5 กรกฎาคม 2554 23:50 น.
พรฟ้า
สุริยันเคลื่อนคลาลงดับแสง
สุรีย์แรงลาลับแล้วห่างหาย
ผ่านเวลาลับเลื่อนไม่ช้าใย
คนห่างไกลใจเก้อยังหลงรอ
ท้อสุดท้อในจิตคิดหวั่นไหว
คำของใครปลอบใจข้าได้หนอ
สุดที่รักสุดที่ชั่งสุดจะพอ
สุดจะรอสุดจะทนสุดทำใจ
สุริยันคงเคียงคู่จันทรา
แต่ตัวข้าเหว่ว้าแต่ฉไน
คู่ของฉันตายเกิดอยู่หนใด
ใจช่างร้ายทิ้งกันให้หลงคอย
คอยความหวังที่ยังไม่ได้เกิด
ช่างเลยเถิดเคว้งคว้างใจจริงหนอ
เขายังมีตัวตนไหมไม่รู้พอ
แต่ก็รอก็ขอให้พบเจอ
เธอคนนั้นเป็นใครอยู่ที่ไหน
จะห่วงใยฉันไหมใจหักเห
จะรักกันจริงไหมใจโลเล
จะเป็นเกย์หรือเปล่าไม่แน่ใจ
จะเป็นใครก็ช่างฉันไม่สน
ขอเป็นคนรักจริงไม่หวั่นไหว
อย่าทอดทิ้งให้ฉันต้องเสียใจ
ฉันรอได้แค่ไหนก็จะรอ...
หน้าส่วนตัว
1704
