10 ธันวาคม 2546 20:17 น.
ผีขี้เมา
ฝังเอาไว้หัวใจที่ร้าวรวด
ทนเจ็บปวดนานนักยากจักเผย
คราบน้ำตาเกลอะกรังเหมือนอย่างเคย
เมื่อความลวงล่วงเกยมาเย้ยกัน
หายใจอยู่อย่างไร้ใครแยแส
คนดูแลไม่มีสร้างสีสรร
มีแต่เศร้าเหงาเป็นเพื่อนเหมือนทุกวัน
เพียงเท่านั้นตัวเราที่เขาเมิน
มาวันนี้มีใครก็ไม่รู้
ก้าวมาสู่เส้นทางเคยห่างเหิน
มาสบตาพาใจให้เพลิดเพลิน
มันขวยเขินเกินกว่าจะประมาณ
ห้องหัวใจตายด้านมานานแล้ว
วันนี้แววสดใสเริ่มฉายฝัน
ทอประกายสายใยใฝ่สัมพันธ์
ลบเลือนความไหวหวั่นให้ผันแปร
ขุดขึ้นมาล้างใหม่หัวใจเก่า
ขัดให้เงาเตรียมรับกับรักแท้
ปะแป้งรอขอสู้ให้รู้แน่
หากจะแพ้อีกครั้งชั่งหัวมัน...ฯ
3 ธันวาคม 2546 13:26 น.
ผีขี้เมา
หยาดน้ำค้างพร่างพรมกลางลมหนาว
ราดรดรอยแรกร้าวคราวรักไหม้
ทนขมขื่นกลืนกล้ำการช้ำใน
รอถึงวันสิ้นใจไกลคนลวง
เพียงปลายลิ้นปลิ้นปล้อนคำอ้อนออด
หลงตลอดเรื่อยมาว่าห่วงหวง
แค่คำพรอดพร่ำเพรื่อเชื่อทั้งปวง
ไม่เคยล่วงรู้ใจจึงได้ตรม
คำสัญญาเยื่อใยลืมไปหมด
คำโป้ปดลวงล่อก่อขื่นขม
คำวานพาลเป็นพิษจิตระบม
คำชื่นชมกลับชังหวังมืดมน
รักมาแปรเปลี่ยนไปกลายเป็นสอง
รักเคยครองเช้าค่ำมาช้ำหม่น
รักจากคนพูดพล่อยร้อยเล่ห์กล
รักจากคนหลายใจขอไกลลา
ขอถอนตัวเหินห่างเส้นทางรัก
เพราะประจักษ์แก่ใจไร้กังขา
ยามคิดถึงวันวารที่ผ่านมา
อนิจจา..จริงใจนั้นไม่มี..ฯ
2 ธันวาคม 2546 07:18 น.
ผีขี้เมา
กะเสือกกะสนด้นดั้นเพื่อฟันฝ่า
กะสับกะส่ายหมายว่าจะเป็นใหญ่
กะแนะกะแหนแม้เพียงเสียงเหลือบไร
กะล่อนกะล่อนวางไว้ปลายลิ้นวน
กะโหลกกะลาหนาเปลอะจนเขลอะคล้ำ
กะหลุกกะหลิกจิกจ้ำย้ำฉ้อฉล
กระเบียดกระเสียรเรื่อยมาประชาชน
กระออดกระแอดแดดลนจนผิวเกรียม
กระหนุงกระหนิงหญิงงามเฝ้าตามเคลีย
กะลิ้มกะเหลี่ยเกลี่ยกลบสงบเสงี่ยม
กระสันสวาทขาดจริตไม่คิดเจียม
กะเร่กะร่อนซ่อนเหลี่ยมพญางู
โอ้ละเห่โอ้ละชาชาวนาเอ๋ย
กะพล่องกะแพล่งสุดเอ่ยเผยใครรู้
กะจิตกะใจไหนเล่าเข้าอุ้มชู
เห็นเห็นอยู่คือเพียงเสียงแดกดัน...ฯ
1 ธันวาคม 2546 13:04 น.
ผีขี้เมา
อีกสักครั้งของชีวิตที่ผิดหวัง
ขอเริ่มตั้งต้นใหม่ในวันนี้
รักเคยราลางเลือนหลายเดือนปี
กลับแจ่มใสสดสีไม่มีตรม
เมื่ออ้อมแขนวันนี้มีเธออีก
จะไม่หลีกปลีกไกลให้ขื่นขม
จะรักเธอมากล้นจนสิ้นลม
จะเชยชมรักสนิทนิจนิรันดร์
ด้วยประจักษ์ว่าใจยังใฝ่รัก
มีความภักดิ์เคียงใกล้ดังใฝ่ฝัน
แม้มีสิ่งอื่นใดให้ไกลกัน
ไม่มีวันกั้นใจให้ไกลเธอ
ครั้งหนึ่งในชีวิตเคยชิดใกล้
เคยมอบใจแก่กันมั่นเสมอ
แต่กลับผ่านเลยไปคล้ายละเมอ
ความพลั้งเผลอจึงตระหนักรักมลาย
รักคราวนี้ไม่มีที่จะพลาด
ขอโอกาสอีกครั้งยังไม่สาย
จะมอบรักภักดีไม่มีคลาย
เพราะว่าได้พบชีวิตดังจิตปอง
หน้าส่วนตัว
1144
