2 กันยายน 2553 22:59 น.
ผู้สัญจร
คนที่ไม่ซึ้งใครในชีวิต
เธอจะคิดซึ้งเราหรือเปล่าหนอ
คนอย่างเราเธอซึ่งไม่ซึ้งพอ
อยากจะขอคนซึ่งไม่ซึ้งเรา
อาจจะยากหากใจเธอไม่ซึ้ง
ไม่คำนึงคนซึ่งใช่พึ่งเหงา
ตลอดมาใจซึ่งเพียงพึ่งเงา
กับความเศร้าที่ซึ่งใช่พึ่งเป็น
เธออาจไม่เคยซึ้งแม้หนึ่งครั้ง
แต่ก็หวังวันหนึ่งจะพึงเห็น
กับคนที่ซึ้งเงียบความเยียบเย็น
กลางคืนเพ็ญซึ่งเหงาและเศร้าใจ
กับคนซึ่งซึ้งเธอเสมอนะ
พอที่จะคิดซึ้งสักหนึ่งไหม
คนที่ซึ่งซึ้งเธอเสมอไป
กับฤทัยเธอซึ่งไม่ซึ้งมา
ฉันอาจหลงละเมอรอเธอซึ้ง
แต่ฉันซึ่งซึ้งเธอยังเพ้อหา
ทั้งชีวิตคิดถึงจนซึ้งตา
กับทีท่าคนซึ่งไม่ซึ้งเลย
คนที่ไม่ซึ้งใครในชีวิต
คงไม่คิดซึ้งเราจึงเปล่าเฉย
กับสีหน้าไม่ซึ้งซึ่งเคยเคย
โอ้ใจเอ๋ย...ยังซึ้งเพียงหนึ่งเดียว
**********
11 สิงหาคม 2553 19:24 น.
ผู้สัญจร
ฉันตามหาหญิงชราผู้อาภัพ
เธอเคยจับฉันนอนในตอนเด็ก
เคยชงนมกล่อมนอนตอนเล็กเล็ก
สายใยเหล็กผูกพันทุกวันมา
หยิบไม้เรียวตีก้นเพราะซนมาก
น้ำตาพรากเช็ดให้บนใบหน้า
เมื่อเป็นไข้พันผูกหาหยูกยา
เฝ้ารักษาจนหายสบายตัว
ส่งฉันเรียนเขียนอ่านเธองานหนัก
ทุกเช้าตักข้าววางในจานทั่ว
ทั้งไข่เจียวแกงส้มเธอลงครัว
ฟ้ายังมัวไม่สว่างต้องห่างกัน
แบกไม้คานหาบของเธอร้องขาย
ไม่เคยอายหยาดเหงื่อทำเพื่อฉัน
เธอคงเหนื่อยคงคร้านเพราะนานวัน
แต่สิ่งนั้นไม่เคยจะเอ่ยมา
ทุกเย็นเธอกลับมาคอยท่ารับ
บางครั้งหลับรอฉันในวันล้า
เธอยังเตรียมอาหารจานข้าวปลา
รอเวลาฉันกลับช่างจับใจ...
ฉันตามหาหญิงชราผู้อาภัพ
เห็นไหมครับคนนี้อยู่ที่ไหน
หากพบเจอเธอนั้นในวันใด
ช่วยบอกให้เธอฟัง "ลูก" ยังรอ
-------------
7 สิงหาคม 2553 09:03 น.
ผู้สัญจร
ฉันพกร่มสองคันวันฝนตก
ในหัวอกฉันคิดตั้งจิตว่า
หากได้เจอเธอนั้นวันฝนมา
ฉันรีบคว้าร่มพกมาปกเธอ
หากถูกฝนสัดสาดเธออาจป่วย
ร่างระทวยด้วยฤทธิ์เป็นพิษเพ้อ
ต้องนอนซมห่มผ้าที่หาเจอ
นอนละเมอเผลอครางไม่สร่างเซา
กลางสายฝนหล่นตกในอกฉัน
อยากมีวันใกล้ชิดสนิทเข้า
อยู่ในร่มสองคันเพียงขั้นเรา
จนความเศร้าเหงาพรากต้องจากไกล
ฉันพบเจอเธอแล้วอีกแนวฝั่ง
ฝนพรูพรั่งลมโบกวิโยคไหว
สายฟ้าแลบแปลบปลาบดุจนาบใน
กลางหัวใจเจ็บช้ำต้องกล้ำกลืน
ภาพที่ฉันเห็นเธอและเจอเขา
ทั้งสองเข้าเงาร่มภิรมย์ชื่น
อยู่ท่ามกลางเม็ดฝนที่หล่นครืน
ดุจหยิบยื่นความช้ำหรือกรรมเรา
ฉันทิ้งร่มหนึ่งคันวันฝนตก
ฉันเหลือพกคันเดียวดูเปลี่ยวเปล่า
รอหาใครเหมือนกันช่วยบรรเทา
มาเดินเข้าร่มพกพร้อมปกเธอ
----------------
15 กรกฎาคม 2553 23:24 น.
ผู้สัญจร
ฉันอาจเป็นคนที่ดูงี่เง่า
อาจจะเข้าใจบ้างอย่างช้าช้า
อาจโต้เถียงเสียงดังทุกครั้งมา
อาจเย็นชาหน้าตึงไม่พึ่งใคร
เป็นคนที่มีไว้ก็ไร้ค่า
ในสายตาเธอตั้งความหวังไว้
ก็คงเป็นเช่นนั้นมันเรื่อยไป
ก็ฉันไงคนที่ไม่ดีพอ
ฉันอาจดูพร่ำเพ้อเกินเธอรับ
คนอาภัพสิ้นไร้จนใครท้อ
อาจอ้างว้างหวาดหวั่นตัวสั่นทอ
เป็นแค่ตอต้อยต่ำเกินค้ำชู
ด้วยท่าทางเซ่อเซ่อที่เธอเชื่อ
คงน่าเบื่อเหลือเกินยามเดินคู่
คนเชยเชยทำท่าไม่น่าดู
ไม่ควรอยู่คู่เคียงเธอเลี่ยงเดิน
เป็นแค่คนเขลาขลาดที่หวาดหวั่น
ไม่อาจฟันฝ่าไปในโขดเขิน
ไม่อาจทำให้ใจเธอไม่เมิน
แค่เศษเกินเดินดินไม่ยินดี
แต่ถึงเธอรังเกียจและเหยียดหยาม
อยากขอถามเธอก่อนในตอนนี้
หากวันใดน้ำตาท่วมธานี
โปรดแบ่งทุกข์ที่มีให้พี่ชาย.......
************
28 มิถุนายน 2553 17:38 น.
ผู้สัญจร
ไม้เท้าของผู้เฒ่า
กับลูกเต้าอกตัญญู
อะไรที่ควรคู่
หากเปรียบดูคงรู้เอง
ไม้เท้าไร้ชีวิต
แต่ถือติดไม่กลัวเกรง
หมูหมามาข่มเหง
ก็ยังเร่งใช้ฟาดไป
ไม้เท้าแม้ไม่พูด
หน้าไม่บูดให้เสียใจ
สงบนิ่งไม่เคลื่อนไหว
ใช้อะไรไม่ต่อรอง
ไม้เท้าแม้แข็งทื่อ
แต่ใช้ถือช่วยประคอง
ค้ำกายใช้ประลอง
ตอบสนองระยะทาง
ไม้เท้าแม้หงิกงอ
ไม่เคยก่อความระคาง
จิตใจไม่จืดจาง
ยามเมื่อวางไว้ที่ใด
ลูกอกตัญญู
ไม่เคยรู้พระคุณใคร
จึงทำเหยียบย่ำใจ
ผู้เฒ่าให้เสียน้ำตา
ไม้เท้าของผู้เฒ่า
ยังคอยเฝ้าติดกายา
ลูกน้อยที่เลี้ยงมา
ไม่รู้ว่าอยู่แห่งใด
-----------
หน้าส่วนตัว
1382
