22 เมษายน 2548 20:33 น.
พระจันทร์เศร้า
เคยเป็นไหม.....
ที่หัวใจเจ็บร้าวราวถูกหนาม
เกี่ยวเนื้อใจฉีกเยินเกินห้ามปราม
แผลลุกลามเกินยารักษาใด
เพียงอักษรสี่วรรคยังเจ็บปวด
มันร้าวรวดสุดยั้งรั้งไว้ได้
เออคนหนอใจเธอทำด้วยอะไร
ไม่หวั่นไหวไม่เข้าใจหัวใจคน
ก็ตัวเรามันเขลาจึงเศร้าโศก
จำต้องทนวิปโยคโลกสับสน
หันทางไหนหม่นไหม้ให้ทุกข์ทน
จิตของคนวกวนเกินค้นเจอ
ไม่รู้ว่าใจเธอดำจึงช้ำนัก
มาหลงรักแล้วก็ช้ำน้ำตาเอ่อ
เผยทุกสิ่งจริงใจมอบให้เธอ
พอทีเผลอเธอก็ทำระกำใจ
เจ็บตรงนี้ที่หัวใจเพิ่งได้แผล
เฝ้าดูแลถนอมรักไม่ผลักไส
รักกำซาบอาบอุ่นละมุนละไม
ยิ้มสุขใจเพียงระลึกนึกถึงกัน
ต่อหน้าอย่างหลังอย่างช่างร้ายกาจ
ทำวางมาดห่วงใยชวนใฝ่ฝัน
เฝ้าดูแลโอบเอื้อเผื่อใจกัน
แต่กลับบั่นลงดาบได้ไม่รั้งรอ
เถอะ ไปดีนะมิ่งมิตรเคยชิดใกล้
รักษาใจตัวเองไว้ให้ดีหนอ
ขอรอดูวันที่เธอรันทดท้อ
จะหัวร่อมองจันทร์หวานเจ้าซานซม
สำหรับใจฉีกยับกับวันนี้
จะบัดพลีล้างใจให้หายขม
เอาเหล้าล้างสาดซ้ำกระหน่ำจม
ให้มันบ่มแผลรักที่หักราน
เคยไหม....
เจ็บหนักหน่วงดวงใจถูกใครผลาญ
เจ็บแดดิ้นแทบสิ้นใจให้ทรมาน
ช่างร้าวรานปานชีวิตจะปลิดปลง.....
5 เมษายน 2548 18:45 น.
พระจันทร์เศร้า
เธอเคยบอกเล่าขานตำนานว่า
มีจันทราสองดวงในห้วงหาว
หนึ่งเป็นหญิงหนึ่งเป็นชายฉายอะคร้าว
สว่างพราวกระจ่างฟ้าคราค่ำคืน
จันทร์สองดวงห่วงใยอุ่นไอรัก
ต่างประจักษ์มั่นในใจไม่คลายชื่น
อยู่เคียงกันผ่านราตรีที่ยาวยืน
เป็นความชื่นสุขสันต์เกินบรรยาย
แล้ววันหนึ่งจันทร์สาวเจ้าหลงผิด
หลงอาทิตย์ทอแสงแดงเฉิดฉาย
เห็นตะวันร้อนจ้าน่าท้าทาย
จันทร์เจ้าหมายเคียงอยู่คู่ตะวัน
จึงติดตามตะวันไปไม่ราลด
ลืมสิ้นหมดจันทร์อีกดวงในห้วงฝัน
ไม่อาทรห่วงหาอาลัยกัน
ทิ้งพระจันทร์ชายไว้ให้เหงาทรวง
ด้วยความรักห่วงหวงดังดวงจิต
จันทร์ชายติดตามหาทั่วหล้าสรวง
หวังได้พบสบกันจันทร์อีกดวง
กาลเลยล่วงหมดหวังที่ตั้งตา
จันทร์สูญสิ้นหมดค่าจึงลาจาก
ขอเป็นซากแตกกระจายไปทั่วหล้า
กลายเป็นดาวเกลื่อนกล่นบนนภา
สิ้นหวังหาจันทร์หญิงที่ทิ้งไกล
จึงไม่มีดวงดาวคราวจันทร์แจ่ม
ยามเดือนแรมดาวกระจ่างสว่างใส
จันทร์สองดวงไม่อาจพบสบดวงใจ
จากกันไปชั่วกัลป์นิรันดร
....................
วันนี้คนช่างเล่าเขาลาจาก
คิดถึงมากยากใจเกินถ่ายถอน
คนึงด้วยห่วงหาและอาวรณ์
ให้สะท้อนครวญหาโอ้อาลัย
ฝากบอกดาวพราวฟ้าราตรีนี้
ยามไม่มีเงาเขาเราหม่นไหม้
ฝากสายลมโอบกอดยอดดวงใจ
ถึงวันนี้ไม่มีใครให้รักแล้ว.....
1 เมษายน 2548 19:05 น.
พระจันทร์เศร้า
ขอเป็นคนขี้เมาผู้เศร้าโศก
เหมือนกับโลกไร้ไยให้ตามฝัน
ไม่มีคนห่วงหาอาลัยกัน
เมาให้มันนั่นแหละดีไม่มีตรม
แล้วก็หลับเพื่อตื่นฝืนสังขาร
ทรมานที่รับรู้สู้ขื่นขม
ใจคนเป็นเลือดเนื้อเบื่อทุกข์ตรม
จะต้องซมซานเหงาเศร้ากี่ครา
ไม่รอแล้วรอร้างอย่างที่เห็น
เหมือนเราเป็นซากตายไร้คุณค่า
ไม่เคยแลแม้จะชายปลายหางตา
ก็ขอบ้าขอเมาเหงาอย่างเคย
ใช่จะไร้คุณค่าอย่าปรามาส
ยังองอาจสู้ได้ไม่นิ่งเฉย
ที่เจ็บลึกเก็บไว้ไม่พิเปรย
เวลาเลยล่วงไปคงหายชา
จะหยัดยืนฝืนไว้แม้ใจหมอง
จะทนครองความร้าวเอาไว้หนา
เถอะแต่นี้ ไม่มีแล้วน้ำตา
ไม่หลั่งมาอาลัยคนใจดำ
1 เมษายน 2548 17:47 น.
พระจันทร์เศร้า
อาทิตย์ก่อน โพสท์กลอนบทนี้ไว้ โดยลืมล็อคอิน แหะ แหะ
ขอดทษนะคะ เลยมาโพสท์ไว้ใหม่ เพราะจะมีภาคต่อค่ะ
เป็นวันหยุดหลุดจากโลกอินเตอร์เน็ต
เช้านั่งเฮ็ดงานบ้านอานจนสาย
ถึงเที่ยงจิบน้ำเมาเบาสบาย
มาตอนบ่ายได้ยินเสียงบ้านเคียงกัน
แว่วมาว่าคุณนายจะไปช้อป
เลยฝากจ๊อบให้น้องสาวคนขยัน
ฝากดูแลน้องหนูด้วยช่วยช่วยกัน
อย่าเหหันเย็นจะมารับหน้าแทน
คุณน้านิดหงุดหงิดจิตขัดข้อง
เบื่อตามจ้องตามดูหนูเหลือแสน
รับปากจะดูให้ไปแกนแกน
มือแตะแป้นตาจ้องจอรอคนมา
ใจกังวลกลัวหลานซนคนอยากเล่น
คุยกะเฟร็นด์บนเอ็มเต็มตื้นหนา
หลานคอยเรียกเสียอารมณ์ข่มจนล้า
ก็มันน่ารำคาญพาลบ่จอย
เห็นน้านิดกู่ก้องร้องเรียกหา
นี่พี่จ๋ามาช่วยดูหนูให้หน่อย
พี่เลิกแล้วเล่นเน็ตเข็ดรอคอย
ช่วยเอาหลานไปหน่อยคอยแม่มา
นิดยังติดเน็ตอยู่ไม่รู้เลิก
ใจมันเบิกบานเมื่อเล่นเห็นหรรษา
พี่เลิกแล้วมาช่วยดูยัยหนูนา
แม่เขามาค่อยไปรับกลับบ้านเรา
ยัยหนูนาถามไถ่ไร้เดียงสา
ว่าป้าจ๋าน้านิดว่าป้าแสนเหงา
เพราะป้าเลิกออนไลน์ใจซึมเซา
แต่น้าเขายังเริงรื่นชื่นหัวใจ
แต่ป้าก็มีจอเหมือนน้านิด
เวลาติดเหมือนกับติดทีวีไหม
น้านิดเล่นทั้งวันไม่สนใคร
หนุกยังไงป้าช่วยไขให้หนูที
เจอคำถามเลยอึ้งตะลึงคิด
เด็กตัวนิดคิดได้อย่างไรนี่
โลกหลังจอมีสาระน่าสนดี
เลยพาทีเล่าขานสู่กันฟัง
หน้าส่วนตัว
907
