26 มีนาคม 2546 12:11 น.
พิราบสีขาว
( ปฐมบทนำทะเลใจ)
มหาสมุทธว่าลึกสุดหยั่งถึง แต่ที่ซึ่งลึกกว่าคือทะเลใจ
เป็นที่ซึ่งวกเวียนมาวกเวียนไป ไม่มีใครยากแท้ที่จะหยั่งถึง
กระแสน้ำช่างเชียวเป็นเกียววน ช่างสับสนหมุนเวียนเปลี่ยนคะนึง
พลาดพลั้งตกไปไม่อาจที่จะดึง แต่ไม่จมถึงก้นบึ้งแห่งทะเลใจ
(บทสอง ไม่มีใครรู้ใจเราเท่าตัวเราเองหรอกนะ)
แม้ว่าใครมีรักสมัครสมาน มิเคยคราน รักซึ้งเป็นไฉน
ขอจงรักแต่อย่าไปปักใจ เพราะเกียวไหลทะเลใจมันเชี่ยววน
เกิดเป็นคนควรคิดให้แยบยน อย่าหลงกลคำหวาน แห่งวิญญูชน
เพราะความจริงที่ค้นคือใจตน มิมีใครหนีพ้น ผลกรรมที่ทำมา
25 มีนาคม 2546 21:54 น.
พิราบสีขาว
มหาสมุทธว่าลึกสุดหยั่งถึง แต่ที่ซึ่งลึกกว่าคือทะเลใจ
เป็นที่ซึ่งวกเวียนมาวกเวียนไป ไม่มีใครยากแท้ที่จะหยั่งถึง
กระแสน้ำช่างเชียวเป็นเกียววน ช่างสับสนหมุนเวียนเปลี่ยนคะนึง
พลาดพลั้งตกไปไม่อาจที่จะดึง แต่ไม่จมถึงก้นบึ้งแห่งทะเลใจ
โปรดติดตามตอนหน้านะครับ.......
25 มีนาคม 2546 19:12 น.
พิราบสีขาว
ลืมรักที่จากไปไกลจากฉัน ลืมแม้วันเวลาที่ห่างหาย
ลืมเลยเคยมีเธออยู่เคียงข้างกาย ลืมอาลัยรักเก่าเราเคยมี
ลืมแล้วเรื่องเราไม่ย้อยคืนมา ลืมแล้วน้ำตา เคยไหลมากี่ที
ลืมว่าเธอจากไกล ไปนานกี่ปี ลืมคำนี้คำว่ารักจากปากเธอ
ลืมอะไรก็ลืมได้แต่อย่าลืมทำความดี ............นะครับ
23 มีนาคม 2546 23:53 น.
พิราบสีขาว
เหมือนเทียนอ่อนด้อยแสงอันริบหรี่ เหมือนธรณีแตกระแหงทุกแห่งหน
เหมือนมีโรคภัยร้ายเข้ามาผจญ เหมือนเป็นคนมีร่างไว้ไร้วิญญาณ
เหมือนพายุกระหน่ำเข้าถาโถม เหมือนกระโจมโดนพายุสุดต้านทาน
เหมือนถูกพรากจากไปไกลแสนนาน เหมือนสายธารที่ไหลไปไม่ไหลคืน
เหมือนคลื่นลมในทะเลที่ปรวนแปร เหมือนดวงแขถูกเมฆปิดมิด มิรู้ตื่น
เหมือนพยายามจะลืมแต่ยังรื้อฟื้น เหมือนไม่ตื่นจากฝันอันหลับไหล
เหมือนเวลาจะหยุดให้รอใคร เหมือนหัวใจมีช่องว่างที่ห่างหาย
เหมือนจะชีวาอาลัยแทบวาย เหมือนจะตายถ้าขาดความรักเอย
ให้แด่คนหนึ่งนะ....................ยังรักอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
23 มีนาคม 2546 22:07 น.
พิราบสีขาว
ล่องลอยผ่านเมฆา แสงสุริยาผ่านจันทร์ฉาย ลิ่วๆ มาเดียวดาย
แสงสีคล้ายแสงแห่งหวัง แสงทองผ่องผุดฟ้า แสงดาราที่ผ่านผัน
รุ้งทองร่วมสีกัน ไปทอฝันอยู่ปลายฟ้า ดาวเดือนเลือนนภา
แสงสีจ้ากว่าจันทร์ฉาย ดาวเดือนดูเรียงลาย แสงจันทร์คล้ายไร้ชีวา
สิ้นแล้วทุกสิ่งอัน สิ้นความฝันที่ใฝ่คว้า แสงทองที่ส่องมาช่างพาฝัน
เจิดจ้ากว่าทุกวัน มาข้ามฝันไปหมู่ดาว สีขาวสกาวสว่างวับ
สีดำจับฟ้าราตรีกาล เรื่อยๆอยู่ไม่นาน วันผันผ่านไปอย่างไว
รุ่งทิวาทอส่องแสง ด้วยความแรงแห่งหนใด ปลายฟ้าเริ่มสดใสชีวิตใหม่กำลังมา
กู่ก้องร้องเสียงสกุนา ฝูงนกกาออกหากิน พิ้วไหวไปกับลม บินผสมไปทั้งหมู่
รักเคียงเพียงไร้คู่ เจ้ายอดชู้ไปอยู่ไหน พี่เป็นนกที่เปรียวใจ
อยากได้คู่รักกลับคืนมา ไร้คู่เปล่าอุรา แม้ท้องฟ้ายังมีเพื่อน
ดวงดาวคู่กับดวงเดือน ความรักไม่ลบเลือน เหมือนดวงเดือนคู่ดวงดาว
หน้าส่วนตัว
546
