3 เมษายน 2546 12:42 น.
พิราบสีขาว
แด่รักจากไปไกลสถาน
ถิ่นวิมานความรักเคยคู่เคียง
แต่วันนี้ชีวีมีค่าแค่เพียง
เส้นทางเบียงเหหันวันเวลา
เจ้าจากไปไกลลับไม่กลับมา
ทิ้งตัวข้าให้เปลี่ยวเหงาอุรา
แม้น้ำฟ้าหลั่งน้ำฝนปนน้ำตา
หมดเวลาความรักที่พรหมดาล
แส้เสียงอึงคลึงคะนึงจิต
พิพิตร บพิตรห้วงแห่งกาล
ทิพย์พิมานจงช่วยประทาน
ให้วันวานจงย้อนกลับคืน
ขอให้ที่เป็นอยู่เพียงฝันร้าย
ให้มลายคลายหายไปเมื่อยามตื่น
ขอพลังชีวาพาจงฟื้น
ไม่มีคืนน้ำตาทิวาคลาย
แสงสาดจ้าท้าเมฆครึ้มดับ
แสงจะจับกับไออ้องละอองอาย
เป็นรุ้งพุ้งจากฟ้าทอประกาย
สุขสกายยามยลพ้นอนิจจา........
3 เมษายน 2546 11:21 น.
พิราบสีขาว
ชุบชีพราตรีมีชีวิต
ย้อนมืดทีละนิดฉาบปริศนา
แฝงในเลห์แห่งเวลา
คอยชี้บัญชาปรากฎการณ์
ดลให้ดึกดืนคืนหมื่นสงัด
ทึบดำกำดัดดังปาฏิหาริย์
เปลี่ยวร้างพรางสถิติได้พิสดาร
ลวงเวิ้งจักรวาลสะท้านลับ
29 มีนาคม 2546 17:52 น.
พิราบสีขาว
คืนแห่งฝัน ดาวเด่นฟ้าดาดาว สายลมหนาว โบกพริ้วปลิวไสว
พัดสะบัดซึ่งกิ่งไม้ แตกกิ่งใบ พริ้วไหวไป กิ่งไหวสะบัดเอน
ที่ทะเลฝนปนทะเลใจ ที่เคลื่อนไหว ยังเหลียวและเลี้ยวเบน
เจือจันทร์ผันเปลี่ยนไปเมื่อยามเพล ดวงจันทร์เจนเหหันดำมืดไป
แล้วเมื่อไหร่จะถึงยุคฟ้าสวยใส แล้วทำไม ทะเลรักมักเวียนวน
คืนดวงแห่งจันทร์วันนี้ดูสับสน มีแต่คนอยากเป็นเพื่อนของพระจันทร์
ไม่มีความฝันผันไปในครานี้ แต่จะมีพิราบขาวที่พราวฝัน
ไม่มีจันทร์เป็นเพื่อนก็เหมือนกัน มีแค่ฉันและเธอก็เพลินพอ
28 มีนาคม 2546 21:38 น.
พิราบสีขาว
สถาบันครอบครัวต้องมาก่อนเสมอ
เมื่อได้เจอลูกเมียต้องเสียกะตังค์
แค่เมียก็หมดไปไม่รู้ต่อกี่ครั้ง
ชอบดึงรั้งเกาะติดเหมือนปลิงควาย
อยากหนีก็หนีไปไม่รอดหรอก
อยากจะบอกว่าระอาแทบจะตาย
ชีวิตบทบทบาทพ่อช่างวุ่นวาย
น่าเบื่อหน่ายสิ้นดีชีวิตฉัน
อยากจะบอกต่อไปว่าเป็นอย่างไร
ถึงเรื่องเงินที่ต้องจ่ายแต่ละวัน
เมียหลวงห้าร้อยส่วนเมียน้อยห้าพัน
ช่างพัลวันกับการเคลื่อนไหว
ว่าจะทิ้งครอบครัวไป ก็ไม่ทิ้ง
ผู้ชายจะยิ่งใหญ่ไปไม่ได้
ถ้าคุณไม่รักลูกรักเมีย.....
แต่เสียใจกับเมียหลวง ควรตัดใจ
เธอบอกว่าขาดฉันได้ ไม่เป็นไร
แล้วเมื่อไหร่เธอจะไปสักที
เธอควรที่จะเสียสละในที่นี้
แล้วจะสุขีกับเมียน้อยได้อย่างไง
28 มีนาคม 2546 18:11 น.
พิราบสีขาว
อันใจคนเรานี้อยู่ลึกจึงเจียวหนา
ยากจะหาแลเห็นไม่เป็นผล
แต่โบราณท่านว่าไว้ให้แยบยล
จะมองใจคนให้มองตา
เพราะนัยต์ตาคือหน้าต่างแห่งดวงใจ
ไม่มีใครซ้อนเร้นเป็นหนักหนา
จะสุขเศร้าเหงาหงอยจงมองตา
จะรู้ว่า เธอ เขา นั้นเป็นเช่นไร
หน้าส่วนตัว
788
