29 สิงหาคม 2548 15:03 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
หลังจากที่หมอออกมาจากห้อง ไอ.ซี.ยู น้ำฝนก็ได้ถามถึงอาการของพายุว่าเป็นยังไงหมอก้บอกว่าตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ "หมอค่ะแต่อะไรค่ะ" น้ำฝนถามหมอ "สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก อาจมีผลกระทบต่อดวงตาหรือตื่นขึ้นมาอาจจะความจำเสื่อม ตอนนี้ก็ต้องรอปฎิหาริย์อย่างเดียวครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ" ในเวลาไม่นานบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงของพายุออกมา "เมื่อน้ำฝนเห็นก็เข้าไปจับมือของพายุแล้วพูดพร้อมทั้งน้ำตาว่า "พายุต้องหายนะ น้ำฝนอยู่ข้างๆพายุแล้ว" แล้วพ่อกับแม่ของน้ำฝนก็เข้าไปคุยกับหมอในห้อง "หมอพายุจะเป้นยังไงบ้างครับ" พอน้ำฝนถาม "ผมก็บอกไม่ได้นะครับว่าจะเป็นยังไง แต่อาการก็ค่อนข้างน่าเป็นห่วงเหมือนกัน" "บอกผมมาเถอะครับ" "ถ้าภายใน 5 วัน คนไข้ยังไม่ฟื้นขึ้นมาก็อาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเลยก็ได้" "ร้ายแรงถึงขั้นนั้นเลยเหรอครับ" "หมอก็ยังบอกอะไรไม่ได้นะครับ ตอนนี้ต้องรอปฎิหาริย์อย่างเดียว" "พ่ออย่าเพิ่งบอกให้ลูกรู้นะ" "ไม่บอกหรอกแม่" "แล้วพวหคุณติดต่อญาติของคนไข้ไม่ได้เลยเหรอครับ" "เห็นลูกสาวผมบอกว่าพายุเค้าตัวคนเดียว แต่ผมรับเป็นเจ้าของไข้เองครับ" "ครับ" "งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" "ตามสบายเลยครับ" "สวัสดีครับ" "สวัสดีค่ะ" พ่อกับแม่น้ำฝนกล่าวลาหมอ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องที่พายุอยู่ "น้ำฝนกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะ" แม่น้ำฝนถาม "ไม่ค่ะแม่หนูจะรอจนพายุตื่นขึ้นมาค่ะ" ทันใดนั้นแม่ของน้ำเกือบจะกลั้นน้ำตาออกมาไม่อยู่ "งั้นแม่จะกลับบ้านน้ำฝนจะเอาอะไรไหม" "อะไรก็ได้ค่ะ" "งั้นเดี๋ยวแม่เอาเสื้อผ้ามาให้นะ" "ค่ะแม่" แล้วแม่ของน้ำฝนก็กลับบ้านไป "พายุตื่นขึ้นมาสิ น้ำฝนอยู่ตรงนี้แล้วไง น้ำฝนจะไม่ไปไหน พายุได้ยินน้ำฝนพูดหรือป่าว" แล้วน้ำฝนก็ร้องไห้ออกมา ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" แล้วประตูก็เปิดออก "น้ำฝนพายุเป็นยังไงบ้าง" เพื่อนในกลุ่มถาม "ยังไม่ฟื้นเลย" "น้ำผมเราเชื่อนะว่าพายุต้องไม่เป็นเป็นอะไร" เอิร์ธพูดปลอบใจ "เราว่าน้ำฝนนอนพักนะ เดี๋ยวพวกเราเฝ้าเอง" เจี๊ยบพูดออกมา "ขอบใจนะเพื่อนๆแต่น้ำฝนไม่เป็นไร น้ำฝนจะรอจนพายุตื่นขึ้นมา" แล้วน้ำฝนก้กลับไปนั้งข้างเตียงๆ สักพักน้ำฝนก้หลับไป "ไหนว่าจะอยู่รอจนไอ้พายุตื่นไง" เบิร์ดพูดออกมา "เจี๊ยบ อุ้ม มาช่ายประคองน้ำฝนไปนอนที่ตรงโซฟาดีกว่า" ประมาณ 6 โมงเย็น ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา "สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่" "มากันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอลูก" "พวกผมมากันตอนบ่ายโมงครับ" เอิร์ธตอบออกมา "แล้วน้ำฝนล่ะ" แม่ถาม "น้ำฝนหลับอยู่ตรงนี้ค่ะแม่" เจี๊ยบตอบ "ดีแล้วล่ะน้ำฝนจะได้พักผ่อนบ้าง"พ่อน้ำฝนพูดออกมา "เดี๋ยวพวกฝมช่วยดูให้เองครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ" เอิร์ธพูดออกมา "ขอบใจมากนะ ยังไงก็ฝากด้วยล่ะกัน เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปคุยกับหมดก่อนนะ" หลังจากที่พ่อกับแม่น้ำฝนออกไปไม่นานน้ำฝนก็ตื่นขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า "พายุฟื้นยัง" "ยังเลยน้ำฝน เราว่าน้ำฝนไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" เจี๊ยบพูดขึ้นมา "นี่ไงน้ำฝนพ่อกับแม่น้ำฝนเอาเสื้อผ้ามาให้แล้ว เดี๋ยวพวกเราดูพายุให้เอง" อุ้มบอก "งั้นน้ำฝนอาบน้ำก่อนล่ะกัน" ใครจะเอาอะไรบ้างเดี๋ยวจะเราจะไป 7/11 ที่ข้างโรงพยาลบาล "อะไรก็ได้ซื้อมาเถอะไอ้เอิร์ธ" เบิร์ดบอก "งั้นเดี๋ยวมานะ" หลังจากที่เอิร์ธออกไปก็เดินผ่านห้องของหมอได้ยินเสียงพ่อของน้ำฝนคุยกับหมออยู่ในห้องจึงหยุดฟัง "หมอนี่ก็ 2 วันแล้วนะทำไมพายุยังไม่รู้สึกตัวอีก" "ใจเย็นๆก่อนสิครับหมอก้บอกแล้วไงว่าภ่ยใน 5 วัน แต่ก็อยากให้ทำใจไว้นะครับ เพราะบางทีก็อาจเป็นเจ้าชายนิทราก็ได้" เอิร์ธได้ยินถึงกับพูดออกมา "เป็นหนักขนาดนี้เลยหรือพายุ" "ยังไงหมอก็จะช่วยให้เต็มที่ที่สุดล่ะกันครับ" ช่วงเวลานั้นเอิร์ธถึงกับทำอะไรไม่ถูก แล้วก็เดินกลับไปที่ห้อง แล้วพูดขึ้นว่า "พรุ่งนี้พวกเราไปไห้วแม่กันดีกว่า จะได้ขอให้ช่วยพายุด้วยไง ยังไงก็ทำเพื่อความสุขทางใจกันนะพวกเรา" แล้ววันรุ่งขึ้นกลุ่มของพายุก็ไปไห้วแม่กันที่สถาบัน โดยที่น้ำฝนไห้วแม่ทั้งน้ำตา "แม่ค่ะช่วยพายุให็ปลอดภัยด้วยนะค่ะ ให้พายุตื่นขึ้นมาเร็วๆนะค่ะ" หลังจากที่ไห้วแม่กันเสร็จแล้ว "เดี๋ยวน้ำฝนกลับก่อนนะ" "แล้วไม่เข้าเรียนเหรอน้ำฝน"เอิร์ธถาม "น้ำฝนเรียนไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก" "งั้นเราไปด้วยล่ะกันพายุก็เพื่อนเราเหมือนก็นิ" เอิร์ธพูดขึ้นมา "งั้นเราไปกันให้หมดเลย" แล้วทั้งกลุ่มก็รีบกลับไปที่โรงพยาบาล "พ่อค่ะแม่ค่ะพายุเป็นยังไงบ้างค่ะ" "ยังไม่รู้สึกตัวเลยลูก แล้วไม่ไปเรียนเหรอน้ำฝน" พ่อน้ำฝนถาม ทันใดนั้นเองอยู่ก็มีลมพัดมาวูบหนึ่ง แล้วมือของพายุก็เริ่มกระดิก ทุกคนถึงกับดีใจ ตามเรียกหมอ "หมอ หมอ หมอ" เหตุการณ์จะเป็นยังไงโปรดติดตามตอนต่อไป
25 สิงหาคม 2548 14:52 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
จากเหตุการณ์พายุก็พยายามเจรจากับผู้ร้าย "อย่าทำอะไรน้ำฝนนะ" "มึงอย่าเข้ามาไม่งั้นนางนี่ตาย" "พายุช่วยน้ำฝนด้วย" "หว๋อๆๆ" อยู่เสียงรถตำรวจก็มา "งั้นเอาเรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่า" พายุพูดออกไป "กูไม่ตกลงอะไรกับมึงทั้งนั้น" "ใจเย็นๆก่อนนะ อย่าเพิ่งทำอะไร" "งั้นแกจับฉันเป็นตัวประกันแทนได้ไหม แล้วปล่อยผู้หญิงออกไป" พายุพูดกับโจร "แล้วกูจะเชื่อมึงได้ยังไง" "ผมจะเดินเข้าไปแล้วนะ" "ถ้ามึงเล่นไม่ซื่ออีนี่ตายแน่ๆ" "ผมไม่หลอกคุณหรอก" พายุตอบออกไป แล้วพายุก็มองหน้าน้ำฝนแล้วพูดกับน้ำฝนว่า "ไม่เป็นไรนะน้ำฝน" แล้วก็ยิ้มให้น้ำฝน จากนั้นผู้ร้ายก็ผลักน้ำฝนออกไปแล้วแล้วก็ดึงพายุเข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า "มึงนี่โง่จริงๆเลย ฮ่าๆ ๆ ๆ" "น้ำฝนออกไปสิ" "ไม่นะพายุ น้ำฝนจะไม่ทิ้งพายุ" "เราบอกให้ออกไปไง" "ไม่.พายุ" "ออกไปสิ" น้ำฝนพูดด้วยรอยน้ำตา "ไม่นะพายุน้ำฝนจะไม่ทิ้งพายุ" ทันใดนั้นก็มีเสียงตำรวจดังขึ้น "คนที่อยู่ในนั้น มอบตัวซ่ะดีๆ ตอนนี้ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว" แล้วผู้ร้ายก็ออกมาตรงระเบียงพร้อมกับตัวประกันแล้วพูดว่า "พวกมึงกลับไปให้หมดถ้าไม่อยากให้ไอ้นี่ตาย" "ใจเย็นๆสิค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้ ต้องการอะไรก็บอกมา" ตำรวจตอบออกไป "กูไม่เอาอะไรทั้งนั้น"แล้วผู้ร้ายก็ยิงปืนไปทางตำรวจ 1 นัด แล้วก็เข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นน้ำฝนก็เดินออกมาพร้อมกับรอยน้ำตาพร้อมกับพูดขึ้นว่า "คุณตำราจช่วยพายุด้วยนะค่ะ" แล้วพ่อกับแม่น้ำเห็นน้ำฝนก็รีบวิ่งเข้ามาปลอบ "ไม่เป็นแล้วนะลูก ไม่ต้องกลัวนะลูก" "แม่ค่ะพายุเขาช่วยหนู แล้วทำไมหนูช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย" "ไม่เป็นไรเดี๋ยวตำราจก็ต้องช่วยพายุออกมาได้ " "จริงป่าวค่ะแม่" "จริงสิจะลูก" "เพื่อนลูกต้องไม่เป็นอะไรเชื่อพ่อนะน้ำฝน" ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่ดีตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้ เวลาก็ผ่าน 5 ชั่วโมง คนร้ายก็ยังไม่ยอมออกมาจากบ้าน "ผมว่าคุณมอบตัวเถอะนะ" "ไม่มีทางกูไม่มีทางมอบตัว" "แล้วคุณคิดว่าจะหนีรอดเหรอ" "ต้องรอดสิ มีมึงทั้งคนนิ" "งั้นผมขอคุยโทรศัทพ์ได้ไหม" "ก็ได้แต่ต้องมีข้อแม้" "อะไรอีกล่ะ" "มึงบอกให้มันเตรียมรถไว้ให้กู" "ได้สิ จะเอาอะไรก็บอกมา" "อย่าเล่นไม่ซื่อนะ" "ผมถูกมัดไว้แบบนี้คงหนีได้หรอก แก้มัดมือผมหน่อย" แล้วพายุก้โทรไปที่น้ำฝนแล้ว เสียงโทรศัพท์ของน้ำฝนดังขึ้น "แม่ พายุโทรเข้ามา" "พายุเป็นยังไงบ้าง" "สบายดีน้ำฝนก็แค่โดนมัดมือมัดเท้า ไม่ต้องห่วงเรานะ น้ำฝน" "ไม่ห่วงได้ไงล่ะพายุ พายุไม่น่ามาเดือดร้อนแทนน้ำฝนเลย" "เราทิ้งน้ำฝนไม่ได้หรอกนะ จะให้เราทิ่งคนที่เรารักได้ยังไง" "น้ำฝนขอบคุณพายุนะที่ช่วยน้ำฝน" "ไม่เป็นไรหรอก ..น้ำฝนเรามีเวลาคุยน้อย ขอเราคุยกับตำราจหน่อย" "ได้สิ..คุณตำรวจ พายุอยากคุยกับตำรวจค่ะ" แล้วน้ำฝนก็ส่งให้ตำรวจ" "ผม พ.ต.ท พิชิต ครับ" "สวัสดีครับ..มีคนอยากคุยด้วยอ่ะครับ" แล้วพายุก็ส่งโทรศัพท์ให้กับผู้ร้าย หลังจากนั้นผู้ร้ายก็คุยกับตำรวจ ว่าต้องการรถยนต์ 1 คนพร้อมเสบียง แล้วให้ตำรวจออกไปให้หมด ภายใน 1 ชม. "นี่เปลี่ยนใจยังทันนะ" "มึงหยุดพูดได้แล้ว เดี๋ยวเตรียมตัวไปกับกู" "คุณจะไม่ปล่อยตัวผมเหรอ" "ไม่มีทาง ต้องให้กูรู้ว่ากูปลอดภัยมึงถึงจะเป็นอิสระ " ตอนนั้นพายุเหมือนคิดอะไรในใจอยู่ เวลาก็ผ่านไป 1 ชม. ผู้ร้ายก็ยื่นหน้าออกไปดูจึงรู้ว่ามีตำรวจเตรียมให้หมดแล้ว "เอาล่ะไปกันได้แล้ว เดี๋ยวจะแก้มัดให้หลังจากที่แก้มือและทันทีที่แก้มัดเท้าเสร็จพายุก็ตัดสินใจถีบผู้ร้ายจนหลักล้มไปปืนก็หลุดออกจากมือ หลังจากนั้นก้เกิดการต่อสู้กันแต่พายุสู้ไม่ได้จึงโดนเตะที่ท้องล้มไปนอนอยู่กับพื้น แล้วผู้ร้ายก็หยิบท่อนไม้ตีเข้าให้ที่หัวของพายุ แล้วเดินไปหยิบปืนที่ตรงประตูหน้าระเบียง ทันใดนั้นพายุใช้กำลังที่เหลือวิ่งเข้าไปผลักผู้ร้ายจนตกจากระเบียงและผู้ร้ายก็ได้ยิงปืน 1 นัดใส่พายุ จนพายุล้มลงไปกลับพื้น แล้วกองกำลังตำรวจก็เข้ามาจับผู้ร้าย น้ำฝนเห็นจะรีบวิ่งเข้าไปแต่โดนตำรวจกันไว้ "พายุๆๆอย่าเป็นอะไรนะ" "เข้าไปไม่ได้นะครับมันอันตราย" ตำรวจบอก หลังจากที่เห็นการณ์สงบพายุก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล "พายุอย่าเป็นอะไรนะ"น้ำฝนวิ่งตามรถเข็นไป จนถึงห้อง ไอ.ซี.ยู "เข้าไปไม่ได้นะค่ะ"เสียงพยยาบาลพูดออกมา" แล้วน้ำฝนกับพ่อแม่ รอพายุอยู่หน้าห้อง ไอ.ซี.ยู "พายุต้องปลอดภัยนะลูก" แม่พูดปลอบใจ จนเวลาผ่านไป 3 ชม. หมอก็เดินออกมา "คุณหมอพายุเป็นยังไงค่ะ" น้ำฝนถามแบบรีบร้อน หมอถอนหายใจแล้วพูดว่า "ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วแต่" "แต่อะไรค่ะ" .....โปรดติดตามตอนต่อไป
21 สิงหาคม 2548 13:55 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
หลังจากที่พายุและน้ำฝนนัดเจอกัน พายุก็พูดขึ้นว่า "น้ำฝนรอเพื่อนๆก่อนดีม่ะ จะได้เข้าไปพร้อมกัน" "ไม่เอาไหนพายุรับปากน้ำฝนแล้วไงว่าจะเข้าไปก่อน" "แต่.." "ไม่มีแต่พายุ" "ก็ได้ๆป่ะๆๆ" "ดีมากพายุ" แล้วทั้งคู่ก็เดินไปจนถึงหน้าบ้านของน้ำฝน "บ้านน้ำฝนสวยม่ะพายุ" "สวยๆข้างหลังก็ติดริมน้ำ บ้านแบบนี้เราชอบจัง" พายุตอบออกมา "เข้าไปกันเถอะพายุ" แล้วน้ำฝนก็พาพายุเดินเข้าไปในบ้าน "พายุนี่แม่ของเรา" "สวัสดีครับ" "สวัสดีจ้าพายุ เพิ่งเจอตัวจริงก็วันนี้เอง เห็นน้ำฝนพูดให้ฟังบ่อยๆ" "ครับ" พายุตอบแบบอายๆ "แม่ก็ดูสิเพื่อนหนูน่าแดงเลย" "ตามสบายเลยนะพายุ" "ครับแม่" "น้ำฝนพาเพื่อนไปนั้งริมน้ำหลังบ้านสิ" "ค่ะแม่" "แล้วเพื่อนลูกจะมาตอนไหนน้ำฝน" "เดี๋ยวก็มากันแล้วค่ะ" น้ำฝนๆๆ "ส่งสัยมากันแล้วค่ะแม่" "ไปพาเพื่อนเข้ามาสิน้ำฝน" "ค่ะ" " อุ้ม ก้อย เปิ้ล เจี๊ยบ ป๊อก เบิร์ด เอิร์ธ นี่แม่เรา " "สวัสดีค่ะ" "สวัสดีครับ" "สวัสดีจ้าทุกคน" "พายุมาคนแรกเลยนะ" เจี๊ยบแซว "ไปกันทำรายงานกันดีกว่าเพื่อนๆเดี๋ยวจะไม่เสร็จนะ" น้ำฝนบอกเพื่อนๆ แล้วกลุ่มเพื่อนก็ไปช่วยกันทำรายงานกลุ่มที่ริมน้ำหลังบ้านของน้ำฝนจนเวลาผ่านไปจนเย็๋น "เสร็จซ่ะที" เบิร์ดพูดออกมา "เวลาเท่าไหร่แล้วเนี้ย" "6 โมงเย็นแล้วเจี๊ยบ" "ไม่น่าเชื่อเวลาผ่านไปเร็วมากๆ" "ช่ายๆเวลาผ่านไปเร็วมาก"กลุ่มเพื่อนๆบอกเหมือนกัน "หิวว่ะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า" เอิร์ธพูดออกมา "ขอโทษทีนะ พอดีแม่น้ำฝนออกไปธุระข้างนอกเลยไม่ได้ทำอะไรเลี้ยงพวกเธอเลย" "ไม่เป็นไรหรอกน้ำฝนเราไปกินข้างนอกกันก็ได้ ตรงตลาดโต้รุ่งไง ของอร่อยออกจะเยอะ" พายุพูดออกมา "งั้นก้ไปกันเลยสิว่ะพายุข้าก็หิวจะตายแล้ว" หลังจากที่กลุ่มเพื่อนๆไปกันข้าวแล้วก็๋แยกย้ายกันกลับบ้าน ก็๋เหลืออยู่แต่น้ำฝนกับพายุ "แล้วแม่กับพ่อน้ำฝนจะกลับมากี่โมงเหรอ" "ยังไม่รู้เลยพายุแต่คงกลับดึกเหมือนกัน" "นี่เพิ่งจะ 2 ทุ่มเองเดี๋ยวเราเดินไปส่งน้ำฝนที่บ้านนะ" "ไปสิพายุ" แล้วทั้งคู่ก็เดินคุยกัน 2 คน อยู่พายุก็พูดขึ้นมา "น้ำฝนยังจำวันนั้นที่คุยกันได้ไหม บนรถเมล์อ่ะ" "ขอนึกก่อนนะ" "วันนั้นที่เราบอกว่าชอบน้ำฝนแล้วน้ำฝนก็บอกให้เรารอไง" "จำได้แล้วทำไมเหรอพายุ" "วันนี้เราไม่ได้ชอบน้ำฝนแล้วนะ" "ทำไมล่ะพายุ" "แต่เรารักน้ำฝนไง แล้วน้ำฝนล่ะรู้สึกยังไงกับเรา" "พายุบอกแบบนี้น้ำฝนก็เขินแย่สิ" "ก็เราพูดจริงๆนิ เรารอมานี้ก็จะขึ้นปี 3 แล้วนะน้ำฝน" "น้ำฝนก็..ก็..รักไง" "จริงๆนะน้ำฝน" แล้วพายุก็จับมือน้ำฝนแล้วก็พูดขึ้นว่า "พายุสัญญานะว่าจะรักน้ำฝนคนเดียวและจะอยู่กับน้ำฝนตลอดไป" ทันใดนั้นน้ำฝนก็น้ำตาไหลออกมา แล้วก็พูดขึ้นว่า "น้ำฝนก็สัญญานะว่าจะรักพายุคนเดียวเหมือนกัน" ทั้งคู่ก็จับมือเดินไปด้วยกันตรงทางเดินริมแม่น้ำบรรยาตอนนั้นดีมากอากาศเย็นสบายๆพระจันทร์ก็เต็มดวง จนทั้งคู่ถึงบ้านของน้ำฝนน้ำฝน "เข้าไปในบ้านก่อนไหมพายุ" "อย่าดีกว่านะน้ำฝนมันไม่ดี" "ทำไมล่ะ" "เชื่อเรานะน้ำฝนเป็นผู้หญิงคนอื่นจะว่าได้นะ เราไม่อยากให้ใครมาว่าน้ำฝนของเราในทางไม่ดี" "จ้าพายุ" "ฝันดีนะครับน้ำฝน" "พายุก็เหมือนกันนะ" "เจอกันที่เดิมพรุ่งนี้นะน้ำฝน" หลังจากที่พายุส่งน้ำฝนเสร็จ พายุก็ยังไม่กลับรอจะกว่าพ่อแม่ของน้ำฝนจะกลับมาเพราะเป็นห่วงน้ำฝน โดยที่น้ำฝนไม่รู้เลยว่าพายุยังรออยู่ จนกระทั้งประมาณ 4 ทุ่มกว่าอยู่น้ำฝนก็ร้องเสียงดังออกมาดังออกมา พายุได้ยินจึงรีบวิ่งเข้าไปแล้วเคาะประตู "ก๊อกๆๆ น้ำฝนเป็นอะไร" แล้วเสียงเคาะประตูก้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ "น้ำฝนส่งเสียงหน่อยสิ เป็นอะไร" จนพายุตัดสินใจพังประตูเข้าไปในบ้านน้ำฝน สิ่งที่เห็นทำให้พายุถึงกับตกใจ แล้วพูดออกมา "ปล่อยน้ำฝนเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำอะไรน้ำฝน" เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรโปรดติดตามตอนต่อไป
14 สิงหาคม 2548 22:11 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
เช้าวันรุ่งขึ้น "พายุๆรอน้ำฝนนานไหม น้ำฝนขอโทษนะที่มาช้า" "ไม่เป็นไหรหรอกน้ำฝน" "แบบนี้เราไปถึงช้าแน่เลยพายุ" "ไม่เป็นไรน้ำฝนเรามีเส้นทางอื่น" "เส้นทางไหนเหรอพายุ" "ถึงแล้วจะบอกนะ ตอนนี้รีบขึ้นรถก่อน" หลังจากที่ทั้งคู่ขึ้นรถ น้ำฝนก็ยังสงสัยว่าพายุจะพาไปเส้นทางไหน ก้เลยถามออกไป "พายุจะพาน้ำฝนไปเส้นทางไหนเหรอ นี่มันก้เส้นทางเดิมนิ" "เดี๋ยวถึงก็รู้เองล่ะน้ำฝน" "จ้าพายุ" "น้ำฝนๆป่ะต้องลงป้ายนี้" "พายุทำไมถึงลงตรงนี้ล่ะนี่เพิ่งจะ นนทบุรีเองนะ" "เดี๋ยวเราเดินเข้าไปในตลาดนะแป๊บเดียวก็ถึง" "จ้าพายุ" แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไป "ถึงแล้วน้ำฝน" "นี่มันท่าน้ำนิ อยากบอกนะว่าเราจะขึ้นเรื่อไป" "ถูกต้องนะครับ" "ไม่เอา น้ำฝนกลัว น้ำฝนว่ายน้ำไม่เป็น" "ไม่เป็นไรหรอกน้ำฝนไม่ต้องกลัวเราอยู่ด้วยทั้งคน" "นั้นเรือมาแล้ว ป่ะเร็วน้ำฝน" "เดินช้าๆสิพายุน้ำฝนกลัว" ในตอนนั้นน้ำฝนเกาะแขนพายุแน่นมาก "ซั้งฮี้ 2 คนครับ" "น้ำฝนไม่ต้องกลัวหรอกเห็นม่ะคนอื่นๆเค้าก็ขึ้นกัน ลองมองไปสองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาสิ มองแล้วสะบายตา อากาศก็ดี" "ช่ายพายุ นี่น้ำฝนเพิ่งเคยขึ้นเรือด่วนเจ้าพระยาเป็นครั้งแรกนะเนี้ย" "เดี๋ยวช่วงหน้าหนาวเราจะพาน้ำฝนมาขึ้นอีกนะ บรรยากาศดีมากๆเลยช่วงนั้น" "พายุสัญญากับน้ำฝนแล้วนะ" "จ้าสัญญา" แล้วเรือก็แล่นมาถึง ท่าน้ำซั่งฮี้ "ป่ะน้ำฝนเดินดีๆนะ" "จ้าพายุ" "น้ำฝนที่นี้เป็นอีกที่หนึ่งนะที่เราชอบมากๆ" "ทำไมเหรอน้ำฝน" "ถ้าน้ำฝนได้มาเดินตอนค่ำๆนะบรรยากาศจะดีมากๆ นั้งมองไปที่สะพานพระราม 8 สวยมากๆ" "เหรอพายุ เอาไว้พายุพาน้ำฝนมาเดินบ้างนะ" "ได้สิน้ำฝน แต่ตอนนี้รีบเดินไปดีกว่าพวกเพื่อนคงรอกันแล้วล่ะ" "จ้าๆ" แล้วทั้งคู่ก็รีบเดินไปจนถึงโรงอาหารสถาบันราชภัฎสวนสุนันทา "เดี๋ยวๆน้ำฝน" "อะไรเหรอพายุ" "ไห้วแม่ก่อนสิ" "จ้าๆลืมไปเลย" "เข้าไปเถอะน้ำฝน" "สงสัยวันนี้ฝนจะตกว่ะ" "ตกเรื่องอะไรหรือเบิร์ด" น้ำฝนถามแบบงงๆ "ก็พวกเธอ 2 คนวันนี้มาสายไง" "คนเรามันก็ต้องมีสายกันบ้างสิว่ะไอ้เบิร์ด" " ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เอิร์ธหัวเราะ "แล้วพวกแกทานข้าวกันหรือยัง" พายุถาม "ยังเลยก็รอเพื่อนๆมาครบกันก่อน" เอิร์ธตอบออกมา "แล้ว อุ้ม ก้อย เปิ้ล ยังไม่มาเหรอเอิร์ธ" "ถ้ามาก็เห็นแล้วสิ น้ำฝน ฮ่า ฮ่า ฮ่า" "ฝากไวก่อนเถอะนะนายเอิร์ธ" "แล้วรีบมาเอาคืนไวๆนะน้ำฝน" "นั้นไงน้ำฝน 3 สาวมาแล้ว" "พายุรีบรายงานเลยนะแก" เบิร์ดแซว "ไอ้ป๊อกมาพร้อมกับสาวๆเลยนี่หว่า" "จริงด้วยป๊อก" เอิร์ธพูดออกมา หลังจากที่เพื่อนๆมาครบกลุ่มแล้วก็สั่งทานแล้วคุยกันอย่างสนุกสนาน จนเวลา 8.50 น. "นี่จะได้เวลาเรียนแล้วรีบไปกันเถอะ" "จะรีบไปไหนน้ำฝน" "ถามโง่ๆก็รีบไปเรียนไงเอิร์ธ" แล้วเสียงเฮฮาก็ดังขึ้นในกลุ่ม "เป็นไงล่ะแกเจอน้ำฝนเอาคืนจ๋อยไปเลยเพื่อน" พายุแซว "เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะแก ฝากไว้ก่อนเถอะน้ำฝน" "แล้วรีบมาเอาคืนไวๆนะเอิร์ธ" "ป่ะเพื่อนๆในห้องรอกันอยู่บนตึกเยอะแล้วรีบไปกันเถอะ" เจี๊ยบพูดออกมา แล้วกลุ่มของพายุรีบขึ้นไปบนตึก "นักศึกษาทุกอย่าลืมงานกลุ่มที่ครูสั่งนะค่ะกลุ่มล่ะ 7 คน ส่งก่อนสอบ 1 อาทิตย์ นะค่ะ วันนี้เลิกเรียนได้แล้วค่ะ " "นักศึกษาทุกคนกรอบ" "สวัสดีครับ(ค่ะ) คุณครู" แล้วอาจารย์ก็เดินออกไป "มีเวลาอีก 1 เดือน จะทำทันไหมเนี้ย" เอิร์ธบ่นออกมา "ทันสิถ้าพวกเราช่วยกันทำ" น้ำฝนพูดออกมา " "ช่ายน้ำฝนพุดถูก" "นี่พายุน้ำฝนพุดอะไรแกก้เห็นดีหมดล่ะ" "งั้นเดี๋ยวช่วงบ่ายเราไปค้นคว้าหาข้อมูลที่หอสมุดแห่งชาติกันนะ" น้ำฝนพูดออกมา "งั้นเรามาแบ่งหน้าที่กันก่อนดีกว่านะ" เปิ้ลพูดออกมา "ก็ดีเหมือนกันนะเปิ้ล" แล้วทั้งกลุ่มก็แบ่งหน้าที่กันไปทำจนรวบรวมข้อมูลเสร็จ "แล้วใครจะพิมพ์ล่ะทีนี้" ป๊อกพูดออกมา" เดี๋ยวน้ำฝน พายุ เปิ้ล ก้อย อุ้ม เจี๊ยบ จะทำกัยวันเสาร์ที่บ้านน้ำฝน" "ได้ไงไม่ยอมเราไปช่วยทำด้วย" เอิร์ธพูดออกมา "เดี่ยวเรากับเบิร์ดไปด้วย"ปีอกพูด "งั้นเสาร์นี้ทุกคนก็ไปที่บ้านน้ำฝนหมดเลยนะ" "วันเสาร์ก็พรุ่งนี้นะสิ"เอิร์ธพูดออกมา "ช่ายๆงั้นเจอกันที่บ้านน้ำฝนพรุ่งนี้นะ" แล้วเพื่อนๆทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน "น้ำฝนเราก็กลับกันเถอะ" "ไปสิพายุ" แล้วก็มาถึงปทุม "พรุ่งนี้พายุมาที่บ้านน้ำฝนก่อนสิ" "ทำไมเหรอ" "น้ำฝนก็จะได้แนะนำให้รุ้จักกับที่บ้านไง" "ได้สินะฝน" "เจอกันพรุ่งนี้นะพายุ" "จ้าน้ำฝน ฝันดีนะครับ" แล้วทั้งคู่ก้แยกย้ายกันกลับบ้าน ..ตอนเช้าหน้า 7-11 เวลา 9.00 น. "รอนานไหมน้ำฝน" "ไม่นานหรอกน้ำฝนก็เพิ่งมาเหมือนกัน ไปกันเถอะพายุ" เหตุการณ์จะเป็นยังไงโปรดติดตามตอนต่อไป
14 สิงหาคม 2548 22:07 น.
ผู้ชายบนดวงจันทร์
อากาศแจ่มใส่ตอนเช้าของวันเปิดภาคเรียนวันแรก ในสถาบันเต็มไปด้วยนักศึกษาซึ่งดูไม่ออกว่าใครใครเป็นรุ่นพี่ใครเป็นรุ่นน้องและในโรงอาหารก็เต็มไปด้วยนักศึกษาเหมือนกันที่มานักกินข้าวหรือนักร่วมกลุ่มของนักศึกษาชึ้นปีต่างๆ "เอาพายุน้ำฝนมาแต่เช้าเลยนะเพื่อน" "ต้องรีบออกเร็วว่ะเอิร์ธไม่งั้นรถติดแย่เลย" พายุตอบกลับไป "แล้วเอิร์ธเพิ่งมาถึงเหรอ" น้ำฝนถามออกไป "ช่ายๆ เราเพิ่งมาถึง" "แล้วเอิร์ธพักแถวไหนเหรอ" "เราอยู่ตรงสวนอ้อยเองน้ำฝน" "ก็ใก้ลแค่นี้เองสินะ" "ช่ายแล้วน้ำฝน แล้วพวกเธอ2คนทานอะไรหรือยัง" "เรา 2 คนยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย" พายุตอบกลับไป "อุ้ม ก้อย เปิ้ล ทางนี้ๆ" เอิร์ธเรียกออกไปอย่างเสียงดัง แล้วทั้งสามก็เดินมาและต่างฝ่ายต่างก็ทักทายกัน "ทานข้าวกันเถอะเราหิวแล้ว" เอิร์ธพูดออกมา หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จก็พูดคุยกัน "ชั่วโมงแรกเราเรียนวิชาอะไรว่ะพายุ" เอิร์ธถาม รู้สึกว่าเราจะเรียนวิชา ความเป็นครู ตึก 1 ห้อง 125 นะ" "ไปที่ห้องกันเถอะพวกเราจะได้ไปจองที่นั้งข้างหน้ากัน" น้ำฝนพูดชวนเพื่อนๆ "ก็ดีเหมือนกันนะน้ำฝน" "ไอ้พายุน้ำฝนพูดอะไรแกก็ดีๆไปหมดล่ะ" เอิร์ธพูดแซวออกมา และทั้งน้ำฝนและพายุก็เหมือนดูอายๆ "เดี๋ยวๆรอเราด้วยๆ" "นั้นไอ้ป๊อกนี่หว่า" เพื่อนในกลุ่มก็สวัสดีป๊อกกันทุกคน "สวัสดีเอิร์ธ พายุ น้ำฝน อุ้ม ก้อย เปิ้ล แล้วไอ้เบิร์ดล่ะยังไม่มาเหรอ" "พวกเรายังไม่เห็นเลยป๊อก" "เฮ้ยๆไอ้ป๊อก ไอ้พายุ สาวๆทุกคนทางนี้ๆ" "พวกเราไปกันเถอะไอ้เบิร์ดมันรออยู่ข้างบนแล้ว" แล้วกลุ่มเพื่อนๆก็เดินขึ้นตึกไปกัน
หลังจากที่ทุกคนเข้าเรียนกันไปก็มาถึงตอนเลิกเรียน "พายุ น้ำฝน ไปกินข้าวกับพวกเราไหมฉลองกันหน่อย" "ฉลองอะไรกันว่ะเอิร์ธ" "อ้าวก็ฉลองกันเป็นเพื่อนใหม่ของพวกเราไง" "แต่บ้านเราอยู่ไกลว่ะเอิร์ธ อีกอย่างรถก็ติดด้วยเปลี่ยนเป็นวันอื่นได้ไหม" "งั้นเสาร์นี้ก็ได้ว่ะพายุ" ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาเต็มที่ทั้งวันเลย"ป๊อกพูดออกมา "ได้ๆๆ งั้นวันนี้เราขอตัวก่อนนะ ไปกันเถอะน้ำฝน" "พายุดูแลน้ำฝนดีๆนะ" เบิร์ดพูดแซวออกมา แล้วเพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับ "วันนี้คนเยอะจังเลยนะพายุ""งั้นน้ำฝนเดี๋ยวเราลงตรงบางโพกันดีกว่า" "ทำไมล่ะพายุ" "ก็ต่อรถไงมันมีอู่รถ33 ตรงบางโพอีก รับลองได้นั้งแน่" "ก็ดีเหมือนกัน จะได้นั้ง" แล้วทั้งคู่ก็ลงรถไปต่อรถสาย33ที่ท่าบางโพ "ค่อยยังชั่วหน่อยได้นั้งซ่ะทีรถติดจังวันนี้" "แปลกเนะพายุทำไมวันนี้รถติดจัง "สงสัยคงมีขบวนเสด็จ" "เหรอพายุ" แล้วทั้งคู่ก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนพายุพูดขึ้นว่า "น้ำฝนเราถามอะไรหน่อยสิ" "ถามมาสิพายุ" "เออ คือว่า" "จะพูดอะไรก็พุดสิพายุ" "เราจะถามว่าน้ำฝนมีแฟนหรือยัง" แล้วน้ำฝนก็ตอบแบบอายๆ ว่า "ยังไม่มีจ้า" "เหรอเหมือนเราเลยเราก็ยังไม่มี" "เหรอพายุ" "เออ คือ เออ เราชอบน้ำฝนนะ เรามาเป็นแฟนกันม่ะน้ำฝน" "พายุน้ำฝนว่าเราเป็นเพื่อนกันก่อนดีกว่านะ" "ทำไมล่ะน้ำฝน" "เราก็ชอบพายุนะแต่ก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเองนะ แล้วพายุก็ยังไม่รู้ว่าน้ำฝนเป็นยังไง น้ำฝนก้ยังไม่รู้ว่าพายุเป็นยังไง ถึงอยากให้คบเป็นเพื่อนไปก่อนไง" เราเข้าใจแล้วน้ำฝนเราจะให้เวลาเมื่อถึงวันนั้น" " น้ำฝนขอบคุณพายุนะที่เข้าใจที่น้ำฝนพูด" "ไม่เป็นไรจ้าเราก็ลืมไปเหมือนกันว่าเราก็เพิ่งรู้จักน้ำฝนได้ไม่นาน เราขอโทษนะ" "ไม่เป็นไรพายุน้ำฝนเข้าใจพายุ" "ถึงแล้วเหรอน้ำฝนทำไมไว้จัง" "เราคุยกันเพลินมั่งเลยถึงไว้" "น้ำฝนเจอกันพรุ่งนี้นะ" "จ้าพายุ" "ฝันดีนะครับ" "พายุก็เหมือนกันนะฝันดีจ้า" แล้วทั้งคู่ก็แยกกันกลับบ้าน หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มก่อตัวขึ้นมา โปรดติดตามตอนต่อไป....
หน้าส่วนตัว
926
