30 มีนาคม 2548 21:20 น.
ผู้เฒ่า
มือประสานหนุนหัวมองทั่วฟ้า
สุดสายตาเวิ้งว้างสว่างไสว
อยู่เงียบเงียบทั้งตัวและหัวใจ
ล่องลอยไปใจเอกามองฟ้าพราว
ใต้แสงโสมโคมทองแห่งท้องฟ้า
กับสายตาอ้างว้างสู่กลางหาว
โสมสล้างคืนนี้ไม่มีดาว
เคยแวววาวเร้นลับสลับกัน
ปล่อยชีวิตลอยละล่องในโลกกว้าง
ปลิวเคว้งคว้างดั่งใบไม้ที่ไร้ฝัน
มีชีวิตหายใจไปวันวัน
ยามอาสัญลาโลกโศกมลาย
ชีวิตหนึ่งต้องโทษให้โดดเดี่ยว
บนทางเปลี่ยวยากขุดหาจุดหมาย
โลกกว้างใหญ่เป็นหลักให้พักกาย
มิอาจคลายโทษทัณฑ์ฟ้าบัญชา
ยอมจำนนคนหมองดั่งต้องสาป
คงเป็นบาปปางก่อนกลับย้อนหา
สนองถ้อยรอยกรรมคำสัญญา
ผิดวาจาลูกผู้ชายทำร้ายคน
คำว่ารักไม่สิ้นตราบดินฟ้า
ต้องเลือนลาล่วงลับเพราะสับสน
ความแตกต่างดั่งกรอบล้อมรอบตน
ฝืนจิตทนจำพรากขอจากไกล
ผู้เดียวดายพ่ายแพ้จนแก่เฒ่า
แม้โง่เขลามิเลือนคำเงื่อนไข
สัญญาเก่าชาตินี้ไม่มีใคร
เก็บหัวใจซื่อตรงพร้อมลงโลง.@
คนเรานั้น ..ในหนึ่งวัน..พูดกี่คำ
วันนี้คุณพูดเรื่องอะไรไปบ้าง
และคุณพอจะจำได้..สักประโยคไหม..?