้น
"เออ รู้แล้ว แล้วมึงจะเฮ้ยทำไมว้า"
"อ้าว ก็คนในรถมันไม่ใช่แนทอะดิ"
....!?~ ภูทำหน้าสงสัย "อ้าว!? ถ้าไม่ใช่แล้วใครหละ " ภูพูด แต่ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ของภูก็ดังขึ้น
"งัยแนท.."
"ภู.. เห็นนุรึเปล่า"
"อ้อ อืม...ไม่เห็นนะ ไม่เห็นตั้งแต่มาถึงวิลัยแล้ว"
"ตอนนี้ภูอยู่ไหน"
"เออ..ภูอยู่ร้านเน็ทดูผลสอบอยู่"
"แนทไปหานะ"
"เอ่อ...อืม ก็มาดิ"
"ภูอยู่ร้านไหน"
"ตรงข้ามวิลัย เลยร้านถ่ายรูปฟูจิมาหน่อย ชื่อร้านแสงทอ"
"งั้นเดี๋ยวแนทไปหาเลยนะ"
"อืมๆ"....ตู๊ดๆ และแนทก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ยมึงเป็นกิ๊กกับแนทเหรอว้า"....
"แป๊ะ"...ภูตบไปที่หัวหนึ่ง
"กิ๊กบ้าอะไร เวลาไอแนทมันมีปัญหาอะไรก็มาระบายกับกูตลอด....กูหละเบื่อ......"
"เอย....แต่แนทมันสะบึมน้าเว้ย...."
"กูก็ว่างั้น !!!! เฮ้ย!!!! มึงหนิไอหนึ่ง กามจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า สมฉายาพี่กามจริงๆเชียว"
"โธ่เอ้ย กูก็แค่ออกความเห็นน่า"
และแล้วผองเพื่อนก็สลายตัว ต่างคนต่างกลับบ้าน ก็เหลือแต่ภูที่ยืนรอแนทอยู่หน้าร้านเน็ต ไม่นานแนทก็เดินมา
"ภูรอนานเปล่า"
"อืม ..นานอยู่ แต่ ..มีอะไรเหรอแนท"
"แนท...." แนทเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา
"อะไรเหรอ?" ภูถามด้วยความสงสัย แต่ในใจภูก็พอจะเดาออกว่าแนทอยากจะพูดอะไร แต่ทว่า ภูกลับคิดผิดและคาดไม่ถึง
"กลับบ้านด้วยกันนะ" นั่นทำให้ภูรู้สึกงงและอึ้งเล็กน้อย
"อืม.. ก็ได้ ภูรู้นะ แนทมีหลายเรื้องอยากระบาย"
"อืม...." แนทยอมรับ และก็ยิ้มแบบเศร้าหมอง แล้วทั้ง 2ก็ขึ้นรถไปด้วยกันซึ่งรถที่ทั้งคู่ได้นั่งนั้นเป็นรถของแนท และแนทก็เป็นคนขับเอง ระหว่างทางที่อยู่บนรถแนทขับรถไป แต่กลับเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตา และน้ำตามันก็เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆเรื่อยๆ
"แนท!? ร้องไห้ทำไม ..."
"ภู แนทรู้ทุกอย่างแล้ว นุบอกแนทหมดแล้ว นุบอกว่านุเลิกกับฝิ่นแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้นุอยู่กับเพื่อนชื่อฝ้าย" แนทพูดทั้งน้ำตา
"ฝ้ายไหนเหรอ !???" ภูถามด้วยความสงสัย
"แนทไม่รู้ แต่ทำไมมีอะไรไปไหนไม่บอกแนทเลยซักครั้ง มีรับลมคมในตลอด เพื่อนกันอะไร แนทเห็นอยู่ใน นุจูบกับผู้หญิงที่ชื่อฝ้ายนี่ชัดๆเลย" แนทร้องไห้โฮ เป็นยกใหญ่
"ตอนนี้แนทรู้สึกสับสน ไปหมดแล้วคิดไรไม่ออกเลย" แนทเริ่มฟูมฟายและพูดเหมือนคนขาดสติ จนภูต้องให้แนทจอดรถข้างทาง
"แนทจอดรถข้างทางก่อนนะ ใจเย็นๆ"
ไม่นานแนทเริ่มตั้งสติได้ แล้วก็รวบรวมสมาธิเพื่อที่จะขับรถไปส่งภูต่อ ระหว่างทางที่ขับแนทยังคงร้องไห้อยู่ตลอด แต่ก็น้อยลงกว่าเมื่อซักครู่
"ถึงแล้วหละ ขอบใจนะแนท"
"ตอนนี้แนทเหงามากเลยภู" ภูนิ่งเงียบไปซักพัก แต่ไม่ทันที่ภูจะตั้งตัวแนทได้เข้ามาสวมกอดภูไว้แน่น แต่..."แนท ถ้าแนทกอดภูเพื่อให้ลืมนุ แนทอย่าทำอย่างนี้เลยดีกว่านะ ภูไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ หรือต้องมาลองรับอารมณ์ใครแบบนี้ " ภูพูดด้วยอาการไม่ค่อยพอใจนัก ทันทีที่พูดจบ แนทก็เลิกกอดภูทันที แต่ก็งคงร้องไห้อยู่และร้องไห้หนักกว่าเดิม
"แนท เมื่อกี้ ขอโทษนะ" ภูเริ่มตั้งสติได้
"ขอโทษนะภู แนท....ถ้านุดีเท่าครึ่งนึงของภู แนทคงไม่เสียใจอย่างนี้"
ภูไม่พูดอะไร แต่ก็จับมือแนทไว้ แนทซบลงที่บ่าภู คราวนี้ภูไม่ว่าอะไรก็โอบกอดแนทไว้พร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าผากแนท แค่นี้ก็ทำให้แนทเลิกร้องไห้ แม้จะไม่เลิกร้องไห้ทันที แต่น้ำตาก็ไหลน้อยลงๆ จนแนทหยุดร้อง แล้วภูก็ปล่อยมือที่โอบกอดแนท
"แนทกลับบ้านเถอะ เย็นมากแล้ว คราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ "ภูพูดกับแนทด้วยความเห็นใจ
"อืม คราวหลังแนทไม่ทำอย่างนี้แล้ว ขอโทษนะภู" ที่แนทขอโทษเพราะรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำให้ภูสับสน และตัวแนทเองก็สับสน และเหงาปนกัน แต่ที่ภูได้สวมกอดนั้นแนทกลับรู้สึกอบอุ่นมาก แต่ก็เป็นการเห็นแก่ตัวที่ว่าในใจนั้นทำเพื่อให้หายเหงาแล้วภูก็ลงจากรถ
"ขอบใจนะแนทที่มาส่ง"ภูพูดพร้อมกับยิ้ม ส่วนแนทก็ยิ้มกลับ
"แนทตะหากที่ต้องขอโทษ และขอบใจภู"
"ขับรถกลับบ้านดีดีนะ"
"อืม"แนทตอบเพียงสั้นๆ และก็ออกรถไป ส่วนภูก็หันหน้าเดินเข้าบ้าน แต่ภูไม่รู้หรอกว่าแนทแอบมองภูทางกระจกมองหลังอยู่ เมื่อภูเข้าบ้านมาก็รู้สึกเหนื่อยเพลียจึงรีบทำธุระส่วนตัวต่างๆ และรีบเข้านอนระหว่างที่ภูนอน ก็คิดอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยเปื่อย แม้วันนี้จะมีเรื่องของแนทเข้ามาให้รู้สึกสับสน แต่ความสับสนของภูก็เกิดขึ้นเพียงไม่นานแล้วก็หายไป เพราะในหัวของภู และก้นบึ้งของความคิด ดันมีภาพเธอคนนั้นเธอคนที่ภูเห็นที่ร้านเกมส์ตั้ง 2ครั้ง ภาพของเธอลอยเข้ามาในหัวสมอง ไม่นานภูก็หลับไป
หลังจากเหตุการณ์ที่แนทเข้ามาทำให้ภูรู้สึกสับสนได้ผ่านไป 2เดือนเศษ ก็ถึงวันรับปริญญา
"เฮ้ยดีใจด้วยเว้ยทุกคน"เสียงของตูนดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาทักทายเพื่อนๆ "เฮ้ย! จบด้วยเหรอว้าภู" ทั้งที่รู้ว่าภูก็เรียนจอบตูนพูดด้วยวาจากวนโอ๊ย "แป๊ะ" เสียงประจำกลุ่มดังขึ้นภูตบหัวทุยๆของตูนด้วยความหมั่นไส้ พวกเพื่อนๆก็หัวเราะกันยกใหญ่
"เออ! ตูนมึงไปสมัครงานโรงแรมเป็นงัยบ้างว้า ได้รึเปล่า" ภูถามด้วยความอยากรู้
"ได้ดิ ไม่ได้ได้งัย"ตูนตอบ
"แล้วได้เป็นพนักงานประจำเปล่า"ภูถามด้วยความอยากรู้อีกครั้ง
"ยังก่อนหวะ เค้าให้เป็นพนักงานชั่วคราว ก่อนอะ พี่เค้าบอกว่าถ้าทำไปซักพักจะดันให้เป็นพนักงานประจำ"
"อ้อเหรอ เออดีดี"
"แล้วมึงไม่สนใจเหรอว้าภู มาทำด้วยกันเปล่า"
ตูนถามภู เพราะก็อยากให้ภูมาร่วมทำงานที่เดียวกันด้วย
"โหกูไม่ได้ทำงานโรงแรมมา 2-3ปีแล้วนะ"
"เออน่ามาทำด้วยกันดีกว่านา" ตูนเซ้าซี้ภูจนในที่สุด
"เออก็ได้ว้า"ภูจำใจรับ
"งั้นมะรืนนี้เจอกัน ไปเจอที่ฝ่ายบุคลเลยนะ โรงแรมเมรี่โรส"
"มะรืนเลยเหรอ...เออ เอาก็เอา"
"เออ ก็แค่นั้นแหละ นัดก็ต้องเป็นนัดแหละว้า"
ทันใดนั้น เชเพือ่นในกลุ่มก็อุทานขึ้น "เฮ้ย! ไอนุนี่หว่า มันเดินควงใครมาว้า มึงรู้ป่าว้าภู" เชถามด้วยความสงสัย "แต่ภูก็ทำหน้าสงสัยเช่นเดียวกัน"อืม.... นี่แฟนใหม่ไอนุมันเหรอว้า!?"
"แฟนใหม่มันเหรอว้า ขาวโคตรเลย"หนึ่งมองด้วยความเจ้าเล่ห์ แฝงด้วยความใคร่ในแววตา แป๊ะ! เสียงประจำกลุ่มดังขึ้นอีกครา
"โอ๊ย ไอหมึกตบกะบาลกูไมเนี่ยะ" หนึ่งถามด้วยมึนงงปนความสงสัย
"ก็ดูมึงมองดิ แม่กงะจะกินเค้าอย่างนั้นอะ" หมึกตอบด้วยความสะใจที่ตบหัวหนึ่งได้ พร้อมกับทำสีหน้ายิ้มๆแบบกวนๆ
และแล้วประกาศรายงานตัวเรียกบัณฑิตก็ดังขึ้น บัณฑิตทุกคนต่างก็มาเข้าแถวตามรายดับรายชื่อตัวอักษรตัวหน้าของชื่อตัวเอง พอเข้ามาในหอประชุม ภูก็มองหาไปรอบๆเพื่อหาพวกพ้องเพื่อนฝูงของตัวเองพร้อมกับคิดในใจว่า "เอ...ไอพวกเพื่อนเวง มันไปนั่งตรงไหนกันบ้างว้าเนี่ยะ เออ..แต่วันนี้ก็ไม่เห็นไอแนทเลย ถ้ามันไม่อยู่กับไอนุแล้วมันจะไปอยู่กับใครน้า....เฮ้อ แต่ช่างเหอะ เรื่องของมันและ ไม่อยากจะยุ่งอะไรด้วยและ น่าเบื่อที่ต้องมาลองรับอารมณ์มัน ...."
และภูก็ยังคงมองไปรอบๆ จนมาสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ภูจ้องมองดูผู้หญิงคนนั้นซักพัก ....
"เฮ้ย!!!!???? ไมผู้หญิงคนนั้นที่เราเคยเจอในร้านเกมส์ ตอนนั้นมานั่งอยู่ข้างเราตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ เอ๋ !? แล้ววันที่ซั้อมๆ เราไม่ได้นั่งติดกันนี่นา" ภูคิดในใจ พร้อมกับแสดงหน้าตางุนงง พร้อมกับจ้องหน้าเธอคนนั้นด้วยหัวใจที่เต้นรัว
"มีอะไรรึเปล่าคะ" ภูสะดุ้งเฮือกและตื่นจากอาการเหม่อลอยทันที เมื่อเธอคนนั้นหันกลับมามองภูที่กำลังจ้องหน้าเธอด้วยสายตาเหม่อลอย
"เอ่อ....เอ่อ.... เปล่าครับ คือเรา......เรา มองเพื่อนๆอยู่หนะ " ภูตอบพร้อมกับตั้งสติไปพร้อมกัน "เออ....ว่าแต่ เธอนั่งตรงนี้เหรอ เพนราะวันซ้อมเรายังไม่เห็นเธอเลย
อ๋อเปล่าหรอก เรานั่งจากเธอไปตั้ง 3คนแหนะ แล้วอยู่ดีๆ 3คนนั้นไม่มาซะงั้น ฮิฮิ บังเอิญจังเลยเน้อะ ภูงงกับคำพูดของเธอพร้อมกับคิดในใจ "บังเอิญ !? บังเอิญอะไรอะ เราตังหากที่บังเอิญ" แล้วภูก็ตอบกลับไปว่า
"บังเอญอะไรเหรอ"
"อ๋อ ฮิฮิฮิ เราหมายถึงว่าบังเอิญที่ 3คนหน้าเรานี้ไม่มารับปริญญาเฉยเลย"
"เอ่อ ! อืม....ช่าย บังเอิญจังเลยเน้อะ เหอะๆ" ภูตอบไปด้วยความเสียดาย เสียดายที่ว่าเธอไม่พูดคำว่าบังเอิญเจอตัวภูเอง
"เอ่อ....เธอชื่ออะไรเหรอ" ภูถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะด้วยความตื่นเต้นนั่นเอง แต่ทว่าเธอกลับ
"เราชื่อซี กลับผิดคาด เพราะภูที่ภูคิดไว้ว่า เธอคงจะไม่ตอบภูง่ายๆ แต่นี่เธอกลับตอบภูโดยไม่ลังเล "เอ้อ"ทำให้ภูดูอึ้งนิดๆ เมื่อตั้งสติได้จึงตอบกลับไปด้วยการแนะนำชื่อของตัวเอง "เราชื่อ ภู"
"อ้อ จ้า"
"ซี เรียนคณะไหนเหรอ"
"การตลาด"
"อืมๆ...แล้วได้งานทำยัง"
"ได้แล้วหละ"
"ที่ไหนเหรอ" ภูถามด้วยความสนใจและอยากรู้
"งานบริษัทหนะ แต่พ่อซีฝากให้ก็เลยได้เร็ว"
"แล้วภูหละได้งานยัง"
"ก็พรุ่งนี้จะไปสมัครโรงแรม"
"โรงแรมไรเหรอ"ซีก็ถามภูด้วยความอยากรู้บ้าง
"โรงแรมโรสแมรี่ รีสอร์ทแอนด์สปา"
"5ดาวใช่เปล่า"
"ช่าย"
ทั้ง 2คุยกันไปกันมาเหมือนกับว่ารู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว เสลาผ่านไป จนพิธีการรับปริญญาเสร็จสมบูรณ์ บัณฯฑิตทุกคนก็พากันออกจากหอประชุม
"ซี มีเบอร์โทรศัพท์เปล่า ภูจะขอไปได้มั้ยอะ เผื่อภูมีอะไรก็อยากโทรไปคุยกับซีเล่นๆ "
"เออ......ขอโทษนะภูมือถือเราพึ่งหายไปไม่กี่วันนี้เอง อืม....งั้นเอาอีเมลไปก่อนได้มั้ยอะ" ภูทำหน้าเศร้าเล็กน้อยปนความเสียดาย
"อืมได้ งั้นถ้าซื้อมือถือใหม่แล้วเอาเบอร์เมลมาบอกภูด้วยนะ "
แม้ไม่ได้เบอร์มือถือของซี แค่นี้ภูก็ดีใจแล้วที่อย่างน้อยก็ขออีเมลซีมาได้ ซีเดินไปขอยืมกระดาษจากอาจารย์ มาเขียนใส่กระดาษทิชชู่ที่ซีพกไว้ เมื่อเขียนเสร็จก็ส่งให้ภู "เดี๋ยวซีขอตัวก่อนนะ ซีต้องไปหาพ่อกับแม่ พ่อกับแม่รออยู่"
"อืม...."ภูตอบเพียงสั้นๆพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
"ซีไปนะ แล้วเจอกัน"ซีกับภูก็บ๊ายบายกัน แล้วซีก็เดินหายวับไป
ภูยิ้มย่างชื่นบาน และในใจภูก็ไม่ได้คิดถึงอะไรอื่นเลยนอกจากซ เพราะภูเองก็ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มารู้จักรกับซี ภูเดินออกไปตามทางออกพร้อมกับเบียดเสียดกับบัณฑิตคนอื่นๆเพื่อที่จะออกไปข้างนอก
ไม่นานพอออกมาได้ภูก็เดินตามหาเพื่อนๆ แป๊ะ!!! ในที่สุดก็เจอจนได้ ภูคิดในใจ เพราะการตบกบาลนี่เองที่เป็นเสียประจำกลุ่ม ทำให้ภูรู้ว่าไอคนที่ตบหัวเนี่ยะต้องเป็นเพื่อนในกลุ่มคนใดคนหนึ่งแน่ ภูหันกลับไปดู
"อ้าว ไอน่องมึงไปนั่งตรงไหนว้า"
"กูนั่งอยู่แถวหน้า หาพวกมึงไม่เจอซักตัว"
แป๊ะ!!!!! และก็เป็นอีกครั้งที่เสียงประจำกลุ่มดังขึ้น
"มึงหาใครว้า"เชนั่นเองที่เป็นมือตบในคราวนี้ และคนที่โดนกลับกลายเป็นน่องแทน
"อ้าว!? ไอห่ากูหาตั้งนาน มากันครบยังว้า ....เฮ้ย งั้นมาถ่ายรูปกันถ้ามากันครบแล้วอะ ยังไม่ได้ถ่ายตอนถือปริญญาบัตรเลย เฮ้ยๆ....ถ่ายรูปๆ"
น่องเรียกทุกคนมาถ่ายรูปร่วมกัน ต่างคนต่างมีความสุขยิ้มแย้มน่าชื่นตาบานกันทั่วหน้า เพราะกว่าจะเรียนจบได้ก็ลำบากแทบแย่ ระหว่างที่กำลังถ่ายรูปอยู่นั้นภูได้เหลือบไปเห็นแนทกำลังเดินจูงมือถ่ายรูปอยู่กับนุ และตูนก็แอบเหลือบไปเห็นด้วยเช่นกัน
"เฮ้ยไอภู ไอ2คนนั้นมันเลิกกันจริงเหรอว้า" ตูนถามด้วยความงงปนความสงสัย
"ไม่รู้หวะ แต่กูคงไม่ยุ่งด้วยแล้ว กูเบื่อ!!!!" ภูตอบด้วยสีหน้าตามอารมณ์ที่พูด เพราะในใจภูตอนนี้ไม่อยากจะสนใจใครหรือเรื่องของใครนอกจากซี "ไม่นึกเลยว่าซีจะคุยดีกับเราอย่างนี้ และก็ไม่คิดว่าจะได้มารู้จักรกัน และคุยกันอย่างถูกคอจริงๆ" ภูวเราะในใจและยิ้มด้วยสีหน้าที่มีแต่ความสุข....
7 กุมภาพันธ์ 2551 12:26 น.
ป๊ากเก้อร์
ความทรงจำที่เลือนลางไปและไม่เคยที่มันจะกลับมา วนเวียนอยู่ในหัวเราอีก และสิ่งที่ทำให้ต้องพรากจากกันในชาตินี้ก็เพราะกรรมที่ได้ก่อขึ้นหรือ หรือเนสิ่งทดสอบระหว่างฉันกับเธอ เมื่อภูตื่นขึ้นก็คิดว่าฝันเมื่อกี้เหมือนกับความจริงมาก ภูฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง น่าตาน่ารัก ตากลมบ่องแบ๊ว แต่ถูฉุกคิดได้ว่า
"เราฝันถึงผู้หญิงคนนี้อีกแล้วเหรอ" ไม่รู้กี่ครั้งที่ฝัน แต่ทุกครั้งที่ฝันยิ่งรู้สึกผูกพันธ์กับผู้หญิงคนนี้มาก ภูเรียนอยู่มหาลัยชั้นปี 4 มีเพื่อนๆมากมายทั้งชายและหญิง แต่ก็ไม่รู้สึกว่าเพื่อนจะอยู่กับเค้าได้ตลอดชีวิต ประโยคนี้ภูคิดอยู่เสมอ และคิดทุกครั้งที่ฝันถึงผู้หญิงคนนี้
เสียงๆ หนึ่งดังขึ้น "เฮ้ย ! ภู คิดไรอยู่ว้า แม่ง โลกส่วนตัวจังนะ"
"อ้อ กูคิดอะไรเพลินๆอยู่หวะ"
"พรุ่งนี้สอบแล้ว คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะภู "
นุกับแนท เพื่อนของภูในกลุ่มห้องเดียวกัน ทั้ง 3สนิทกัน แต่... นุกับแนทนั้นเป็นแฟนกัน และก็อาจจะเป็นเหตุผลนึงที่ว่า แม้จะสนิทกันก็จริงแต่ภูก็ไม่เคยที่จะสุงสิงกับ 2คนนี้เท่าไหร่ เพราะด้วยทั้งคู่เป็นแฟนกัน ดังนั้นภูมักจะไปสุงสิงอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเพื่อนของภูกลุ่มนี้มักจะชอบเตะบอล ซึ่งตรงกับตัวภูที่ชอบเตะบอลเป็นชีวิตจิตใจ
"ภู! กับบ้านด้วยกันป่าว"
นั่นคือเสียงของแนทที่ชวนภูกับบ้านด้วย
"ไม่หละแนทกลับกับนุเถอะ ภูว่าจะไปเตะบอล"
แต่ทว่าแนทกลับมองภูด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์คล้ายๆว่าอยากให้ภูกลับด้วย แต่แล้วทั้ง 2ก็เดินจากไป จากนั้นภูจึงเดินไปหาเพื่อนกลุ่มซี้
ตูน =เพื่อนปากห้อย
น่อง =เพื่อนตัวดำนิสัยพ่อพระ แต่ลึกแล้วขี้หรีนิดหน่อย
พั้ม =เพื่อนตัวขาวผอมสูงหน้าตาดีสุดในกลุ่มแต่พูดไม่ค่อยชัดเพราะดันลิ้นไก่สั้น
ปู =ชายหน้าเหลี่ยมที่ชอบทำซึ้งต่อหน้าเพื่อนๆเวลาน้อยใจ
เช =บุรุษผู้มีเสน่ห์ดึงดูดเพศเดียวกัน แต่ก็พอมีเสน่ห์อยู่บ้างกับเพศตรงข้าม
หมึก =เพื่อนตัวดำอีกคน แต่ไปไหนไปกัน มีเรื่องหมึกลุยก่อนคนแรก แม้หน้าจะไม่หล่อ แต่ก็นิสัยดี
หนึ่ง =บุรุษผู้มีอุดมการณ์และเพียบพร้อมด้วยหลักการสารพัดอย่าง
และสุดท้าย ....
รุ้ง =สาวสวยที่สุดในกลุ่ม เพราะดันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มสนั่นเอง
บุคลเหล่านี้คือเพื่อนสุดซี้ของภู ที่ภูมักจะมาสุงสิงเสมอ "แป๊ะ !" เสียงดัง แป๊ะ นี้ไม่ใช่เสียงอะไร เป็นเสียงฝ่ามือของภูที่ได้สัมผัสกับศรีษะอันแบนราบของ หมึก และฝ่ามืออีกมากมายก็ตามมาเป็นละลอก ฮ่าฮ่าฮ่า ....เสียงหัวเราะของเหล่าเพื่อนผองดังขึ้น
'แม่งเสียงดังแป๊ะอย่างกะระฆัง..เวงเอ๊ย ก้องกังวาลในหัวกูเลย"
"หัวไอหมึกแม่งโคตรทุยเลยหวะ" ปูพูดไปขำไป
"โอ๋..ขวัญเอ๊ยขวัญมา" เชรูปหัวหมึกด้วยความเอ็นดู และคำถามที่กวนโอ๊ยก็ดังขึ้น "เฮ้ย! เจ็บเปล่าว้า...." ฮ่าฮ่าฮ่า ตูนถามด้วยความสะใจ
"มึงลองมั้ยหละ" หมึกพูดด้วยความแค้นพร้อมอยากจะเอาคืนทุกคน
"เฮ้ยแล้วนี่ใกล้จะสอบแล้วนะเว้ย อ่านหนังสือกันยังว้าเทอมสุดท้ายแล้วน้าเว้ย" น่องถาม
"เออ พูดถึงเทอมสุดท้าย ถ้าสอบเสร็จไปเที่ยวบ้านกูที่ชะอำป่าวว้า" ตูนเอ่ยถามเพื่อน
"เออว่าแต่เดี๋ยวนี้ไม่เห็นรุ้งเลยหวะ มันไม่มาเรียน 2วันแล้วหนิ ..เฮ้ยพั้มแฟนพั้มไมไม่มาเรียนอะ" เชถาม
"เลิกกันแล้ว" พั้มตอบด้วยท่าทีเฉยๆ เหมือนคนตายด้าน แต่ผิดกับทุกคนที่ได้ยิน เพราะตอนนี้ทุกคนก็อึ้งกิมกี่ไปตามกันและภูก็พูดขึ้นว่า "เลิกกันเมื่อไหร่ว้าเนี่ยะ วันนั้นยังเห็นไปไหนด้วยกันอยู่เลย"
"ก็เลิกกันวันนั้นแหละ" พั้มพูด
"อ้าวไมว้าพั้ม" ภูถามด้วยความสงสัย
"ก็รุ้งมีคนใหม่ จากกันทางเน็ท แล้วก็คุยกันมาหลายเดือนแล้ว เราพึ่งรู้เมื่อวันนั้นอะแหละ แล้วรุ้งก็ไม่สนใจเราอีกเลย"
"รุ้งแม่งแย่มากเลยหวะ" เชตำหนิอย่างไม่พอใจ
"แล้วพั้มก็เศร้าอะดิ" ภูพูด
"อืม..นิดหน่อย..แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว"
"งั้นกูว่านะ เตะบอลดีกว่าแก้เซ็ง" ภูพูดชวน
"เออเห็นด้วยหวะ" ตูนพูดสนับสนุน แล้วเพื่อนๆก็พากันเดินขึนไปที่โรงยิม แต่ทว่า
"โห! คิวยาวหวะเพื่อน" ตูนพูด
"ไร้วาอุตส่าห์จะมาเล่น"ภูพูดด้วยความเสียดาย "งั้นไปเล่นเกมส์ดีกว่า " ภูออกความเห็น
"เอองั้นก็ดี" ตูนเห็นด้วย
"เล่นเกมส์ก็ได้ว้า"เชพูดด้วยความเสียดาย พอทุกคนมาถึงร้านเกมส์ต่างคนก็ต่างจับจองที่ของตัวเอง แต่แล้วภูก็ได้ไปสดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าอย่างจัง "แป๊ะ" เสียงดังสนั่นร้าน เป็นเสียงคุ้นเคยของคนในกลุ่ม นั่นคือเสียงประจำกลุ่ม เสียงตบหัวนั่นเอง "โอ๊ย!" ภูกุมมือด้วยความเจ็บ
"ห่าเอ๊ย..ตบมาได้"
"เหม่อไรว้า จะเล่นเปล่าเนี่ยะ"ตูนถาม
"โอ้โหเสียงดังแป๊ะเลย" ฮ่าฮ่าฮ่า เสียงขำของเชและเพื่อนๆก็ดังขึ้น
"มองเหม่อไรว้า" ตูนถามอีกรอบ
"เปล่า ก็แค่มองดูว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆ คุ้นมากเหมือนเคยเห็น"ภูตอบ
"เออ..เรื่องของมึง" ตูนตอบพร้อมกับไม่ใส่ใจอะไร แล้วเพื่อนพ้องทั้งหลายก็เล่นเกมส์กันอย่างเมามันมีด่ากันบ้างโหวกเหวกโวยวายกันบ้างตามภาษาผู้ชาย แต่ดูเหมือนว้าภูจะไม่ค่อยมีสมาธิเล่นซักเท่าไหร่ เพราะตัวเค้าเองนั้นเล่นเกมส์ไปก็มองผู้หญิงคนนั้นไป ภูรู้สึกกับว่าผู้หญิงคนนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก นึกไม่ออกเลย2ชั่วโมงผ่านไป....
"ตาสุดท้ายแล้วนะเว้ย"ตูนบอกกับเพื่อนๆ แต่ทว่า..... "โธ่เอ๊ย แพ้อีกแล้ว" ตูนพูดด้วยความแค้นเคืองนิดหน่อย "ไอเชแม่งรุมนี่หว่า"ตูนพูด
"อ้าวรุมไรว้า..ฮ่าฮ่าฮ่า...กูเก่งตะหาก" เชขำด้วยความสะใจ แล้วทั้งหมดก็เตรียมลุกไปจ่ายตังค์พร้อมพากันกลับบ้าน "อุ๊บ!? โทษครับ" ภูไม่ทันระวังเดินไปโดนผู้หญิงคนนั้น โดนผู้หญิงคนที่ภูเหม่อมองอยู่ แต่หัวใจภูกลับเต้นรัว ตึกๆๆ จนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้ และภูก็พูดต่อว่า "เอ่อ ผมไม่ทันระวัง ขอโทษด้วยนะครับ" ภูใจเต้นแรงมากขณะพูด ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตรและตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรค่ะ" ภูถึงกับอึ้งเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแบบถนัดถนี่ ในใจคิดได้ถึงในฝัน ฝันที่เคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งจับมือไปด้วยกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่นั่นคือฝัน แล้วทำไมผู้หญิงในฝันถึงมาอยู่ตรงหน้าได้ ภูคิดในใจ เพราะใบหน้าของเธอช่างเหมือนนางในฝันของภูเหลือเกิน "แป๊ะ!"
"เอ้ย มึงจะไปยังว้า" เสียงประจำกลุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมเสียงดังแป๊ะที่ก้องกังวาลในหัวภู เชนั่นเองที่เป็นเรียกสติภูด้วยเสียงประจำกลุ่ม และเธอคนนั้นก็ขำเพราะอาการเอ๋อของภู ส่วนภูก็ยังมึนงงและเดินออกไปพร้มกับเพื่อนๆ แต่ในใจก็คิด ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนผู้หญิงในฝันเราจริงๆ และพวกเหล่าเพื่อนซี้ทั้งหลายพอออกจากร้านเกมส์แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านกัน ระหว่างจะเดินกลับบ้านเสียงโทรศัพท์ของภูก็ดังขึ้นนั่นคือ เสียงของรุ้ง เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มเพียงหนึ่งเดียวได้โทรมา "ภูอยู่ไหน?" รุ้งพูด
"อ้อรุ้งเหรอ ว่างัยหายไปไหนมา 2วันไม่มาเรียนเลย"
"ขี้เกรียจอะ แล้วก็รุ้งเจอคนใหม่ เค้าก็โอเคอะ เค้าชวนไปอยู่ด้วย "
"เฮ้ย !?แล้วนี่คบกันยังไม่ถึงอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ แล้ว..."
"รุ้งเบื่ออะภู รุ้งเหงาด้วย ไม่อยากอยู่คนเดียว"
"อ้าว!?....." ภูได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
"แล้วภูอยู่ไหนแล้ว"
"กำลังจะกลับบ้าน"
"เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้รุ้งไปมหาลัยและ มีสอบด้วยหนิ"
"อืม"
"ภูอย่าพึ่งบอกเพื่อนๆนะว่ารุ้งย้ายหอไปอยู่กับคนใหม่"
"อืมๆ"ภูได้แต่ตอบอืม อืม อืม แล้วก็อืมเพราะอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก แล้วรุ้งก็วางสายไป ภูได้แต่คิดว่าทำไมรุ้งถึงเป็นคนแบบนี้จากเด็กใสซื่อไร้ดเยงสา แต่ตอนนี้เริ่มเหมือนเด็กใจแตกเข้าทุกที เมื่อภูกลับถึงบ้านก็อาบน้ำอาบท่ากินข้าว และทำกิจวัตรประจำวันนั่นคือ เล่นคอม ภูเล่นทั้งเน็ท ทั้งเอ็มเอสเอ็น คุยกับเพื่อนๆทั้งเพื่อนสมัยเรียนประถม มัธยม จนเวลาล่วงเลยไปถึง 4ทุ่มโทรศัพท์มือถือของภูก็ดังขึ้น "ฮัลโหล"
"นอนยังภู" นั่นคือเสียงของแนท แต่เสียงของแนทช่างหงอยเหงาเศร้าสร้อยเหมือนมีเรื่องอยากจะปรับทุกข์กับภู "ว่างัยแนท เสียงหงอยเชียวทะเลาะอีกแล้วเหรอ"
"อืม นุยังคบฝิ่นอยู่เหรอภู"
"เอ....อันนี้ภูไม่รู้นะ ทำไมเหรอแนท "
"ก็วันนี้นุคุยกับใครก็ไม่รู้ แต่แนทรู้ว่าคนที่นุคุยด้วยเป็นผู้หญิง..ดูท่าทางนุจะเกรงๆเค้าอยู่เหมือนกัน ภู!แนทคิดมากไปรึเปล่าหรือว่าแนทก็เป็นแค่ตัวเลือกของนุ"
ภูได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
"เออ..แนท ภูก็ไม่รู้นะ แต่คงไม่มีอะไรหรอก...มั้ง...."ภูตอบไปโดยไม่แน่ใจและพูดเหมือนกับว่าปิดบังแนท
"ภู บอกแนทมาเถอะ นุยังคบกับคนที่ชื่อฝิ่นอย฿ใช่มั้ย? "แนทพูดไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา ภูไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะสิ่งที่แนทพูดมาถูกหมด คือ นุยังคบกับฝิ่นอยู่ สุดท้ายภูก็ตัดสินใจ เล่าเรื่องราวของนุกบฝิ่นให้แนทฟัง
"แนท คือ ก็จริงอย่างที่แนทพูดหนะแหละ แต่ภูก็ไม่แน่ใจว่าคุยกันบ่อยขนาดไหนเจอกันบ้างมั้ย แต่ก็คงคบกันอยู่นั่นแหละ " ภูพูดด้วยความำบากใจ ส่วนแนท
"แนททำใจไม่อะภู" แนทเริ่มร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้น ภูได้แต่ปลอบให้แนทเบาใจและชวนแนทคุยถึงเรื่องสอบในวันพรุ่งนี้
"แนทพรุ่งนี้ก็สอบแล้วนะ อ่านหนังสือยัง"
"อ่านแล้ว" แนทตอบไปร้องไห้ไป
"อืมดีดี ภูจะได้ลอก ฮ่าฮ่าฮ่า" ภูพูดจบก็หะวเราะ พอภูพูดประโยคนี้จบแนทก็เริ่มมีรอยยิ้มบ้างและตอบไปว่า
"บ้า! แนทก็ทำไม่ค่อยได้หรอกยังจะมาลอกอีก"
"ไม่เป็นไรขอให้ได้ลอกพอ เดี๋ยวให้ลอกภาษจีนบ้าง"
"โอเคโอเคได้ได้" แล้วภูก็พูดตัดบทไปว่า
"สบายใจขึ้นแล้วใช่มั้ยแนท"
"อืม ก็เพราะภูนั่นแหละ" แล้วแนทก็แอบขำนิดๆ
"งั้นภูขอตัวไปหละนะ
"จ้า....ฝันดีจ้าภู"
"โอเค เช่นกันแนท"
ก่อนนอน ภูก็ยังคิดเรื่องของแนทกับนุ ซึ่งความจริงแล้ว แนทจะเรียกว่าเป็นนุนั้นก็ไม่ใช่ เพราะก่อนที่ทั้ง 2จะคบกันนุนั้นมีแฟนอยู่แล้ว นุเป็นคนราชบุรีและมีแฟนมาก่อนแล้วนั่นก็คือฝิ่นคนที่แนทพูดถึง เท่าที่รู้นุนั้นเป็นแฟนกับฝิ่นมานานมากแล้วประมาณ 4-5ปได้ก่อนนุจะเข้าเรียนมหาลัย และเหตุผลของความห่างไกลกันระหว่างนุกับฝิ่น นุจึงนอกใจฝิ่นไปคบกับแนทด้วยเพื่อเป็นคนแก้เหงา แต่ทว่าแนทเป็นคนที่จริงจังและนุก็เป็นแฟนคนแรกของแนทแนทจึงได้เสียใจมากขนาดนี้ ภูคิดไปคิมาไม่รู้นานเท่าไหร่ แล้วก็หลับไปจน...
เช้าวันรุ่งขึ้น..การสอบก็มาถึง การสอบครั้งนี้เป็นการสอบครั้งสุดท้ายของภาคเรียนและเป็นการสอบครั้งสุดท้ายของชีวิตเด็กมหาลัยของภูและเพื่อนๆ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นจนในที่สุด..ก็มาถึงวันประกาศผลว่าใครจะเรียนจบมหาลัยกันบ้าง ทุกคนพากันไปเจอที่ร้าเน็ทเพื่อมาดูผลสอบกันทางอินเตอร์เน็ท เพื่อนของภูจบกันหมดทำคนแนนได้เป็นที่หน้าพอใจจน..มาถึงภู
"เฮ้ย!! มึงลุ้นอย่างกะเปิดไพ่เลยนะ" ปูพูด
"มันลุ้นนี่หว่า ..เฮ็ย..ออกแล้วหวะ!!......วะ!!!!" ภูอุทานด้วยความสะใจและดีใจแบบสุดๆ"2.00พอดีเป๊ะ เส้นยาแดงผ่าแปดจริงๆ" ภูสอบผ่านและเรียนจบการศึกษาด้วยคะแนนเกรดเฉลี่ยรวม 2.00พอดีเป๊ะ "ถ้าไม่ได้ภาษาจีนนี่ ตายแน่เลย" ภูคิดในใจ
"อุ๊ย!" เสียงอุทานของใครบางคนดังขึ้น
ด้วยความดีใจสุดๆของภู ไม่ทันระวังภูกำลังจะจับเม้าท์คอมพิวเต้อร์ แต่กลับไม่ได้มองว่ามือตัวเองดันไปจับเม้าท์ผิดอัน เพราะแทนที่จะจับเม้าท์แต่กลับไปจับมือของใครบางคนเข้า.......
หน้าส่วนตัว
608
