27 มีนาคม 2546 23:13 น.
พิราบสีขาว
อยากเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ อยากเสนอตัวเองเป็นเงื่อนไข
ขอใจเธอเก็บรักษา ไว้จะได้ไหม อยากเป็นคนใกล้ ไม่ใช่คนอื่นไกล
อยากจะขอเก็บใจเธออยู่กับฉัน ทุกคืนวันให้คิดถึงกันบ้างได้ไหม
ถึงไม่ใช่คนแรกก็อย่าให้ห่างไกล จงเก็บใจ(หนึ่ง)ไว้ใกล้ๆ(.......)
อยากจะให้มาทำสัญญาใจ เว้นว่างไว้ให้เติมเต็มไป แค่นี้หัวใจฉันก็อิ่มไปถึงไหน
27 มีนาคม 2546 19:21 น.
พิราบสีขาว
( ปฐมบทนำทะเลใจ)
มหาสมุทธว่าลึกสุดหยั่งถึง แต่ที่ซึ่งลึกกว่าคือทะเลใจ
เป็นที่ซึ่งวกเวียนมาวกเวียนไป ไม่มีใครยากแท้ที่จะหยั่งถึง
กระแสน้ำช่างเชียวเป็นเกียววน ช่างสับสนหมุนเวียนเปลี่ยนคะนึง
พลาดพลั้งตกไปไม่อาจที่จะดึง แต่ไม่จมถึงก้นบึ้งแห่งทะเลใจ
(บทสอง ไม่มีใครรู้ใจเราเท่าตัวเราเองหรอกนะ)
แม้ว่าใครมีรักสมัครสมาน มิเคยคราน รักซึ้งเป็นไฉน
ขอจงรักแต่อย่าไปปักใจ เพราะเกียวไหลทะเลใจมันเชี่ยววน
เกิดเป็นคนควรคิดให้แยบยน อย่าหลงกลคำหวาน แห่งวิญญูชน
เพราะความจริงที่ค้นคือใจตน มิมีใครหนีพ้น ผลกรรมที่ทำมา
(บทสาม อย่าเสียน้ำตาให้อดีต)
จงกระทำจิตแห่งใจให้ผุดผ่อง อย่ามัวมองอดีตที่ไม่ย้อนคืนมา
คิดขึ้นมาทีไรมีแต่ช้ำเสียน้ำตา อย่ามองหาทะเลใจ มองไม่เห็น
จงเป็นตัวของตัวเองดีกว่า อย่าไปหาทะเลใจของใครให้ยากเย็น
ควรทำในสิ่งที่ดีที่ควรเป็น อย่าเป็นเช่นทะเลใจที่ยากหยั่งถึง
(บทสี่ คุยเรื่องเศรษฐกิจไทยกับทะเลใจ) ตามพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียง
ถึงความพอเพียงในเรื่องสันโดษ ไม่อยากโทษว่ายุคนี้ต้องแข่งขัน
ทุกเวลานาทีมีค่า ช่างสำคัญ มีใครกันเห็นคุณค่า ความเพียงพอ
ต่างทำตามค่านิยมอันสิ้นเปลือง ไม่เคยเรื่องประหยัด เลยร้องขอ
เศรษฐกิจจะดีคนไทยต้องรอ อย่าเพิ่งท้อเป็นเหยื่อทะเลใจของนายทุน
27 มีนาคม 2546 12:17 น.
พิราบสีขาว
ถึงดวงดาวเดือนเรืองลำแสง ถึงดวงแดงดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้า
ถึงท้องฟ้าที่คาคลั่งด้วยเมฆา ถึงสกุนากริ่นร้อง อย่าเจื่อยแจ้ว
ถึงป่าเขาลำเนา แห่งไพรพฤกษ์ ถึงฝูงมฤกทัยวัน ดวงตาแป้ว
ถึงสิ้นสุดแห่งกรรมธรรมชาติแล้ว ถึงเจ้าแผ้วถางป่าน่าเสียดาย
ถึงมนุษย์เจ้าผู้มีปัญญาเลิศยิ่ง แต่ความจริงแล้วเจ้าเป็นผู้ทำลาย
เจ้าช่างพลัดพรากชีวิตดับสลาย สิ่งที่นอนตายอยู่บนโลกนี้คืออะไร
ไม่ได้เกิดจากมนุษย์หรืออย่างไร ถึงจะสืบไซร้ก็คงไร้ความ
แต่ธรรมชาติมีเรื่องที่จะมาถาม เจ้าไม่เป็นไปตามกฎแห่งกรรมหรืออย่างไร
26 มีนาคม 2546 21:59 น.
พิราบสีขาว
ลู่ลมกิ่งพริ้วปลิวไสว โน้นโลมใจให้น้อมนำตาม
ขาแข้งอ่อนทรุดลงแทบคลาน ก้มกราบกรานชาญสมร
แม่คุณช่างดุดันยิ่งกว่าอะไร แค่เพียงไม่ทำตามแม่สั่งสอน
ผัวคนเศร้าคนคนนี้ขอวอน อย่าจับตอนพี่ชายเพราะหลายรัก
26 มีนาคม 2546 20:54 น.
พิราบสีขาว
( ปฐมบทนำทะเลใจ)
มหาสมุทธว่าลึกสุดหยั่งถึง แต่ที่ซึ่งลึกกว่าคือทะเลใจ
เป็นที่ซึ่งวกเวียนมาวกเวียนไป ไม่มีใครยากแท้ที่จะหยั่งถึง
กระแสน้ำช่างเชียวเป็นเกียววน ช่างสับสนหมุนเวียนเปลี่ยนคะนึง
พลาดพลั้งตกไปไม่อาจที่จะดึง แต่ไม่จมถึงก้นบึ้งแห่งทะเลใจ
(บทสอง ไม่มีใครรู้ใจเราเท่าตัวเราเองหรอกนะ)
แม้ว่าใครมีรักสมัครสมาน มิเคยคราน รักซึ้งเป็นไฉน
ขอจงรักแต่อย่าไปปักใจ เพราะเกียวไหลทะเลใจมันเชี่ยววน
เกิดเป็นคนควรคิดให้แยบยน อย่าหลงกลคำหวาน แห่งวิญญูชน
เพราะความจริงที่ค้นคือใจตน มิมีใครหนีพ้น ผลกรรมที่ทำมา
(บทสาม อย่าเสียน้ำตาให้อดีต)
จงกระทำจิตแห่งใจให้ผุดผ่อง อย่ามัวมองอดีตที่ไม่ย้อนคืนมา
คิดขึ้นมาทีไรมีแต่ช้ำเสียน้ำตา อย่ามองหาทะเลใจ มองไม่เห็น
จงเป็นตัวของตัวเองดีกว่า อย่าไปหาทะเลใจของใครให้ยากเย็น
ควรทำในสิ่งที่ดีที่ควรเป็น อย่าเป็นเช่นทะเลใจที่ยากหยั่งถึง
หน้าส่วนตัว
704
