20 เมษายน 2551 22:36 น.
ผิวไผ่
ราตรีกาลยามนี้สิเงียบเหงา
คิดถึงเจ้าไม่รู้ไปอยู่ไหน
เฝ้ามองดาวบนฟ้าตระการไกล
เจ้าดวงใจเฝ้าใฝ่ใคร่หมายปอง
ดาวนับล้านกราดเกลื่อนคู่เดือนนี้
อยากให้มีแม้หนึ่งมินึกสอง
ลงจากฟ้านภาลัยสู่ใจปอง
อยู่คู่ครองแค่ข้ามฝันรัตติกาล
20 เมษายน 2551 01:12 น.
ผิวไผ่
เธอคือดอกหญ้าที่อ่อนไหว
ฉันคือหินก้อนใหญ่ก้อนนั้น
เธอกับฉันคือเพื่อนของกันและกัน
ยามเธอไหวหวั่นฉันขวางกั้นให้ปลอดภัย
ถึงแม้ฉันไม่ยิ่งใหญ่อย่างขุนเขา
แต่ก็ไม่บางเบาเหมือนดอกหญ้าพริ้วไหว
ฉันไม่แกร่งพอที่จะไร้หัวใจ
แต่ไม่อ่อนไหวเหมือนดอกหญ้ามากมายรายทาง
เธอคือดอกหญ้าแสนสวยดอกนั้น
ฉันเฝ้ามองทุกวันเธอช่างฝันสดใส
หลายคนคิดว่าไร้ค่าไม่มีหัวใจ
แต่รู้ไหมเธอมีความหมายกับฉันเหลือเกิน
อย่าน้อยใจไปเลยดอกหญ้าของฉัน
โลกนี้เต็มด้วยฝันที่รอวันสดใส
จากไปเถอะข้างหน้ายังมีขอบฟ้าแสนไกล
ที่นั้นอาจมีใครที่ห่วงใยและแสนดี
จงติดปีกแห่งรักและความหวัง
ให้สายลมพาผ่านทุ่งหญ้านี้
แสวงหาสุดแรงใจที่เธอมี
ขอให้เธอโชคดีก็แล้วกัน
ฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน
สิ่งต่างมากมายรายทางฝัน
จะรอวันกลับมาของกันและกัน
ยามใดผิดหวัง..ไหวหวั่น..คิดถึงกัน..ก็กลับมา
12 เมษายน 2551 22:55 น.
ผิวไผ่
วันนี้ฉัน อาจเป็น แค่ตัวหนอน
ที่เอาแต่ หลับนอน ไม่เอาไหน
ตื่นมากิน พุงพุ้ย อ้วนจะตาย
ไม่มีรัก ใส่ใจ ไร้ใยดี
ตราบที่ฟ้า ตื่นมา ยังสดใส
ฉันจะใช้ พลังใจ ทุกถิ่นที่
เป็นดักแด้ หิว-ทน ฉันยินดี
ชีวิตนี้ ต้องได้ดี ฉันเชื่อมัน
ฉันรอวัน ปีกกล้า ท้าฟ้าสวย
จะโบกโบย แสงตะวัน จันทราฝัน
จะกลางปีก แผ่กว้าง กั้นฟ้ากาญจน์
บินทะยาน สู่ฟ้า ลับลาดิน..
หน้าส่วนตัว
1593
