23 กุมภาพันธ์ 2547 09:55 น.
ผีขี้เมา
จิตรผวาล้าอ่อนสะท้อนจิตร
ฝันเคียงมิตรคิดไว้ใช่อย่างฝัน
วันเลยพ้นล่วงผ่านเนิ่นนานวัน
ใยสัมพันธ์ยิ่งหมดเชื้อของเยื่อใย
หม่นฤทัยได้แต่ฝืนกล้ำกลืนหม่น
ไฉนคนจึงแฝงเลศเหตุไฉน
ใจร้อยเล่ห์เหหันห้ำหั่นใจ
มาทำร้ายได้ลงคอท้อเรื่อยมา
ปวดเต็มล้นทนกักเก็บความเจ็บปวด
กว่าจะหายร้าวรวดนี้หลายปีกว่า
ตาละห้อยย้อยฉ่ำหยาดน้ำตา
ไกลอำลาอย่าจดจำยามต้องไกล
จบแค่นี้ดีกว่าอยู่ไม่รู้จบ
ไว้คอยพบกันต่อขอฝากไว้
ในชาตินี้มีแต่กรรมจึงช้ำใน
รอชาติใหม่นะคนดีพี่จะรอ...๚๛
20 กุมภาพันธ์ 2547 11:22 น.
ผีขี้เมา
๏ ใจเอ๋ยเคยเกษมปรีย์เปรมสุข
จิตรเอ๋ยได้สนุกทุกข์ห่างเหิน
น้องเอ๋ยมาราร้างทำหมางเมิน
สาวเอ๋ยพาลมาเดินเหินห่างไกล
พี่เอ๋ยรักแน่แท้ยิ่งนัก
สวาทเอ๋ยมาหักถูกผลักไส
ใครเอ๋ยหนอเล่าจะเข้าใจ
เหงาเอ๋ยนานเพียงใดไม่รู้เลย
คนึงเอ๋ยความหลังครั้งเก่าก่อน
รักเอ๋ยไม่คอยหลอนหลอกย้อนเย้ย
นอนเอ๋ยเรียงเคียงหมอนกอดหนุนเกย
นานเอ๋ยกลับเฉยเมยเป็นเย็นชา
พอเอ๋ยแค่นี้หนอไม่ขอพบ
หญิงเอ๋ยหมายมาสบจะหลบหน้า
ขอเอ๋ยอยู่อย่างเหงาเจ้าน้ำตา
อย่าเอ๋ยมาง้องอนคนอ่อนแอ.....๚๛
19 กุมภาพันธ์ 2547 10:41 น.
ผีขี้เมา
๏ ดังนกน้อยคล้อยบินหลงถิ่นป่า
พลัดเข้ามายังเมืองอันเรืองรุ่ง
รู้ไม่เท่าเหล่าพรานชำนาญกรุง
ที่คอยมุ่งจูงจับไปสับแกง
กว่าจะหันหลังกลับก็ยับย่น
รอยด่างดลทั่วร่างริ้วขวางแฝง
ราคีคาวฉาวโฉ่โผล่สำแดง
มิอาจแย้งฝืนขัดสลัดลง
ใยจำยอมเกลือกกลั้วสิ่งชั่วช้า
หรือมายาพาให้ใจไหลหลง
ยอมตราหน้าว่าเขลาผิดเผ่าพงษ์
ไม่ดำรงคุณค่านวลนารี
เฝ้ารอวันผันย้อนคืนคอนเก่า
ถิ่นลำเนาเคยรักในศักดิ์ศรี
โปรดกลับมาเริ่มต้นเถิดคนดี
ทุกวันนี้ยังคอยอย่างน้อยใจ.....๚๛
6 กุมภาพันธ์ 2547 10:47 น.
ผีขี้เมา
ความรักขมรักขื่นฝืนไม่ได้
อยู่ก็เอียนก็อายทนขายหน้า
เมื่อรักลมรักลวงล่วงล้ำมา
ขอหลบหนีหลบหน้าลาจากจร
เป็นบทเรียนบทเล่าเอาไว้คิด
หากจะผิดจะพลั้งได้สั่งสอน
คอยเตือนใจเตือนจิตรคิดสังวรย์
การรีบร้อนรีบรักมักตรอมตรม
ความสัมพันธ์สัมผัสเคยมัดไว้
มาเคลื่อนคล้อยเคลื่อนคลายเกินหมายข่ม
ทนปวดร้าวปวดร้อนนอนระทม
เจ็บระบมระบาดเจียนขาดใจ
เข็ดอีกนานอีกแน่กับแผลช้ำ
อย่ามาเหยียบมาย่ำซ้ำรอยไหม้
เพียงเท่านี้เท่านั้นมันมากมาย
จึงจำเป็นจำไปให้ไกลตา...ฯ
4 กุมภาพันธ์ 2547 10:10 น.
ผีขี้เมา
เมียงเมียงมองสองตาไม่กล้าสบ
แอบแอบหลบลอบชมภิรมย์ขวัญ
ดูดูคล้ายกระต่ายคอยหมายจันทร์
แหงนแหงนคอรอวันเธอปันใจ
รู้รู้ดีศรีศักดิ์ใช่หนักหนา
เห็นเห็นกันยศฐาว่าแค่ไหน
คิดคิดท้อต่อนิยามความน้อยใจ
หวั่นหวั่นไหวขลาดเขลาจึงเฉาชา
เจ็บเจ็บแน่แท้จริงหากหญิงหน่าย
ง้อง้อไปไม่อาจสมปรารถนา
ต่ำต่ำต้อยด้อยเพียงดินอยู่ถิ่นกา
ใครใครจะเมตตาเอื้ออารีย์
หวังหวังเศษธุลีไมตรีบ้าง
เจือนเจือนจางยังคงดำรงศรี
ขอขอมอบความรักแลภักดี
นับนับปีมิลางเลือนร้างไป
แน่แน่นักฝากสัญญามาเยือนย้ำ
จริงจริงคำนี้แน่มิแฉไฉ
ลองลองรักสักน้อยหน่อยเป็นไร
รับรับรองสองใจจะไม่มี
นึกนึกดูสู้เราเมาดีกว่า
กลิ่นกลิ่นยาดองกรุ่นละมุนศรี
รักรักใครสูญเปล่าเหงาทุกที
จบจบลงตรงที่ไม่มีเงิน.....ฯ
หน้าส่วนตัว
1211
