10 กุมภาพันธ์ 2547 10:28 น.
พิกุลทอง
อภิวาท แทบบาท มารดรข้า
ปล่อยน้ำตา ที่กลั้นไว้ ให้หลั่งไหล
สุดสะอื้น รันทดหนอ ท้อหัวใจ
แม่จ๋าแม่ ขออภัย ที่ไม่ฟัง
ผวาซบ กลบหน้า บนตักแม่
อบอุ่นแท้ รักแม่ให้ แต่หนหลัง
ไออุ่นแม่ ช่วยเสริม เพิ่มพลัง
แม่เปรียบดั่ง นางฟ้า มาบรรเทา
แม่ครับแม่ ลูกอกหัก พ่ายรักแล้ว
วิเวกแว่ว เสียงแห่ง แรงความเหงา
เขาบอกว่า ไม่มีทาง ระหว่างเรา
ลูกจึงน้อม เกศเกล้า เศร้าเข้ามา
หรือเราจน ข้นแค้น ไช่ไหมแม่
ลูกจึงแพ้ รักพ่าย อายหนักหนา
ลูกขอโทษ แม่เกล้า เศร้าชีวา
ที่ทำแม่ เสื่อมเสียหน้า ครานี้ไง
แม่กระชับ อ้อมกอด เข้าแน่นขึ้น
แม่น้ำตา ไหลรื้น สะอื้นไห้
ลูกเจ็บปวด แม่นี้ ปวดปางตาย
เขาไม่รัก ไม่เป็นไร หรอกลูกยา
แต่ก่อนนั้น รอบกาย ไร้ศัพท์เสียง
จะมีเพียง เสียงนก ผกเวหา
มาบัดนี้ มีเสียง ของน้ำตา
สองแม่ลูก ก้มหน้า ร้องไห้กัน
8 กุมภาพันธ์ 2547 14:01 น.
พิกุลทอง
ส่องกระจก เพ่งมอง เบื้องหน้า
ภาพมายา ผุดขึ้น ฟื้นความหลัง
ชายหนุ่ม หน้ากระจก อกแทบพัง
เมื่อครั้ง ตกเหว เปลวไฟรัก
ส่องกระจก เพ่งมอง เบื้องหน้า
ธารน้ำตา ไหลหลั่ง ดังประจักษ์
ครั้งหนึ่ง สะอื้นไห้ แก่หญิงรัก
เธอเดินจาก ไม่เหลือ แม้เยื่อใย
เดินไป พร้อมเขา คนนั้น
ส่งแววตา เย้ยหยัน มาให้
เจ็บร้าว บาดลึก ถึงข้างใน
หัวใจ แหลกสลาย กลายเป็นดิน
หมดหวัง ท้อแท้ เหนื่อยล้า
การเลิกรา สร้างทุกข์ ไม่จบสิ้น
พิษรัก เกือบตาย วายชีวิน
ร้องไห้ แดดิ้น เดนตาย
7 กุมภาพันธ์ 2547 15:45 น.
พิกุลทอง
หย่อนกาย นั่งลง ตรงชายหาด
นั่งฟังเสียง ทะเลสาด เข้าหาฝั่ง
พัดทราย รายล้อม ให้พาบพัง
เหมือนดั่ง รักฉัน พังทลาย
ปล่อยให้ น้ำตา ไหลเอ่อล้น
เพื่อลืมคน หลายใจ ให้ห่างหาย
หยิบขวดเหล้า ที่วาง อยู่ข้างกาย
ยกขึ้นดื่ม กรอกไป ลงในคอ
สมน้ำหน้า โง่นัก รักคนหลอก
ซ้ำยังโดน เขาตะคอก ว่าเหลือขอ
ถูกเย้ยหยัน เหยียดหยาม มามากพอ
อีกหัวเราะ แถมล้อ ว่าไอ้ควาย
สมเพช ตัวเอง ยิ่งนัก
หลงรัก คนลวง อย่างนี้ได้
แต่อยากบอก ด้วยความ จริงใจ
ทุกอย่าง ที่ทำไป ก็รักเธอ
2 กุมภาพันธ์ 2547 16:28 น.
พิกุลทอง
ควันธูปเทียน เวียนตรลบ อบฟ้ากว้าง
ฟุ้งเป็นทาง สู่สวรรค์ อย่างหรรษา
มาลัยกร ครบเครื่อง เรื่องบูชา
ถวายแด่ เทพา หน้าต้นไทร
พนมมือ ถือดอกไม้ กายคุกเข่า
ปากอ้อนวอน เทพเจ้า ช่วยเราได้
ด้วยพ่อแม่ กีดกันเรา เศร้าหทัย
จึงหวังพึ่ง เจ้าพ่อไทร ร้ายกลับดี
ถาดเครื่องเซ่น เป็นเลือด ของข้าเจ้า
กรีดถวาย เพื่อสองเรา ได้สุขี
แม้นรักไม่ สมหวัง ดังฤดี
สองเรานี้ ขอปลิด ชีวิตแทน
กำแพงใหญ่ กั้นขวาง ทางแห่งรัก
อีกหนามขวาก กั้นรักเรา เฝ้าหวงแหน
เพราะข้าเจ้า นั้นจน คนดูแคลน
ชีวิตเรา เหมือนแม้น นวนิยาย
ความรักมี อุปสรรค หนักชีวิต
อยากจะมี อิทธิฤทธิ์ อันหลากหลาย
จะเอาไว้ ป้องกัน อันตราย
จากมือมาร แสนร้าย ทำลายเรา
ให้สมหวัง เถิดหนอ พ่อไทรใหญ่
ลูกทั้งสอง จะครองใจ ให้หายเศร้า
บันดาลพ่อ เห็นรักแท้ ของสองเรา
บันดาลแม่ เห็นข้าเจ้า ที่ความดี
อภิวาท แทบบาท ท่านเจ้าพ่อ
ด้วยลูกท้อ ใจแทบขาด ขนาดนี้
อธิษฐาน เพื่อเราสอง ครองชีวี
อยู่ด้วยดี ปราศจาก การพรากกัน
1 กุมภาพันธ์ 2547 21:09 น.
พิกุลทอง
ฝนเอ๋ย ฝนมา..
สู่แดนหล้า ทิพย์หทัย ฉ่ำไพศาล
เป็นเครื่องหล่อ เลี้ยงพืชพรรณ อันโอฬาร
ผองบริวาร สัตว์ใหญ่น้อย ได้ดื่มกิน
ฝยเอย เพื่อนข้า...
เจ้าโปรยมา สู่ใจ ไม่รู้สิ้น
ให้ใจน้อย ที่หมองค่า เสื่อมราคิน
ฟื้นชีวิน กลับสดใส ด้วยใจเธอ
คิดถึงเพื่อนครับ
หน้าส่วนตัว
900
