22 ธันวาคม 2547 18:00 น.

+~+ ก่อนสายหมอกจางหาย +~+

บนเขาแห่งความเข้าใจ
เราเดินตามทางที่โค้งคด
ทอดยาวสู่สายน้ำแห่งฝัน
เราทั้งคู่พูดคุยกัน-ยิ้มแย้ม
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแม้เหนื่อยอ่อน
ยังอยู่ในความทรงจำ
ถึงแล้ว...
ที่พัก....
เรานั่งลงยิ้มให้กัน
เรามองดูฟ้าสีหม่นก่อนมืดนิล
เธอรบเร้าให้ฉันร้องเพลง
เสียงที่เธอฟังได้คนเดียว
สุขเกินกว่าจะเรียกหาสิ่งใด
สายหมอกเริ่มลงมาพอรู้สึกได้
เย็นเริ่มเย็นเราสองคนรู้ดี
แต่เราก็นอนมองดูฟ้าสกาว
เห็นดาวสดใสพร่างพราว
เราไม่ได้นับดาว
เราเพียงแค่ต้องการเวลา
ก่อนที่สายหมอกจะห่างหาย
ก่อนเวลาสุดท้ายจะมาถึง
ขอแค่เพียงไม่ให้สายหมอกนั้นจากไป
เราก็เหมือนสายหมอก