เธอคือดอกหญ้าที่อ่อนไหว ฉันคือหินก้อนใหญ่ก้อนนั้น เธอกับฉันคือเพื่อนของกันและกัน ยามเธอไหวหวั่นฉันขวางกั้นให้ปลอดภัย ถึงแม้ฉันไม่ยิ่งใหญ่อย่างขุนเขา แต่ก็ไม่บางเบาเหมือนดอกหญ้าพริ้วไหว ฉันไม่แกร่งพอที่จะไร้หัวใจ แต่ไม่อ่อนไหวเหมือนดอกหญ้ามากมายรายทาง เธอคือดอกหญ้าแสนสวยดอกนั้น ฉันเฝ้ามองทุกวันเธอช่างฝันสดใส หลายคนคิดว่าไร้ค่าไม่มีหัวใจ แต่รู้ไหมเธอมีความหมายกับฉันเหลือเกิน อย่าน้อยใจไปเลยดอกหญ้าของฉัน โลกนี้เต็มด้วยฝันที่รอวันสดใส จากไปเถอะข้างหน้ายังมีขอบฟ้าแสนไกล ที่นั้นอาจมีใครที่ห่วงใยและแสนดี จงติดปีกแห่งรักและความหวัง ให้สายลมพาผ่านทุ่งหญ้านี้ แสวงหาสุดแรงใจที่เธอมี ขอให้เธอโชคดีก็แล้วกัน ฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน สิ่งต่างมากมายรายทางฝัน จะรอวันกลับมาของกันและกัน ยามใดผิดหวัง..ไหวหวั่น..คิดถึงกัน..ก็กลับมา
ผิวไผ่ 20 เม.ย. 2551 01:12 น. - ID 114366 
1716
2
0
20 เมษายน 2551 01:19 น. - comment id 840847
ทักทายยามดึกค่ะ
20 เมษายน 2551 15:13 น. - comment id 840982
21 เมษายน 2551 01:09 น. - comment id 841110
ไม่ว่าจะเป็นสิ่งไหนในโลกนี้ ก็ย่อมมีคุณค่าในตัวเองเสมอค่ะ แต่งได้ไพเราะและซาบซึ้งดีค่ะ
21 เมษายน 2551 16:55 น. - comment id 841406
คิดได้เจ๋งมากเลยค่ะ อ่านแล้วสงสารก้อนหิน...เมื่อดอกหญ้าจากไป..ก้อนหินก็ยังอยู่ที่เดิม.. อืม...ชอบค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
